Προβλήθηκε το παραμύθι «Η μυγδαλιά και το φεγγάρι».

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή που ο ήλιος είχε φωνή ανθρώπινη και ο άνεμος συνομιλούσε με τα δέντρα και τα βουνά, φύτρωσε μια μυγδαλιά. Ήταν πάντα εκεί να περιμένει την άνοιξη. Μια νύχτα του χειμώνα, το φεγγάρι της είπε πως νιώθει μόνο και τότε εκείνη το πήρε στην αγκαλιά της. Το φεγγάρι κάποια νυχτιά αποφάσισε να φύγει. Η μυγδαλιά ένιωσε βαθιά λύπη. Έκλαψε απαρηγόρητα και αποκοιμήθηκε, μα όταν ξύπνησε ήταν ανθισμένη. Το μοναδικό δέντρο «στολισμένο» με άνθη το χειμώνα.

Εν όψει του τέλους του χειμώνα και της επαφής των νηπίων με τα ουράνια σώματα, στο πλαίσιο εμπέδωσης των δράσεων που αφορούν τόσο στη θεματική ενότητα «Σελήνη» όσο και σε εκείνη με τον τίτλο «Παραμύθια αλλιώς», τους ζητήθηκε να παρατηρήσουν τις εικόνες του παραμυθιού και να εκφράσουν την ιστορία με τον δικό τους τρόπο. Μέσω αυτής της προσέγγισης τα παιδιά αφενός μίλησαν για τα συναισθήματα των ηρώων του παραμυθιού, αφετέρου έδωσαν προσοχή στη φύση και στα σημάδια που μας δίνει όταν ετοιμάζεται να περάσει από τη μια εποχή στην άλλη. Με αυτόν τον τρόπο, έγινε σύνδεση και με το θέμα «Ημέρα-Νύχτα και Εποχές».

Στη συνέχεια η εκπαιδευτικός πήρε τα παιδιά στην αυλή του σχολείου και τους έδειξε μια ανθισμένη αμυγδαλιά.

Εκείνα παρατήρησαν τα άνθη της και τα χρώματά της. Είδαν ότι ξεχώριζε από τα άλλα δέντρα που ήταν κοντά. Διαπίστωσαν ότι κάποια είχαν ακόμη γυμνά κλαδιά.

Έπειτα επιστρέψαμε στο παραμύθι και στις εικόνες του. Παρατηρήσαμε τα χρώματα, τα πρόσωπα τις εκφράσεις.

Η συζήτηση στράφηκε στους ζωγράφους. Τα παιδιά θυμήθηκαν που είχαν αναπαραστήσει πίνακες του Μοντριάν, του Καντίνσκι, του Χάρινγκ. Ως αποτέλεσμα ήταν να προσεγγίσουμε και τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ.

Παρακολουθήσαμε ένα κινούμενο σχέδιο με τη ζωή του ζωγράφου και είδαμε τους πίνακές του. Σταθήκαμε στην έναστρη νύχτα. Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν από τα χρώματα και τους στροβιλισμούς και αποφασίσαμε να γίνουμε και εμείς μικροί Βαν Γκογκ, συνδέοντας το θέμα «Πωπω ζωγραφιές», με τα εργαστήρια δεξιοτήτων.