Εργασία του μαθητή Καϊόπουλου Αλέξανδρου (Β2) στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας Β’ Λυκείου. Διδάσκουσα καθηγήτρια: Μοσχοβίδου Σουζάνα.

ΝΑ ΠΑΡΑΞΕΤΕ ΕΝΑ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ “ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ” . ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΘΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΣΥΛΛΕΞΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΓΚΥΡΗ ΠΗΓΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.

Η ΖΩΗ ΚΟΡΩΝΑ(IΟΣ) ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Οι στιγμές που βιώνουμε είναι μάλλον πρωτοφανείς. Άδειοι (όχι πάντα βέβαια) οι δρόμοι,   αντιστρόφως   ανάλογα   γεμάτα   τα   νοσοκομεία   σε   πολλές   χώρες, συμπεριλαμβανομένης  και  τη  δικιά  μας.  Ο  Νίκος  Γκάτσος  ίσως  έλεγε “κλείνουν  τα  παράθυρα οι μανάδες”,  ο Μιχάλης Μπουρμπούλης “κλείσανε τα κέντρα, τα σινεμά και
τα  καφενεία”,  ενώ  ο  Μάνος  Ελευθερίου “τις  ξένες  πόρτες  μη  χτυπάς”.  Τα συγχαρητήρια είναι η μικρότερη επιβράβευση που μπορούμε να δώσουμε σε αυτούς που ρίχνονται καθημερινά στη βιολογική αυτή μάχη και τα καυστικά λόγια είναι η μικρότερη τιμωρία που αρμόζει σε αυτούς οι οποίοι σκόπιμα υποσκάπτουν τώρα ή υπέσκαπταν στο παρελθόν το δημόσιο σύστημα υγείας, πιθανόν το βασικότερο όπλο μας στον πόλεμο αυτόν. Αυτή η συγκυρία,  όσο  δυσάρεστη  κι  αν  είναι,  μπορεί  να  αποτελεί  μία  καλή  ευκαιρία  για αναστοχασμό και επανεξέταση των  κοινωνικών  και ηθικών  αξιών  που μέχρι  πρότινος δανειζόμασταν από τις λεζάντες στα δελτία ειδήσεων και “παπαγαλίζαμε”.

Η δοκιμασία  αυτή  πυροδότησε  έναν  άνευ  προηγουμένου  αγώνα  δρόμου,  όπως ακριβώς  το  σήμα  τού  αφέτη.  Μόνο  που  οι  δρομείς  δεν  είναι  οι  αθλητές,  αλλά  οι εργαζόμενοι στον τομέα υγείας. Και το έπαθλο δεν είναι ο κότινος, αλλά η προστασία αμέτρητων  ζωών.  Το  ίδιο  ισχύει  τόσο  για  τους  εργαζόμενους  στην  πρωτοβάθμια περίθαλψη των πασχόντων, που αποτελούν την πρώτη γραμμή τής μάχης, όσο και για το βαρύ  πυροβολικό,  τους  ερευνητές  που  ψάχνουν  το “μικρό  δυσεύρετο  θαλασσινό κοχύλι”, τη θεραπεία τής ασθένειας.

Όσον αφορά τους πρώτους, αυτή η κατάσταση δοκιμάζει στο έπακρο την πίστη τους στον όρκο του Ιπποκράτη. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με πάσης φύσεως εικόνες από νοσοκομεία,  στις  οποίες  είναι  πασιφανείς  οι  σκληρές  συνθήκες  εργασίας.  Ο  χώρος εργασίας αυτός πλέον μοιάζει πολλές φορές περισσότερο με νοσοκομείο σε πεδίο μάχης, “πράσινη ομίχλη και να! γύρω οι τραυματίες”.Γι’ αυτό δε χωράνε πια ισχυρισμοί περί “τεμπέληδων” Δε χωράνε φακελάκια. Δε χωράνε άλλες περικοπές στη δημόσια υγεία. Δε χωράνε παροχές στις ιδιωτικές κλινικές. Το μόνο σίγουρο είναι πως η επιστήμη τής ιατρικής τώρα υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή και μόνο αυτήν, όπως πρέπει.

