Αφορμή το βιβλίο: Ο ΑχτιδοϋφαντήςΠέρασαν κιόλας χίλια χρόνια και ήρθε η ώρα ο Αχτιδοϋφαντής να δώσει τη θέση του σε κάποιον νεότερο.
Την επόμενη μέρα θα μοιράσει όπως πάντα τις καινούργιες ηλιαχτίδες στους Ταχυδρόμους του Ήλιου, όμως για πρώτη φορά δε θα τους πει για ποιους προορίζονται.
Αυτό θα πρέπει να το βρούνε μοναχοί τους.
Όποιος στο τέλος της μέρας φέρει πίσω την ηλιαχτίδα του πολλαπλασιασμένη χίλιες φορές αυτός θα γίνει ο διάδοχός του.
Το επόμενο βράδυ όλοι οι Ταχυδρόμοι διηγούνται τα κατορθώματά τους στον αφέντη τους, εκτός από το μικρό Χαρίτωνα που μένει σιωπηλός.
Δεν ξέρει τι απέγινε η ηλιαχτίδα του. Ξέρει μόνο πως προσπάθησε να τη φυτέψει στην καρδιά ενός πιλότου την ώρα που ήταν έτοιμος να πατήσει ένα κόκκινο κουμπί… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο πιλότος στο βιβλίο ζήτησε από τους κατοίκους της πόλης του να φτιάξουν μια ζωγραφιά για να τη δώσει στους κατοίκους της πόλης που είχε πόλεμο και να τους κάνει να αισθανθούν όμορφα. Εσείς τι θα ζωγραφίζατε αν σας το ζητούσε ο πιλότος; Στο τέλος η κυρίες μας έφτιαξαν και από μία σαΐτα με την δική μας ζωγραφιά για να τη χαρίσουμε στους ανθρώπους που έχουν πόλεμο στη χώρα τους!

Τι θα άφηνε πίσω του το αεροπλάνο καθώς πετούσε στον ουρανό, για να το δουν οι άνθρωποι που έχουν πόλεμο και να νοιώσουν ότι τους αγαπάμε και τους σκεφτόμαστε;

Τι χρώμα άραγε να έχει ο πόλεμος; Ζωγραφίζουμε σε μαύρο χαρτόνι τους ανθρώπους του πολέμου καθώς και τα σπίτια και τους δρόμους τους. Με τι μπορώ να ζωγραφίσω πάνω στο μαύρο για να φαίνεται;

οι απαντήσεις των παιδιών: με μπλε, με μπλε ανοιχτό, με κίτρινο, με άσπρο. Τα δοκιμάσαμε όλα και καταλήξαμε στο άσπρο λαδοπαστέλ.