Blog 2ου Γυμνασίου Παλαιού Φαλήρου

Η τραγική σκηνή εκτυλίσσεται στη Ρουάντα. Κάτω από τον καυτό ήλιο της Αφρικής και πάνω στην ερημωμένη γη της. Το κοριτσάκι σέρνεται αποκαμωμένο από την πείνα. Ο γύπας έχει ήδη οσφρανθεί τον θάνατο και έχει πάρει θέση.

Κάποια δημοσιεύματα λένε ότι το κοριτσάκι έχασε λίγο αργότερα τις αισθήσεις του και ο γύπας το έφαγε. Άλλα λένε ότι ο φωτογράφος έδιωξε τον γύπα κι έφυγε αφήνοντας το κοριτσάκι, άλλα, ότι κανένας δεν ξέρει τι έγινε με το κοριτσάκι, ούτε και ο φωτογράφος, ο οποίος έφυγε μόλις τράβηξε την φωτογραφία – και δέχτηκε γι αυτό πολλή κριτική. Η συγκλονιστική αυτή φωτογραφία, που καταγράφει την απόγνωση των αφρικανών αδελφών μας, βραβεύθηκε με Πούλιτσερ το 1994. Ο φωτογράφος αυτοκτόνησε τρεις μήνες αργότερα. Δεν θέλω να κρίνω τον φωτογράφο – είναι πάντα εύκολο να κρίνουμε τους άλλους. Θέλω περισσότερο να σταθώ στις δικές μας ευθύνες.

Αν έβλεπε ο Γιούγκ τη φωτογραφία, θα μας μιλούσε για τους μυστικούς συμβολισμούς των εικόνων, για τα αρχέτυπα και το συλλογικό μας ασυνείδητο. Πιστεύω πράγματι, ότι η εικόνα αυτή καταγράφηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας ως έκφραση κάποιων στοιχείων του συλλογικού μας ασυνείδητου ή ορθότερα της συλλογικής μας συνείδησης. Κρυσταλλοποιεί στο υλικό επίπεδο, πνευματικά χαρακτηριστικά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Επιτρέψαμε ως ανθρωπότητα να υπάρξει αυτό το είδος θανάτου. Ο γύπας συμβολίζει την συλλογική μας αδιαφορία, ο γύπας είναι η συλλογική μας αδιαφορία. Αυτή τελικά ραμφίζει το κοριτσάκι.

Πολλοί θεωρούν ότι η Αφρική είναι μακριά και ότι όσα συμβαίνουν εκεί δεν μας αφορούν. Δεν είναι έτσι. Η γη είναι μια ελάχιστη γειτονιά του σύμπαντος. Το κοριτσάκι της Αφρικής είναι δίπλα μας, είναι στην αυλή μας, είναι στο σπίτι μας. Ο πόνος, ξεχειλίζοντας, ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα των φτωχών χωρών, ανήκει σε όλους μας και είναι ευθύνη όλων μας. Ο πόνος δεν είναι υλικός, για να περιοριστεί από υλικά εμπόδια και σύνορα, ούτε έχει φυλή, θρησκεία, χρώμα και εθνικότητα. Άλλωστε η πρόσφατη καταστροφή στην Νέα Ορλεάνη από τον κυκλώνα «Κατρίνα», επιβεβαιώνει ότι εμπειρίες βαθιάς απόγνωσης και ανάγκης, μπορούν να βιώσουν οι άνθρωποι και στις λεγόμενες ισχυρές χώρες.

Οι εκπρόσωποι των οκτώ πιο πλούσιων χωρών, δήλωσαν πρόσφατα, ότι θα δώσουν περισσότερη βοήθεια για την αντιμετώπιση της πείνας. Οι υποκριτές. Αυτοί που απογύμνωσαν και κατάκλεψαν τις αφρικανικές χώρες, όταν τις κατείχαν ως αποικίες, αυτοί που εξακολουθούν να τις εκμεταλλεύονται μέσω των πολυεθνικών τους, αυτοί που μετέφεραν και μεταφέρουν όλο τον πλούτο των χωρών αυτών στην Ευρώπη και στην Αμερική, τους δίνουν τώρα ελεημοσύνη από επίσημα βήματα, σε μια συνειδητή έκφραση της θριαμβεύουσας υποκρισίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αν ήθελαν θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Το σύστημα όμως που δημιούργησαν και του οποίου είναι τελικά αιχμάλωτοι, δεν τους το επιτρέπει. Αυτό το σύστημα, λατρεύει το κέρδος και προτρέπει στην ιδιοτέλεια, αναιρεί την αλληλεγγύη και εκλογικεύει την αδιαφορία, καταργεί τα αισθήματα, χλευάζοντας την αγάπη και λατρεύοντας την βία. Αυτό το σύστημα, οφείλουμε να το αμφισβητούμε με κάθε τρόπο και κάθε στιγμή.

Δρ Ευστάθιος Αβρααμίδης
Κύπρος

Δημοσιεύθηκε από Λεγάτου Μαρίνα, Γ’2