Ετικέτα: Το παιδι η πόλη και τα μνημεία
Παιχνίδια με την τέχνη στον κήπο της Εθνικής Πινακοθήκης
Την τελευταία Κυριακή του Μάρτη επισκεφτήκαμε την Εθνική Πινακοθήκη για να γνωρίσουμε τα γλυπτά που κοσμούν τον χώρο της εισόδου και τον υπέροχο κήπο της.
Η Εθνική Πινακοθήκη ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1900. Τα πρώτα έργα ήταν 258 και προέρχονταν από τις συλλογές του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου, ενώ το 1901 προστέθηκαν σ’ αυτά και τα 107 έργα της δωρεάς του Αλέξανδρου Σούτσου.
Τον Μάιο 2021 η Εθνική Πινακοθήκη -Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου επαναλειτούργησε στο ανακαινισμένο κτήριο της. Οι εργασίες διήρκεσαν 10 χρόνια. Στην Πινακοθήκη μπορούμε να εξερευνήσουμε την ιστορία της νεοελληνικής τέχνης.
Σε ειδικά επιλεγμένα σημεία του περιβάλλοντα χώρου εκτίθενται 8 σημαντικά έργα από τις συλλογές γλυπτικής της Εθνικής Πινακοθήκης. Στην είσοδο του μουσείου, τις επισκέπτριες και τους επισκέπτες υποδέχεται “Ο Άνθρωπος που βαδίζει πάνω σε κολόνα”, εμβληματικό έργο του αποκαλούμενου “πατέρα” της μοντέρνας γλυπτικής Ωγκύστ Ροντέν, που φιλοτεχνήθηκε το 1900, έτος ίδρυσης της Εθνικής Πινακοθήκης. Αριστερά είναι τοποθετημένο το γλυπτό “1211 Α” του Γιώργου Νικολαΐδη και δεξιά το “Αιολικό” του Takis.
O Takis, καλλιτεχνικό όνομα του Παναγιώτη Βασιλάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και έφυγε από τη ζωή το 2019. Έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι. Λάτρευε τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και εμπνεύστηκε από τους ήρωες του. Πειραματίστηκε με διάφορα υλικά και ανακάλυψε πως το υλικό που τον εκφράζει και ήθελε να κάνει τα γλυπτά του είναι ο σίδηρος.
Σε μια πλατφόρμα τρένου συνέλαβε την ιδέα και άρχισε να δημιουργεί τα σινιάλα, τα έργα αυτά που τον κατέστην ως έναν από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της σύγχρονης εποχής.
Μιλήσαμε για τα σινιάλα, τα παιδιά σκέφτηκαν διάφορα σινιάλα ηχητικά και οπτικά.
Ζωγράφισαν το σινιάλο του Takis και δικά τους.
Στη συνέχεια γίνανε τα ίδια σινιάλα και κινήθηκαν γύρω από το σινιάλο του Takis.
Μπήκαμε στον χώρο υποδοχής. Η “Λαϊκή Αγορά”, ένα έργο τεραστίων διαστάσεων αλλά και μεγάλου συμβολισμού του Παναγιώτη Τέτση καλωσορίζει το κοινό στην Νέα Εθνική Πινακοθήκη.
Ο πίνακας αναβλύζει τη χαρά της ζωής, της δημιουργίας και σκορπίζει χρώματα. Το μήνυμα που θέλει να περάσει η Πινακοθήκη είναι το ανοιχτό πνεύμα που την διακατέχει και η πρόσκληση σε όλο το ελληνικό κοινό να περάσει τις πύλες της.
Κατευθυνθήκαμε στον κήπο της Πινακοθήκης. Μυρωδιές και χρώματα μας κατέκλυσαν.
Η φύτευση του κήπου περιλαμβάνει 99 είδη φυτών, κυρίως αυτοφυή. Η σύνθεση της φύτευσης αντικατοπτρίζει τις εναλλαγές των εποχών του χρόνου, καθώς έχουν συνδυαστεί είδη διαφορετικής καλλωπιστικής αξίας, ποικίλων χρωμάτων και υφών, αλλά και διαφορετικής περιόδου ανθοφορίας. Με τον τρόπο αυτό, τα τμήματα του κήπου της Εθνικής Πινακοθήκης σχηματίζουν έναν “ζωντανό κάνναβο” με πλούσια παλέτα σχημάτων, χρωμάτων και υφών.