Αναφορικά με την άλλη κατηγορία επιστημόνων που επηρεάζονται άμεσα από αυτόν τον πόλεμο-αστραπή, τους φαρμακοποιούς-ερευνητές,”πίσω έχει η αχλάδα την ουρά” Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να αναζητούν το χρυσό δισκοπότηρο που θα σώσει την ανθρωπότητα, λόγος για τον οποίον αξίζουν τον πλήρη σεβασμό μας. Προς αυτήν την κατεύθυνση στοχεύουν και οι ρεπόρτερ και κάθε λογής δημοσιογράφοι που”πουλούν ελπίδα” ενισχύοντας το καθεστώς δουλοπαροικίας και υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο, εν προκειμένω στις φαρμακοβιομηχανίες. Προφανώς, η αδιάκοπη αναζήτηση για εμβόλιο και φάρμακο είναι επιβεβλημένη, αρκεί να γίνεται προς όφελος των πολιτών και όχι των ισχυρών. Και επειδή η δικαιοσύνη δεν ανήκει στους νόμους τής αγοράς, αμφιβάλλω αν ο πρώτος  που  θα  κόψει  το  νήμα  τού  τερματισμού  θα  προσφέρει  τα  ευρήματά  του αφιλοκερδώς  στην  υφήλιο,  σαν  μια  άλλη  Μητέρα  Τερέζα.  Μάλλον  θα  εμφανιστεί  σαν Μεσσίας κι εμείς θα πρέπει να του πλύνουμε τα πόδια σαν τη Μαρία Μαγδαληνή. Πρέπει όμως να τονίσουμε ότι οι εργαζόμενοι ερευνητές πράγματι έχουν ιερό σκοπό. Οι μομφές σωστό είναι να απευθύνονται στους σφετεριστές τού έργου τους.

Με αυτά σαν αφορμή πιστεύω μπορούμε να συναγάγουμε σημαντικά συμπεράσματα για τη φύση τής επιστήμης, τα οφέλη της και τον τρόπο αξιοποίησης των επιτευγμάτων της. Κατ’ αρχάς, καθώς συνδέεται άρρηκτα με τη γνώση καθ’ εαυτήν, η επιστημονική μόρφωση αποτελεί μια διόλου ευκαταφρόνητη κατάθεση στην πνευματική τράπεζα τού ανθρώπου. Εντούτοις, δεν προσφέρει μόνο την πρώτη ύλη για την εσωτερική καλλιέργειά του, αλλά και τα “εργαλεία” για την επίτευξη αυτού του στόχου.Με άλλα λόγια, “διδάσκει” στο άτομο την αποδεικτική διαδικασία, οξύνοντας την κριτική σκέψη του, διότι το εισάγει στις θεμελιώδεις αξίες και έννοιες τής λογικής, βάση όλων των επιστημών και όχι μόνο.

Επιπλέον, οι γνώσεις που προκύπτουν από την επιστήμη μετατρέπονται πολλάκις σε  σπέρμα  για  τεχνολογικές  εφευρέσεις,  οι  οποίες  με  τη  σειρά  τους  δημιουργούν  τις συνθήκες για βελτίωση τής καθημερινής ζωής, υπό την προϋπόθεση να χρησιμοποιούνται με  το  δέοντα  τρόπο.  Τα  αντικείμενα  με  τα  οποία “συναναστρεφόμαστε”συνεχώς αποτελούν προϊόντα τής τεχνολογίας και, εν τέλει, της επιστήμης. Αρκεί να φανταστείτε πόσες  εφευρέσεις  και  ιδέες  συνδυάστηκαν  μέσα  στους  αιώνες  μόνο  και  μόνο  για  να διαβάσετε αυτό το κείμενο.

