Δόθηκε στα νήπια μια πασμίνα με την “Έναστρη νύχτα” του Βαν Γκογκ. Εκείνα αμέσως αναγνώρισαν τον πίνακα. 
Αποφασίσαμε να παίξουμε! Ο πίνακας, ο οποίος ζωντάνευε με την κίνηση του μαντηλιού μας έδωσε ευκαιρίες να γίνουμε αέρας, αστέρια, κουκουβάγιες, νυχτοπούλια κ.α. Όσο παίζαμε, ακούγαμε κλασσική μουσική. Αυτή μας καθοδηγούσε. Όταν σταματούσε “έπεφτε η νύχτα” και το μαντήλι πάνω στα παιδιά που τύχαινε να περνούν από κάτω.