Το ΟΧΙ του λαού

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που λέει στους ξένους «όχι»

και που κρατάει κατάκορφα της λεφτεριάς τη λόχη

κι όντας οι λίγοι αφέντες του, που τον διαφεντεύγουν

τον παρατάν μεσοστρατίς και ασκώνονται και φεύγουν;

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που στάθηκε λιοντάρι,

όντας του πέσανε μαζί δυο κολοσσοί κουρσάροι

κι από τα ξένα οι αφέντες του, αντί να τον βοηθήσουν,

τα φκιάνανε με τον Οχτρό για να ξαναγυρίσουν.

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που πάντα προδομένος

πολέμαγεν αβόηθητος, ξυπόλυτος, δεμένος

και θάμπωνε τον ουρανό, τη γη και τα πελάη

κι ο πιο μεγάλος φάνταζε μικρός σ’ αφτόνε πλάι;

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που με καρδιά τσελίκι

πολέμαγε για λεφτεριά και πέθαινε για νίκη

μα τούχωναν μπαμπέσικα, τη μαχαιριά στην πλάτη

του ξένου η αρπάχτρα κάκητα, του ντόπιου η δόλια απάτη;

Όλ’ οι λαοί κι όλοι μικροί μεγάλοι κάθε τόπου

που αγωνιστήκανε να σώσουν την τιμή τ’ ανθρώπου

μα πιότερο ο ελληνικός, ο πρώτος μες τους πρώτους

πρώτος μέσα στους νικητές και μες τους αλυτρώτους.

Το ποίημα παρέμεινε αδημοσίευτο και βρέθηκε άτιτλο στο αρχείο του δημιουργού του από τον Ηρακλή Κακαβάνη, ο οποίος το συμπεριέλαβε σε σχετικό με τον ποιητή βιβλίο του. Είναι εμπνευσμένο από κείνες τις μέρες, ενώ μεταγενέστερα τιτλοφορήθηκε “Το ΟΧΙ του λαού”.