Μία σπουδαία επίσκεψη

     Μεγάλη επιτυχία σημείωσε την Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010 η εκδήλωση του 2^ου Γυμνασίου Παραλίας Ασπροπύργου προς τιμήν του ολυμπιονίκη Πύρρου Δήμα, η οποία ικανοποίησε όλους τους συντελεστές, τους καλεσμένους μας και ιδιαίτερα τον επίσημο προσκεκλημένο μας. Μεγάλη εντύπωση έκανε σε όλους το βίντεο με τα επιτεύγματα του θρυλικού Ολυμπιονίκη. Πολλοί ήταν αυτοί που συγκινήθηκαν με το τι μπορεί να έχει καταφέρει ένας άνθρωπος με τη θέληση του. Ακολούθησε σειρά ερωτήσεων από τους μαθητές και απαντήσεων από τον Πύρρο.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με υπογραφή αυτογράφων και φωτογραφίες του Πύρρου Δήμα με τα παιδιά.

Ήταν μια εκδήλωση η οποία άξιζε τον κόπο και την προσπάθεια μας που δικαίωσε τόσο εμάς όσο και τον κ. Πύρρο Δήμα που μας τίμησε με την παρουσία του.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ ΔΗΜΑ

 Ερώτηση 1^η: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την Άρση Βαρών;

Ξεκίνησα στα 7½  μου χρόνια. Η άρση βαρών δεν ήταν η πρώτη επιλογή μου, γιατί οι προτιμήσεις των περισσοτέρων παιδιών ήταν το ποδόσφαιρο. Επίσης, ήμουν προβληματισμένος για το ύψος μου , επειδή έλεγαν ότι οι αρσιβαρίστες δεν ψηλώνουν πάρα πολύ. Τελικά, όμως, ψήλωσα. Γρήγορα διαπίστωσα ότι είχα ταλέντο και δούλεψα. Δεν έφτανε, όμως, μόνο το ταλέντο ήθελα και σκληρή δουλεία.

Ερώτηση 2^η: Πώς σας αντιμετώπισε ο κόσμος, όταν πρωτοήρθατε στην Ελλάδα;

Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα, είχα μεγάλη στήριξη από το σωματείο μου, τον Μίλωνα, που ακόμα τον θεωρώ οικογένεια μου. Μάλιστα μια χρονιά οργάνωσε λαχειοφόρο αγορά για να πληρώσω το ενοίκιο της γκαρσονιέρας που έμενα. Είχα προβλήματα με την συμπεριφορά του κόσμου, αλλά δικαιολογημένα γιατί τότε  ο κόσμος ήταν φοβισμένος και δύσπιστος. Για   1 ½ χρόνο προσπαθούσα να βγάλω χαρτιά, αλλά δεν μπόρεσα. Με βοήθησε το διαβατήριο της γιαγιάς μου που υπήρχε από το 1947 και έγραφε υπηκοότητα και ιθαγένεια ελληνική.

 Ερώτηση 3^η: Ποιος σας στήριξε και σας βοήθησε αρχικά για να αγωνιστείτε με την Ελληνική ομάδα;

Η πρώτη βοήθεια ήταν από τους γονείς μου, επειδή εκείνοι έδωσαν την συγκατάθεση τους για να φύγω από την Αλβανία. Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα ο Γιάννης Σγουρός τότε ήταν αντιπρόεδρος  της Ομοσπονδίας Άρσεως Βαρών και μου παρείχε συνεχή στήριξη. 

 Ερώτηση 4^η: Είναι πολλές οι σημαντικές στιγμές που ζήσατε στις Ολυμπιάδες. Μπορείτε όμως να ξεχωρίσετε κάποια που για σας είναι η ποιο σημαντική ή συναισθηματικά  η ποιο φορτισμένη;

Όλες οι Ολυμπιάδες και τα Πρωταθλήματα έχουν τη δική τους ιστορία. Σίγουρα όλες οι Ολυμπιάδες  ήταν σημαντικές, αλλά σαφώς της Αθήνας ήταν η πιο συναισθηματικά φορτισμένη, γιατί σταματούσα τον πρωταθλητισμό λόγω τραυματισμών και  λόγω του ότι έγινε στην πατρίδα μας, στο σπίτι μας.

      Ερώτηση 5^η: Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να θέλετε να τα παρατήσετε όλα μετά από κάποιον αγώνα στον οποίο δεν πήγατε πολύ καλά;

Μετά από κάποιον αγώνα όχι, πριν όμως, ναι!!! Χαρακτηριστικά στην Αθήνα, το 2004, 3 φορές ήμουν στα πρόθυρα του να τα παρατήσω. Τις δύο φορές γύρισα πίσω μόνος μου, την τελευταία φορά η γυναίκα μου δεν με άφησε να μπω στο σπίτι!!!

Με βοήθησε να ηρεμήσω, να το ξανασκεφτώ και τελικά με έπεισε να αγωνιστώ έστω και για τελευταία φορά. Παρά το σοβαρό μου τραυματισμό, αγωνίστηκα.

Άλλωστε: « Η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει, και όχι το αποτέλεσμα ».

 Ερώτηση 6^η: Πιστεύετε οι αθλητές σήμερα που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες και σε άλλες διεθνείς αθλητικές συναντήσεις έχουν ως μοναδικό σκοπό την κατάκτηση της νίκης και τα απορρέοντα από αυτή οικονομικά οφέλη αντί για το «ευ αγωνίζεσθαι»;

Ένας αθλητής έχει δύσκολη ζωή , 9 μήνες σκληρή προπόνηση, 9 μήνες εκτός σπιτιού και χρειάζονται πολλά χειρουργεία. Στόχος δεν είναι ποτέ η χρηματική ανταμοιβή, αλλά να ξεπερνάει ο αθλητής τον εαυτό του. Προσωπικά, η πρώτη φορά που σκέφτηκα τα χρήματα , για να αγοράσω το σπίτι που επιθυμούσα, ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Κωνσταντινούπολη το 1993, αλλά δεν κατάφερα τίποτα, γιατί ακυρώθηκα. Όταν ακυρώθηκα σκέφτηκα ότι έφταιγε το γεγονός πως είχα στο νου μου το πριμ.