*Πώς θέτουμε τα όρια στο σπίτι ;*

Το να θέτουμε όρια στο παιδί δεν αποτελεί παράδειγμα τιμωρίας! Αντιθέτως , βελτιώνει το συναίσθημα τόσο του παιδιού , όσο και του γονέα. Συγκεκριμένα , το παιδί αισθάνεται πως ζεi σ’ ένα συγκροτημένο περιβάλλον με σταθερότητα κι ασφάλεια , επικοινωνεί άνετα και δημιουργεί ισχυρές σχέσεις ! Μάλιστα , έχει αποδειχθεί πως μεγαλώνοντας , γίνεται ένας ενήλικος με αυτοπεποίθηση , οργάνωση , συγκροτημένη σκέψη κι ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Για το γονιό , βέβαια , το να θέσει τα όρια που επιθυμεί και συνάδουν με τις αξίες του , είναι μια δύσκολη κι αέναη προσπάθεια .Το εγχείρημα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο για το γονιό , όταν εμπλέκονται ενοχές και λίγος ελεύθερος χρόνος για το παιδί.

Φυσικά, δε χρησιμοποιούν όλοι τις ίδιες μεθόδους , καθώς ο καθένας συμπεριφέρεται ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και το ηλικιακό επίπεδο του παιδιού του . Ωστόσο , υπάρχουν κάποιοι ”χρυσοί” κανόνες ,οι οποίοι αποδεικνύονται ιδιαίτερα βοηθητικοί , τις περισσότερες φορές :

=> Επικοινωνούμε αυτό που θέλουμε , ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Δεν έχει νόημα να χρησιμοποιούμε λέξεις ή μεθόδους που δε γίνονται αντιληπτές από το παιδί.

==>Εφαρμόζει όλο το οικογενειακό σύστημα μία κι ενιαία τακτική , ώστε να επιτύχει ευκολότερα και να μη διχάσει το παιδί (π.χ. ο πατέρας να του επιτρέπει κάτι , ενώ η μητέρα να το αρνείται!)

==>Χρησιμοποιούμε τεχνικές που ταιριάζουν στο χαρακτήρα του παιδιού (π.χ. αποφεύγουμε ”σκλήρες” τεχνικές σ’ ένα υπερευαίσθητο παιδί , που γνωρίζουμε πώς φέρει βαρέως ακόμα και τις επιπλήξεις)

==>Αναπτύσσουμε το διάλογο κι επιχειρηματολογούμε (όπου το επιτρέπει η ηλικία) , φέρνουμε στο φως τις συνέπειες των πράξεων του , ώστε να βρεθεί προ των ευθυνών του (με άλλα λόγια , του δείχνουμε τη ρεαλιστική εικόνα της ζωής)

==>Χρησιμοποιούμε παροντικό χρόνο , λίγα και ουσιαστικά λόγια (όχι αοριστίες και γενικότητες , όπως ”πόσες φορές θα χρειαστεί να σου το πω;.. )

==> Στεκόμαστε στο ύψος του προσώπου του , το κοιτάμε στα μάτια κι έπειτα ξεκινάμε συζήτηση μαζί του

==>Ενισχύουμε την επιθυμητή συμπεριφορά τη στιγμή που αυτή εκδηλώνεται (”Μπράβο , που μου ζητάς ευγενικά να σου φέρω νερό”)

==>Ενισχύουμε , ακόμα και την προσπάθεια του παιδιού μα επιτύχει την επιθυμητή συμπεριφορά (Τί καλά που τα πας σήμερα με το μικρό σου αδερφό!)

==>Συζητήστε μαζί του ( αν το επιτρέπει η ηλικία) πώς θα ήταν καλύτερο να χειριστείτε την κατάσταση από κοινού , άμα επανεμφανιστεί ( Να συμφωνήσουμε πως αν ξαναχτυπήσει το αδερφάκι του , θα του δώσουμε λίγο χρόνο να σκεφτεί , να ηρεμήσουν και οι δύο ”πλευρές” κι έπειτα να το συζητήσουμε)

Σημαντικό :Σε περίπτωση εκδήλωσης της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς να θυμάστε τα 3 Α : αγνόηση , απομάκρυνση , αλλαγή θέματος ( αγνοώ το λόγο ή την ενέργεια του παιδιού , το απομακρύνω από την πηγή του κινδύνου , αλλάζω θέμα για να αποσπάσω την προσοχή του)

Ποιός είναι , όμως , ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ;

Να παραδειγματίζουμε το παιδί με τη δική μας συμπεριφορά! Είναι βιωματική μέθοδος ,κι ως τέτοια, γίνεται κτήμα των παιδιών ταχύτερα κι ευκολότερα! Συγκεκριμένα , δεν μπορούμε να επιπλήττουμε το παιδί που έφαγε στο σαλόνι και λέρωσε τον καναπέ , όταν το βράδυ θα πάρουμε το κολατσιό μας και θα γευματίσουμε κι εμείς εκεί , μπροστά στην τηλεόραση!

Τέλος , να υπενθυμίσουμε πως η πιο βασική βοηθός σ’ αυτήν την προσπάθεια είναι η υπομονή! Μεγάλη αρετή η υπομονή…