Η επιστήμη  ακόμη  μας  χαρίζει  τη  δυνατότητα  μελέτης  της  καθεστηκυίας  τάξης πραγμάτων  και  της  κοινωνικής  οργάνωσης,  απαλλάσσοντάς μας   από  προκαταλήψεις, προπαγάνδα  και  φήμες,  αρκεί  να  έχουμε  ως  γνώμονα  τη  νοοτροπία  της  συνεχούς αμφισβήτησης,  όπως  μας  την  παρέδωσε  ο  Διαφωτισμός,  με  εκπροσώπους  όπως  ο Καρτέσιος.  Ως  αποτέλεσμα,  κατανοούμε  και  μέσω  επιστημονικών  πορισμάτων  την εκμετάλλευση  και  τις  ανισότητες  του καπιταλιστικού  συστήματος,  αλλά  μας  παρέχεται επιπλέον η θέληση και ο τρόπος αντιμετώπισης παρεμφερών κοινωνικών προβλημάτων.

Συμπερασματικά,  η  επιστήμη  βελτιώνει  την  ηθική-πνευματική,  την  υλική  και  την κοινωνική  πλευρά  τού  ανθρώπου.  Γι’  αυτό,  είναι  αυτονόητα  ζωτική  για  τη  φύση  του. “Πλάθει”τον άνθρωπο και εμφυσά μέσα του τη λογική και τη δικαιοσύνη. Ως εκ τούτου, η επιβολή οικονομικών παραγόντων πάνω στην επιστήμη την “ακρωτηριάζει” αφού  αναιρούνται  τα  πιο  ουσιώδη  οφέλη  για  το  ήθος  τού  ατόμου.  Ο  εξαρτημένος
επιστήμονας δεν έχει ως σκοπό την ανατροπή τού   status quo για το συμφέρον της ανθρωπότητας, οι ανακαλύψεις του χρησιμοποιούνται  για την όξυνση των  κοινωνικών αντιθέσεων,  έστω  υποδόρια,  και  βλέπει  τον  ανθρωπισμό  του  να  βλάπτεται  σοβαρά. Δυστυχώς οι χρήσιμες καινούργιες γνώσεις που <<αναρτά>> η επιστημονική κοινότητα μετατρέπονται συχνά σε <<λοταρίες>> όπου παίζεται η ανθρώπινη ζωή.  Ας το αναλογιστεί αυτό ο θίασος τής σημερινής <<παράστασης>>.

Βέβαια,  ας  μη  λησμονούμε  την  ευθύνη  που  φέρουν  και  τα  υπόλοιπα  μέλη  της κοινωνίας  στην  απόκρουση  τού  εχθρού,  κι  ας  βρίσκονται  στα  <<μετόπισθεν>>.  Είναι καιρός να αντιληφθούμε την αλληλεξάρτηση όλων μας και την ανάγκη για πραγματική συνεργασία μεταξύ μας. Πρώτο και κύριο μέτρο που είναι απαραίτητο να λάβουμε αποτελεί ο περιορισμός τού συνωστισμού, σε συνδυασμό με την προσεκτική ατομική υγιεινή. Ακόμα και αν αδιαφορούμε για την προσωπική μας υγεία, οι πράξεις μας θα έχουν επίπτωση τόσο στη ζωή των άλλων όσο και στο σύστημα υγείας, το οποίο θα σηκώσει το βάρος της ανευθυνότητάς μας.

Παρόλα  αυτά,  πρέπει  να  αποφευχθεί  τυχόν  παρερμηνεία  των  συστάσεων  των ειδικών. Οι προτροπές για αποφυγή τού συγχρωτισμού δε θα πρέπει να ερμηνευτούν ως αφορμή για αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Ήδη ο τρόπος ζωής, σε συνδυασμό με τα μακρά ωράρια  εργασίας  και  τους  χαλαρούς δεσμούς  των  κοινωνικών  σχέσεων  έχουν επιφέρει μια απομάκρυνση μεταξύ των ατόμων. Το ίδιο ισχύει και για τις οδηγίες περί κατ’ οίκον   περιορισμού.  Ας  κλείσουμε  προσωρινά  μόνο  τις πραγματικές  πόρτες,  όχι  τις εσωτερικές.