Μεταξύ των φυτών συγκαταλέγονται είδη τα οποία απεικονίζονται σε έργα που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη, έχουν δηλαδή αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους Έλληνες καλλιτέχνες.
Συνεχίσαμε την ξενάγηση στα γλυπτά του κήπου. Είδαμε τις “Ομπρέλες” του Γ. Ζογγολόπουλου. Το γλυπτό “Ο Μαχητής” του Δ. Αβραμίδη, μια “Μορφή” του Χ. Καπράλου, “Το πουλί” της Φρόσως Μιχαλέα και την “Σπείρα” του Κ. Βαρότσου.
Στον όμορφο κήπο δίπλα στα γλυπτά τα παιδιά ζωγράφισαν όποιο γλυπτό τους άρεσε.
Με την βοήθεια των γονιών συμπλήρωσαν στον χάρτη τα γλυπτά που γνωρίσαμε.
Περάσαμε πολύ όμορφα!!!
Περίπατος τέχνης και ιστορίας στη γειτονιά
Μια από τις ενότητες που κάθε χρόνο επεξεργαζόμαστε στο σχολείο είναι η γειτονιά. Τα παιδιά καθώς αναπτύσσονται σταδιακά οικειοποιούνται αρχικά τους χώρους του σπιτιού στη συνέχεια του σχολείου όπου βιώνουν τα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησης και σιγά σιγά εισχωρούν προοδευτικά και στον χώρο της πόλης.
Για τα παιδιά και το παιχνίδι τους, η δυνατότητα πρόσβασης στη γειτονιά έχει μεγάλη σημασία. Η γειτονιά είναι ο μικρόκοσμος των παιδιών, μια συμπυκνωμένη κοινωνία σε μεγέθη συμβατά με τις κινητικές, αντιληπτικές και συναισθηματικές τους δυνατότητες.
Συνήθως ο χρόνος κατά τον οποίο έχουν την ευκαιρία να ζήσουν αυτόν τον κόσμο είναι ο χρόνος του παιχνιδιού.
Η γειτονιά μας είναι πολύ πυκνοκατοικημένη, έχει όμως και τις ανάσες της, την πλατεία Γκύζη, την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, το λόγο Φινόπουλου, την πλατεία Πρωτομαγιάς και το Πεδίο του Άρεως λίγο πιο κάτω.
Δώσαμε ένα Κυριακάτικο ραντεβού με τα παιδιά και τους γονείς την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, στην Λ. Αλεξάνδρας, όπου λόγω της Λεωφόρου είναι δύσκολο να την επισκεφτούμε με τα παιδιά ως τάξη.
Ο περίπατος ξεκίνησε με ξενάγηση στα γλυπτά του χώρου.
Στο πάνω μέρος της πλατείας είδαμε την προτομή του Jose de San Martin, δωρεά της πρεσβείας της Αργεντινής στο Δήμο Αθηναίων και απεικονίζει τον Εθνικό ήρωα της χώρας.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν την 26η Μαΐου 1965. Βρίσκεται σε ψηλό βάθρο (ύψος 3 μ.) από γκριζοπράσινο μάρμαρο. Τα παιδιά παρατήρησαν πως είναι λερωμένο από περιστέρια.
Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται ένα όμορφο μαρμάρινο σιντριβάνι, έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου. Το συγκεκριμένο σιντριβάνι αγοράστηκε από το Δήμο Αθηναίων το 1962, αλλά είναι αρκετά παλαιότερο.
Βρισκόταν στο Παλατάκι, στο Χαϊδάρι, το πρώην ανάκτορο του Γεωργίου Α΄. Η παρουσία του εκεί μαρτυρείται από φωτογραφίες εποχής, αλλά και από τον Ελληνικό Κινηματογράφο. Οι γλυπτές διακοσμήσεις ανήκουν στην τεχνοτροπία μπαρόκ.
Το σιντριβάνι της πλατείας Αργεντινής Δημοκρατίας αποτελείται από τρία επίπεδα.
Στο κατώτερο, σε σταυροειδή διάταξη και εντός της δεξαμενής, εικονίζονται τέσσερα δελφίνια, ένα στην κάθε κεραία του σταυρού, από το στόμα των οποίων έρεε το νερό.
