Τα κάλαντα του Λαζάρου
“Σήμερον έρχεται ο Χριστός
ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.”
Ένα Πασχαλινό έθιμο που θυμούνται με συγκίνηση οι μεγαλύτεροι, είναι το στόλισμα του Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα και κατόπιν πρωί πρωί το Σάββατο τις ομάδες των παιδιών να αλωνίζουν το χωριό δίνοντας το χαρούμενο μήνυμα της πρώτης ανάστασης.
Δυστυχώς, το συγκεκριμένο έθιμο τείνει να εκλείψει ακόμα και στα χωριά και διασώζεται σε περιορισμένο βαθμό χάρις στην αξιέπαινη προσπάθεια ορισμένων ρομαντικών δασκάλων που επιμένουν να μαθαίνουν το Λάζαρο στους μαθητές τους αλλά κυρίως χάρις σε μερικούς πιτσιρικάδες που με ενθουσιασμό κάνουν πράξη αυτά που μαθαίνουν στο σχολείο ή από γονείς και παππούδες και που “φκιασιδώνουν τον Λάζαρο” με τα πιο ευωδιαστά άνθη της Άνοιξης, και ξεχύνονται στις γειτονιές μας συντηρώντας το έθιμο και τις αναμνήσεις των μεγάλων.
Του Λαζάρου
Σήμερον έρχεται ο Χριστός
ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και λένε
τον μοιρολογούν και κλαίνε.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.
Μα και πάλιν εγώ πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε τον Θεόν δοξάζουν
και τον Λάζαρο εξετάζουν.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδην απού πήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μην μ’ ερωτάτε πλέον.