Πρέπον είναι επίσης να αναθεωρήσουμε τη συμπεριφορά μας προς τους σημερινούς “ήρωες”, τα αλλοτινά “βαρίδια τής κοινωνίας”. Αυτή η κατάσταση υποδεικνύει την αβασιμότητα  των  μονολιθικών  και  πολλές  φορές  ρατσιστικών  κατηγοριών  που εξαπολύονται στους δημόσιους γιατρούς και νοσηλευτές, λόγω τάχα τής βραδύτητας και της αδράνειάς τους. Καταρρίπτεται η αυθαίρετη γενίκευση συγκεκριμένων χαρακτηριστικών συγκεκριμένων στοιχείων ενός συνόλου σε όλο το σύνολο. Θα παρακαλούσα οι επιθέσεις σε μια ολόκληρη κατηγορία επαγγελματιών να εστιαστούν στους πραγματικούς ιθύνοντες ενός  προβλήματος,  λ.χ.  χρηματισμού  ή  ραστώνης.  Προσέχετε  πού  απευθύνετε  τους «φιλιππικούς» σας.

Τέλος, θα ήταν πολύ διδακτικό αν παρατηρούσαμε τις αντιδράσεις των πολιτικών αρχηγών που προκλήθηκαν από αυτήν τη βίαιη ανατροπή των συνηθειών μας και των πολιτικών τεκταινόμενων. Συγκεκριμένα, ας δούμε τις δημόσιες “μεταπτώσεις” τους που  μοιάζουν  αρκετά  με  ένα  καρδιογράφημα.  Οι  μέχρι  πρότινος  απολογητές  των
νεοφιλελεύθερων μέτρων ιδιωτικοποίησης τής υγείας και εμπορευματοποίησης τής ζωής ξαφνικά  εκθειάζουν  το  δημόσιο  σύστημα  υγείας.  Πάντως,  δεν  ξεχνούν  τις  πολιτικές “καταβολές” τους, καθώς τάζουν αδιαλείπτως παροχές και βοηθήματα στον ιδιωτικό τομέα,  ακόμα  και  σε  τέτοιες  στιγμές  κρίσης.  Να  σημειώσουμε  όμως  ότι  αυτό  το “σύμπτωμα” εμφανίζεται σε πολλές χώρες, όχι μόνο στην Ελλάδα, όπου το “είπα ξείπα” έχει καθιερωθεί ως πολιτικός όρος. Ας προσέξουμε  λοιπόν τις ενέργειες των πολιτικών μας ταγών (!), όχι μόνο στην παρούσα φάση, αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν.

Στην πολιορκία τής Αλέσιας, οι Γαλάτες έδιωξαν τα γυναικόπαιδα από την πόλη, με σκοπό να αντιμετωπιστεί το σοβαρό πρόβλημα επισιτισμού. Οι Ρωμαίοι, ωστόσο, δεν επέτρεψαν τη φυγή τους, κι έτσι χιλιάδες αμάχων αποκλεισμένοι πέθαναν από πείνα στη “νεκρή ζώνη”.  Κάπως έτσι χάνουν τη ζωή τους στην πολιορκία των ΗΠΑ από τον κορωνοϊό, έξω από τα “τείχη” των νοσοκομείων πολλοί άνθρωποι, ακόμα και ανήλικοι, απλώς επειδή είναι ανασφάλιστοι. Τα συμπεράσματα αυτονόητα.

Νομίζω όλοι έχουμε “χορτάσει” αυτές τις μέρες από παραινέσεις, φοβέρες και κριτικές. Το πιο βοηθητικό θεωρώ θα ήταν να σκεφτούμε το μέγα πανδαμάτορα και ότι όλο αυτό θα τελειώσει πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζουμε. “Μπόρα είναι, θα περάσει, θα ‘ρθει πάλι η ξαστεριά”.