Στο μεσαίο επίπεδο, πάνω σε κυκλική μικρότερη και ρηχότερη δεξαμενή, τέσσερα γυμνά παιδάκια κρατούν με τα δυο τους χέρια κοχύλι, στο οποίο φυσούν.
Στο ανώτερο στέλεχος και πάνω σε ακόμα μικρότερη δεξαμενή υπήρχε ένα πουλί με ανοιγμένα τα φτερά. Το ράμφος του είχε αποκοπεί από σκοποβολή Ιταλών στρατιωτών, κατά την Κατοχή. Το ανώτερο στέλεχος δε σώζεται.
Παρατηρήσαμε πως το σιντριβάνι δεν λειτουργούσε, ήταν βανδαλισμένο, ένα από τα δελφίνια είχε σπασμένο το κεφάλι. Όμως υπήρχε ένα πλέγμα περιμετρικά και μια ταμπέλα που μας ενημέρωνε πως το σιντριβάνι είναι στη διαδικασία της αποκατάστασης.
Στο τέλος της πλατείας είδαμε ένα άδειο βάθρο. Εκεί υπήρχε η προτομή του πρώτου Έλληνα προσκόπου Αθανάσιου Λευκαδίτη, έργο του γλύπτη Λάζαρου Λαμέρα.
Η προτομή κλάπηκε το 2012 (μαζί με άλλες), πιθανότατα για λαθραίο εμπόριο και εκμετάλλευση του ορείχαλκου. Βρέθηκε και αυτή τη στιγμή είναι στις αποθήκες του Δ. Αθηναίων και ευχόμαστε να συντηρηθεί και να τοποθετηθεί στο βάθρο.
Μετά την ξενάγηση στα γλυπτά χωριστήκαμε σε ομάδες και τα παιδιά μαζί με τους γονείς κάνανε μια λεπτομερή καταγραφή του χώρου, της πανίδας, της χλωρίδας και πήρανε και συνεντεύξεις από τους θαμώνες της πλατείας.
Μετά τη βόλτα συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί και διαβάσαμε τις συνεντεύξεις που πήρανε οι μικροί δημοσιογράφοι και τις καταγραφές τους.
Ο χώρος έχει ποικιλία θάμνων και δέντρων, όμως ήταν αφρόντιστος. Στα παρτέρια υπήρχαν πεταμένα σκουπίδια και ακαθαρσίες ζώων. Οι θαμώνες την ώρα που πήγαμε ήταν στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι άντρες που κάνανε βόλτα, παίζανε χαρτιά, επιτραπέζια παιχνίδια ή απολαμβάνανε τον περίπατό τους. Πολλοί κάτοικοι δεν γνωρίζανε την ιστορία της πλατείας και αρκετοί δεν είχαν προσέξει τα γλυπτά αν και περνάνε συχνά.
Αίτημα των περισσοτέρων είναι να υπάρχει μια παιδική χαρά – παιδότοπος για τα παιδιά. Επίσης τα παιδιά εξέφρασαν την επιθυμία να καθαριστεί το σιντριβάνι και “να λειτουργεί”, “να βγάζει νερό”.
Διαπιστώσαμε πως είναι μια μεγάλη πλατεία, με πολύ πράσινο και έντονη “ζωή” στα πεζοδρόμια όπου υπάρχουν τα καταστήματα εστίασης αλλά αφιλόξενη καθώς δεν έχει ανοιχτούς χώρους.
Τα παιδιά ζωγράφισαν ότι τους άρεσε στην πλατεία ή πως θα θέλανε να είναι η πλατεία.
Βλέπω, Παίζω, Ανακαλύπτω … τη Σύγχρονη Τέχνη
Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου επισκεφτήκαμε το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Τα παιδιά ανυπομονούσαν για αυτή την επίσκεψη καθώς 1-2 μόνο παιδιά το είχαν επισκεφτεί. Στην ερώτηση τι περιμένουν να δούνε στο ΕΜΣΤ τα παιδιά απάντησαν πίνακες, ζωγραφιές, αγάλματα, καθημερινά πράγματα…
Φτάσαμε στο φιλόξενο μουσείο και σταθήκαμε λίγο στον χώρο υποδοχής.
Εκεί συναντήσαμε την κ. Ελισάβετ Ιωαννίδου, μουσειοπαιδαγωγό του ΕΜΣΤ και τον κ. Ζάφο Ξαγοράρη, καλλιτέχνη και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών που θα ήταν ο ξεναγός μας σε επιλεγμένα έργα του Μουσείου.
