Μια φορά κι έναν καιρό, ήτανε Δευτέρα θαρρώ, ο κυρ Σπύρος-αγαπημένος παππούς των παιδιών- έφτασε στο σχολειό φορτωμένος πράγματα: μια κουζινομηχανή, βούτυρα, άχνες, αμύγδαλα, βανίλλιες και αρώματα! Δεν ήρθε μόνος του, έφερε και τη βοηθό του , το ξωτικό-γνωστό από πέρσι -την Αναστασία. Νωρίς το πρωί πιάσαν δουλειά στην κουζίνα και μαστόρευαν…
Τα παιδιά στις τάξεις άκουγαν περίεργους θορύβους και αναρωτιόντουσαν…τι να γίνεται μέσα στην κουζίνα…Η μεγάλη περιέργεια που είχαν τους έκανε να βγαίνουν με τη δασκάλα τους και να στήνουν αυτί στην κουζίνα. Άκουγαν κομπρεσέρ ή ηλεκτρικό πριόνι, μήπως πιστολάκι (μαλλιών) ή ραδιοφωνάκι…Κάποια στιγμή βαρέθηκαν και επέστρεψαν στις τάξεις τους. Το μυστήριο δεν παρέμεινε άλυτο για πολύ γιατί άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκαν ο κυρ Σπύρος με το ξωτικό του να κρατάει μια τεράστια ζυμερένια μπάλα!
Το ξωτικό μοίρασε μικρά κομματάκια και έδωσε οδηγίες στα παιδιά να κάνουν μπαλίτσες στις παλάμες τους και να βάλουν και μια λακουβίτσα στο κάτω μέρος!Πώς μοσχοβολούσε αρώματα, πορτοκάλια και βανίλλιες…Σίγουρα κάποιο γλυκό χριστουγεννιάτικο ήταν…
“Μα και βέβαια είναι γλυκό”, είπε ο κυρ Σπύρος , “ένα γλυκό άσπρο σαν χιόνι που όταν το τρως, στο στόμα λιώνει”.
Τα παιδιά δεν χρειάστηκε και πολύ να σκεφτούν, είχαν βλέπετε μιλήσει με τις δασκάλες τους για τα χριστουγεννιάτικα γλυκά κι έπειτα και το ποίημα του Σωτήρη μιλούσε γι’αυτά:
Κουραμπιέδες χιόνι,
Ζάχαρη που λιώνει!
Στο στόμα σκέτη γλύκα
Τι χαρά που βρήκα!
Τα παιδιά έπλασαν και τραγούδησαν, ο κυρ Σπύρος και το ξωτικό έψησαν …το σχολειό μοσχοβόλησε, όλη η γειτονιά το πήρε είδηση!
Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, τα στόλισαν στις πιατέλες και τα καμάρωσαν!
Οι κουραμπιέδες ήταν έτοιμοι για τη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση! Τα παιδιά ευχαρίστησαν τον κυρ Σπύρο και το ξωτικό του και τους ζήτησαν να ξανάρθουν του χρόνου! Εκείνοι τους υποσχέθηκαν πως θα το κάνουν με μεγάλη τους χαρά!
Κι έζησαν τα παιδιά καλά κι ωραία κι ο κυρ Σπύρος με το ξωτικό του καλύτερα !
Ευχαριστούμε κυρ Σπύρο και Αναστασία για την αγάπη σας που τη μοιράζετε απλόχερα σε όλους μας!
