Σαν σήμερα, 17 του Νοέμβρη,
Θυμήσου πως μια φορά, σε μια μικρή χώρα που πονούσε,
κάποια παιδιά ύψωσαν τη φωνή τους πιο ψηλά
κι από τις στέγες της πόλης
κι ας έτρεμε το σώμα τους από φόβο,
κι ας ήξεραν πως απέναντί τους στεκόταν η βία, βαριά και σιδερένια.
Στο Πολυτεχνείο εκείνου του Νοέμβρη,
τα σώματα έγιναν λόγια
κι οι καρδιές έγιναν μεγάφωνα που δε χωρούσαν στο στήθος.
Κι όταν η πύλη υποχώρησε
δεν έσπασε μόνο το μέταλλο,
έσπασε κι ένα κομμάτι από τη σιωπή
που κρατούσε δεμένη ολόκληρη τη χώρα.
Τα παιδιά αυτά δε μίλησαν για ηρωισμούς.
Δεν πρόλαβαν.
Κράτησαν μόνο ο ένας το βλέμμα του άλλου,
σαν να έλεγαν «αν φοβάσαι, θα φοβάμαι κι εγώ,
αλλά θα σταθούμε όρθιοι μαζί».
Κι ήταν τα σώματά τους λεπτά, τρυφερά, απροστάτευτα,
μα έγιναν για λίγο πιο δυνατά από τα τανκς,
γιατί μέσα τους έβραζε η ανάγκη της ελευθερίας.
Σήμερα στην αίθουσα του Αμφιθεάτρου οι μαθήτριες και οι μαθητές των Γ΄ και Ε΄ τάξεων έγιναν για λίγο μικροί αφηγητές της ιστορίας. Μας θύμισαν εκείνους τους νέους του Πολυτεχνείου που μίλησαν, όταν άλλοι σιωπούσαν, που ύψωσαν τη φωνή τους όταν άλλοι φοβήθηκαν, για να μπορεί σήμερα κάθε παιδί να μιλά, να γελά, να ονειρεύεται. Στη γιορτή τα παιδιά δεν έπαιξαν ρόλους, έγιναν οι ίδιοι το μήνυμα.
Και κάπως έτσι, χωρίς φωνές, χωρίς τανκς, χωρίς σκοτάδι και φόβο μας έφεραν κοντά στη μνήμη του Πολυτεχνείου. Την άγγιξαν και την έκαναν κομμάτι του σήμερα.
“Εδώ Πολυτεχνείο” …
Δεν είναι φωνή παλιά. Είναι φωνή που διεκδικεί ελευθερία, αλήθεια, αξιοπρέπεια.
Ο Διευθυντής και ο Σύλλογος Διδασκόντων της σχολικής μας μονάδας εκφράζουν τις θερμές τους ευχαριστίες προς το «Φαρμακείο Ναούμ Γεώργιος & ΣΙΑ» για την πολύτιμη προσφορά υλικού και φαρμάκων.
Πρόσφατα σχόλια