Τα παιδιά για να γνωρίσουν καλύτερα τον καλλιτέχνη πήρανε μια μικρή συνέντευξη. Μάθαμε λοιπόν, πως ο κ. Ξαγοράρης ζωγράφιζε από μικρό παιδί, το αγαπημένο του χρώμα είναι το γαλάζιο, αγαπημένο του φαγητό είναι τα μακαρόνια, του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο με τον γιό του και στην ερώτηση αν είναι σοφός, απάντησε πως σοφοί είναι οι φιλόσοφοι και πως ο ίδιος εκφράζεται κάνοντας πράγματα με τα χέρια του.
Το πρώτο έργο που είδαμε ήταν το έργο του Πάνου Κοκκινιά, “Νίσυρος”, ένα ψηφιακό έργο, μια φωτογραφία επεξεργασμένη από τον καλλιτέχνη στον υπολογιστή.
Στη συνέχεια είδαμε την εγκατάσταση “Το κουτσό” του Βλάση Κανιάρη. Το έργο περιγράφει το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης φτηνού ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού από χώρες του ευρωπαϊκού Νότου στην κεντρική Ευρώπη κατά τις δεκαετίες 1950–1970.
Πίσω από το κουτσό ήταν το γλυπτό από πανί του Κανιάρη “Coexistence” (Συνύπαρξη). Μια σκισμένη Ελληνική σημαία πάνω από αλλεπάλληλες επιστρώσεις υφασμάτων, χαρτιών για να διασωθεί η μνήμη του αστικού δημόσιου χώρου σε μια από τις πιο τραγικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας στην Αθήνα της Κατοχής.
Δίπλα ήταν ένα Γλυπτικό/Τρισδιάστατο αντικείμενο, ένα έργο της Έμιλι Ζασίρ σε εξέλιξη, αποτελούμενο από: προσφυγική σκηνή και κλωστή κεντήματος, και ένα βιβλίο αρχείου.
Η Έμιλι Ζασίρ ερεύνησε άγνωστες ιστορικές αφηγήσεις των 418 παλαιστινιακών χωριών τα οποία καταστράφηκαν, ερημώθηκαν και κατακτήθηκαν από το Ισραήλ. Η καλλιτέχνιδα τύπωσε με στένσιλ πάνω στο ύφασμα τα τοπωνυμία στα αγγλικά και μετά κάλεσε κόσμο να τα κεντήσει με κλωστή. Πάνω από 140 εθελοντές από διάφορες χώρες, πέρασαν σε διάστημα περίπου τριών μηνών από το εργαστήριο της Ζασίρ για να κεντήσουν, να συζητήσουν, να τραγουδήσουν, να θυμηθούν, να μάθουν.
Στον τελευταίο όροφο είδαμε ένα χάρτη της Χρύσας Ρωμανού. Ο χάρης της Ευρώπης ήταν ένα έργο κολάζ με φωτογραφίες από περιοδικά και η καλλιτέχνιδα είχε σχεδιάσει διαδρομές, είχε γράψει τα ονόματα πόλεων, τα σημεία του ορίζοντα…
Δίπλα υπήρχε μια γλυπτική κατασκευή Meccano της Χρύσας Ρωμανού εμπνευσμένη από το ομώνυμο παιχνίδι κατασκευών το οποίο απευθυνόταν στερεοτυπικά στα αγόρια.
Τα μεγάλα παράθυρα του μουσείου ανοίγουν έναν διάλογο της τέχνης με την πόλη. Στον εξωτερικό χώρο απολαύσαμε την Αθήνα με τα όμορφα και άσχημα της.
Εκεί μας περίμενε και μια έκπληξη. Μια εγκιβωτισμένη καμπάνα του καλλιτέχνη Ζάφου Ξαγοράρη. Μια ηχητική εγκατάσταση με ηλεκτρονικό σύστημα κωδωνοκρουσίας, ηχομονωτικά υλικά που ηχεί κάθε μισή ώρα. Ο ήχος της καμπάνας, οικείος και ταυτόχρονα φορτισμένος από κοινωνικούς και πολιτισμικούς συμβολισμούς και μνήμες, συνδιαλέγεται σήμερα στον μουσειακό χώρο με τις διαφορετικές ομάδες του κοινού.
