Τοτε τα παιδια της γειτονιάς ηταν πλανταμένα.Δεν είχαν να φάνε.
Εμενα ο πατερας μου ηταν βοσκός δε μας έλειπε τίποτα.
Τα εβαλα μεσα στο σπιτι και κλειδωσα. Πήγα στον μπαταρο, στο μπύθο και τους μοίρασα προσφά (φέτα) και νερο και λέω να αυτός ειναι ο μεζές μας και το ούζο μας και κάναμε το τραπέζι μας.
Τότε οι Καλυθιες είχαν πολύ σταφύλι και το πουλούσαν. Το ντόπιο κρασί ωραίο γλυκό. Εφτιάχναμε ντο και στο σπίτι.
Τον προφήτη Αμώ, το δάσος, το φυτέψαμε εμείς.
Φυτευγαμε τα δεντρα και μας πλήρωναν κι έγινε αυτό που βλέπεις σήμερα°
Η Παρασκευούλα μας.
Η προγιαγιά της Χρυσαλενας, του Μάριου και της Φωτεινής.
Η προγιαγια με τα 13 δισέγγονα.
Ήρθε για να μας δείξει πώς γίνονται τα τακάκια ή αλλιώς ξεροτήγανα (παραδοσιακό ροδιτικο γλύκισμα,)ωστόσο μας έμαθε τόσα πολλά.
Πώς αρκούνταν στα λίγα, πώς έπαιζαν με το τίποτα, πόσο συνεκτικοί ηταν οι δεσμοι ανάμεσα στην οικογένεια, στη γειτονιά, στην κοινότητα, πόσο τεράστια ηταν η αγάπη για τη φύση, πόσο τη σέβονταν, πώς απολάμβαναν τα δώρα της.
Γλυκιά Παρασκευούλα, σε περιμένουμε ξανά.
Δε σε χορτασαμε°