Σε έναν τοίχο του μουσείου είδαμε την εντυπωσιακή γλυπτική επιτοίχια εγκατάσταση της Χρύσας Βαρδέα “Cityscape Times Square” (Τοπίο Πόλης Τάιμς Σκουέρ). Το γλυπτό είναι κατασκευασμένο από κυψελοειδές αλουμίνιο, μεταλλικό χρώμα και νέον.
Το τελευταίο έργο ήταν “Ο Ερημίτης” του Viron Erol Vert μια εγκατάσταση, εμπνευσμένη από το έργο του Ιάννη Ξενάκη, που δημιουργήθηκε ειδικά για το Μουσείο και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα.
Η εγκατάσταση αποτελείται από έξι μελωδούς και οι επισκέπτες μπορούν να “παράξουν” ήχους, που μετατρέπουν τον ίδιο τον χώρο σε μουσικό όργανο.
Σε συνέντευξή του ο καλλιτέχνης είπε:
Όλα όσα βλέπετε εδώ μέσα είναι βασισμένα στον αριθμό έξι. Το έξι είναι ένας πολύ δυνατός αριθμός. Είναι ο αριθμός των “αγαπημένων”, της αγάπης, της δημιουργικότητας και της σύζευξης των αντιθέτων. Έχουμε έξι αποχρώσεις σε κάθε βασικό χρώμα. Από ένα σκούρο μπλε πηγαίνουμε σε ένα πολύ ανοιχτό μπλε και αντίστροφα. Θέλουμε οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης με την πόλη και την κοινωνία. Ειδικά στην εποχή που βρισκόμαστε, νιώθω ότι όλα αλλάζουν αυτή τη στιγμή πολύ έντονα και είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να μοιραστούν μαζί κάτι, μια εμπειρία, μια κοινή στιγμή απόλαυσης.
Ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Περάσαμε ΥΠΕΡΟΧΑ μικροί και μεγάλοι!!!
Είναι η σύγχρονη τέχνη “δύσκολη” για τα παιδιά; Η επίσκεψή μας στο ΕΜΣΤ δείχνει πως τα παιδιά εξοικειώνονται εύκολα με τα έργα της σύγχρονης τέχνης. Αντλούν από αυτά παραστάσεις και ιδέες που μπορούν να τις αναπλάσουν δημιουργικά και με μεγάλη φαντασία σε δικά τους έργα, διευρύνοντας κι απελευθερώνοντας τις εκφραστικές τους δυνάμεις.
Ευχαριστούμε τον καλλιτέχνη κ. Ζάφο Ξαγοράρη για την ξενάγηση.
Πληροφορίες αντλήσαμε από:
“Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία” – Γιορτή λήξης του προγράμματος στην Τεχνόπολη
Την Τρίτη 6 Ιουνίου έγινε η γιορτή λήξης του προγράμματος “Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία”. Όλα τα σχολεία που συμμετείχαν στο πρόγραμμα συναντηθήκαμε και γιορτάσαμε στην Τεχνόπολη.
Αρχικά επισκεφτήκαμε την έκθεση με τα έργα των μαθητών: poster, video, τρισδιάστατες κατασκευές, λευκώματα, βιβλιαράκια, παιχνίδια, γλυπτά, εμπνευσμένα από τα μνημεία που είχαν υιοθετήσει. Όλα έδειχναν το βάθος της δουλειάς που έγινε συστηματικά στις τάξεις. Ανάμεσα στις δουλειές των σχολείων και τα δικά μας γλυπτά “Η σφαίρα του ουρανού”, οι Αράχνες και το poster του σχολείου μας.
Στη συνέχεια στην μεγάλη αποθήκη καθαρισμού, μας υποδέχτηκε μια ομάδα εικαστικών. Μας μίλησαν για την ιστορία του χώρου και της Αθήνας την εποχή που λειτουργούσε το εργοστάσιο φωταερίου. Τα παιδιά ζωγράφισαν σ΄ένα μεγάλο χαρτί το εργοστάσιο και την πόλη.
Στο αμφιθέατρο τα σχολεία παρουσίασαν τη δουλειά τους με κείμενα, δρώμενα, video, τραγούδια… σχετικά με την πόλη και την γειτονιά τους.
Τα παιδιά του νηπιαγωγείου μας παρουσίασαν ένα δρώμενο εμπνευσμένο από το έργο Μαζική μεταφορά του Γ. Γαΐτη.
Τα παιδιά είχανε ετοιμάσει στο σχολείο τα ανθρωπάκια τους τα οποία αρχικά κυκλοφορούσαν μόνα τους, ένα ανώνυμο πλήθος χωρίς συναισθήματα. Ο Γαΐτης, στην εκπομπή Μονόγραμμα της ΕΡΤ, είχε πει: “Το κατεστημένο έφτασε σε σημείο που δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά, γίναμε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω, φροντίστε λοιπόν να σωθείτε, να σωθούμε”. Τα παιδιά βγάλανε τα βαριά κοστούμια που φοράνε τα ανθρωπάκια του Γαΐτη τα “φορτώσανε” σ΄ένα καρότσι, γίνανε ζευγάρια και χορέψανε χαρούμενα.
Αποχωρήσαμε από την Τεχνόπολη χαρούμενοι, περήφανοι και ευχαριστημένοι!!! Τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί πήρανε από την Τεχνόπολη αναμνηστικά για την συμμετοχή τους στο πρόγραμμα.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς για τις εξαιρετικές δουλειές!!!
“Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία” – Η πορεία του προγράμματος 2022-2023
Για 7η συνεχόμενη χρονιά συμμετείχαμε στο πρόγραμμα “Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία”, ένα πρόγραμμα της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων που έχει σκοπό οι μαθητές και οι μαθήτριες να γνωρίσουν τη γειτονιά τους, την πόλη τους, τα μνημεία, τα γλυπτά, τα τοπόσημα και να συνδεθούν μαζί τους. Να ευαισθητοποιηθούν στην προστασία τους. Να εκτιμήσουν τα δημόσια αγαθά και τον δημόσιο χώρο. Να δράσουν ως ενεργοί πολίτες.
Στο video που ακολουθεί θα δούμε τις δράσεις που υλοποιήθηκαν στο νηπιαγωγείο μας στο πλαίσιο του προγράμματος “Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία” το σχολικό έτος 2022-2023.
Συγχαρητήρια στους μαθητές και τις μαθήτριες!!!
Μπράβο παιδιά!!!
Ευχαριστούμε πολύ:
- Την Τεχνόπολη του Δ. Αθηναίων για τις επιμορφώσεις και τα βιβλία τα οποία μας βοήθησαν στην υλοποίηση του προγράμματος.
- Τις κυρίες Μαρία Δημοπούλου και Πόπη Κύρδη για την βοήθεια και την υποστήριξή τους όλα τα χρόνια που συμμετέχουμε στο πρόγραμμα.
- Τους γονείς που συμμετείχαν στις δράσεις.
Σχεδιασμός – Υλοποίηση: Νίκη Κοκκινοπλίτη
Συνεργάστηκαν:
Μάγια Τσάκα
Ιζαμπέλα Χατζηαθανασίου
Δώρα Μπαϊρακταρίδου
Ελένη Παυλίδη
Αλεξάνδρα Μπασδέκη
Τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη ζωντανεύουν και κυκλοφορούν…
Η επίσκεψη στην Εθνική Γλυπτοθήκη μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλούς/ες Έλληνες/νίδες γλύπτες/τριες.
Ένα από τα έργα που εντυπωσίασαν τα παιδιά ήταν το έργο “Μαζική μεταφορά” του Γιάννη Γαΐτη που βρίσκεται στον υπαίθριο χώρο της Γλυπτοθήκης.
Στην τάξη είχαμε να ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον καλλιτέχνη Γιάννη Γαΐτη και τα έργα του. Είδαμε έργα από όλες τις περιόδους της καλλιτεχνικής του πορείας.
Ο Γιάννης Γαΐτης (1923-1984) ανήκει στους καλλιτέχνες που το έργο τους αποτέλεσε τομή για την ανανέωση της ελληνικής τέχνης τα μεταπολεμικά χρόνια, και παράλληλα, ανοίχθηκε με αξιώσεις στους διεθνείς ορίζοντες.
Από τους αφηγηματικούς του μικρόκοσμους έως τα ανώνυμα και ομοιόμορφα ανθρωπάκια του, με τα ριγέ και καρό κοστούμια, τα ανθρωπάκια με τα οποία ο ίδιος ταυτίζεται, μας ζητάει να ταυτιστούμε.
Προτείναμε στα παιδιά να εμπνευστούν από τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη και να δημιουργήσουν τα δικά τους.
Σε δοσμένες φόρμες με μαρκαδόρους δώσανε πνοή στα ανθρωπάκια αφήνοντας ελεύθερη την φαντασία τους.
Τα ανθρωπάκια που ζωγράφισαν τα παιδιά τα κολλήσαμε σε χοντρό χαρτόνι και τα προσαρμόσαμε να φοριούνται στα χέρια των παιδιών.
Τα ανθρωπάκια κυκλοφορούν και μπαίνουν όλα μαζί στο καρότσι μεταφοράς σχηματίζοντας το έργο Μαζική μεταφορά.
Πληροφορίες αντλήσαμε από:
Επίσκεψη στην Εθνική Γλυπτοθήκη
Η Εθνική Γλυπτοθήκη στεγάζεται σε δύο κτήρια των πρώην βασιλικών στάβλων, στο Άλσος Στρατού, Γουδή. Καταλαμβάνει, επίσης, υπαίθριο χώρο 6,5 στρεμμάτων, ο οποίος έχει δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός πάρκου γλυπτικής, με την έκθεση μεγάλων έργων.
Το 2006 εγκαινιάστηκε η μόνιμη έκθεση της Νεοελληνικής Γλυπτικής, στην οποία, για πρώτη φορά, παρουσιάζεται σε αυτόνομο χώρο μια ολοκληρωμένη εικόνα της συλλογής γλυπτικής.
Η έκθεση αποτελείται από δώδεκα ενότητες, που αποτυπώνουν την αρχή και την εξέλιξη της Νεοελληνικής Γλυπτικής έως τις μέρες μας. Στην είσοδο της έκθεσης, ανεξάρτητα από τα ελληνικά έργα, παρουσιάζονται έξι χαρακτηριστικές δημιουργίες σημαντικών ξένων γλυπτών.Τα παιδιά έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τα έργα που ξεναγήθηκαν. Γνώρισαν την ζωή και το έργο πολλών καλλιτεχνών. Εντυπωσιακές ήταν οι παρατηρήσεις των παιδιών. Είδαμε έργα του Χαλεπά, του Βρούτου, του Γιάννη Παπά, της Αφροδίτης Λίτη, της Χρύσας Βαρδέα, τα “Φαντάσματα” του Θ. Παπαγιάννη εντυπωσίασαν πολύ τα παιδιά όπως και “Ο κυνηγός” του Παντελή Χανδρή.
Αποχωρώντας από τον εσωτερικό χώρο, μας αποχαιρέτησε “Ο Θεραπευτής” του Ρενέ Μαγκρίτ.
Ο εξωτερικός χώρος της γλυπτοθήκης, κατάσπαρτος με γλυπτά, τράβηξε το ενδιαφέρον των παιδιών. Είδαμε την φωλιά του Θ. Παπαγιάννη, ένα φύλλο από καθρέφτη της Α. Λίτη, το έργο του Γιάννη Γαϊτη “Μαζικές μεταφορές”, την σφαίρα που αιωρείται του γλύπτη Θεόδωρου.
Η βόλτα ολοκληρώθηκε με παιχνίδι και παρατήρηση στις μυρμηγκοφωλιές!!!
Κυριακάτικη βόλτα στον Κήπο του Προεδρικού Μεγάρου
Το πρόγραμμα “Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία” τα τελευταία χρόνια μας βγάζει βόλτες στην πόλη. Επισκεπτόμαστε μουσεία, πλατείες, πάρκα γνωρίζουμε την ιστορία της πόλης μας, τα έργα τέχνης που την κοσμούν, ευαισθητοποιούμαστε στην προστασία του δημόσιου χώρου.
Αγαπάμε την πόλη μας!
Την Κυριακή επισκεφτήκαμε έναν εμβληματικό κήπο καλά κρυμμένο στο κέντρο της Αθήνας. Τον κήπο του προεδρικού Μεγάρου.
Οι Κυριακάτικες βόλτες αποτελούσαν κάποτε συνήθεια των κατοίκων της πρωτεύουσας. Η σταδιακή όμως “μεταμόρφωση”’ της Αθήνας σε τσιμεντένια μεγαλούπολη εξαφάνισε πολλά από τα πάρκα και τους κήπους, που κάποτε πρόσφεραν στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς στους Αθηναίους.
Το ραντεβού μας ήταν στην οδό Ηρώδου Αττικού ένας δρόμος που τις Κυριακές σφύζει από ζωή. Οι εύζωνες κάνανε αλλαγή μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο, αγήματα κατευθύνονταν προς το Σύνταγμα, δρομείς τρέχανε με την δάδα, τουρίστες και Αθηναίοι κατευθύνονταν προς τον Εθνικό Κήπο.
Μπήκαμε στον Κήπο. Δεξιά μας είδαμε το Προεδρικό Μέγαρο, που σήμερα στεγάζει την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το Προεδρικό Μέγαρο είναι ένα νεοκλασικό τριώροφο κτήριο, με λιτή και αυστηρή πρόσοψη. Καταλαμβάνει συνολική έκταση 27 περίπου στρεμμάτων, μεγάλο τμήμα της οποίας κατέχει ο κήπος.
Χτίστηκε το 1891-1897, μετά τους γάμους του Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Σοφία της Πρωσίας. Οι εργασίες κράτησαν 6 χρόνια.
Αρχιτέκτονας ήταν ο Ερνέστο Τσίλλερ. Σ΄αυτή την θέση βρισκόταν ο βασιλικός λαχανόκηπος. Πριν από την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας με το δημοψήφισμα του 1974, το κτήριο αποτελούσε τα επίσημα ανάκτορα των Βασιλέων των Ελλήνων.
Ο κήπος, είναι ταυτόχρονα μία αντιπροσωπευτική δημόσια γλυπτοθήκη, ένα πάρκο γλυπτών Ελλήνων καλλιτεχνών στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας.
Το πρώτο γλυπτό που είδαμε ήταν ο σκύλος που στέκει πλάι στο χώρο στάθμευσης, με το στόμα ανοιχτό και δίνει την αίσθηση ότι μας υποδέχεται στον Κήπο.
Αφού ανεβήκαμε τις πρώτες μαρμάρινες σκάλες συναντήσαμε το έργο “Η ξαπλωμένη” ένα μπρούτζινο γλυπτό του Γιάννη Παπά.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες που οδηγούν στον κήπο θαυμάσαμε την ομορφιά του κήπου, τη γαλήνη που αποπνέει και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση.
Το πρώτο γλυπτό που συναντήσαμε ήταν ένα Τοτέμ του Θ. Παπαγιάννη. Τα παιδιά αναγνώρισαν τον καλλιτέχνη καθώς πρόσφατα είχαμε δει έργα του στην Εθνική Γλυπτοθήκη.
Το ενδιαφέρον τους κέντρισε “Η γέννα” της Ναταλίας Μελά και άρχισαν να το εξερευνούν.
Στο σιντριβάνι είδαμε ένα γλυπτό Το “TEL-NEANT” του Γιώργου Ζογγολόπουλου.
Ένας Κούρος έστεκε επιβλητικός στον χώρο.
Στην άκρη του Κήπου “Ο Γκάϊντας” του Γιάννη Παπά, ήταν “σαν να έπινε από ποτήρι με ένα καλαμάκι” είπε μια μαθήτρια.
Το τελευταίο γλυπτό ήταν ένα Άτιτλο του Κώστα Βαρότσου. Τα παιδιά δώσανε διάφορους τίτλους, “Μισή σταγόνα”, “Έξι”.
Σε ένα από τα τραπεζάκια μας περίμενε η συγγραφέας Αργυρώ Πιπίνη. Είχε μαζί της το βιβλίο “Είπε ο Κήπος…” και μας χάρισε μια υπέροχη αφήγηση. Τα παιδιά με τη σειρά τους της χάρισαν ιστορίες για αγαπημένα δέντρα και λουλούδια.
Είδαμε σμήνη από πουλιά να πετάνε πάνω στα δέντρα, πολλούς παπαγάλους, χελώνες να κάνουν βόλτες στο γρασίδι…
Ήταν ένα υπέροχο πρωινό, όλοι νιώσαμε ένα αίσθημα συμπερίληψης και δικαιώματος, καθώς δεν κοιτούσαμε πίσω από τα κάγκελα κάπως λαθραία πως είναι ο Κήπος, περπατούσαμε μέσα στον Κήπο. Τα παιδιά σ΄έναν χάρτη του Κήπου που είχαμε ετοιμάσει κόλλησαν τα γλυπτά και ζωγράφισαν τα γλυπτά του κήπου.
Ευχαριστούμε πολύ:
- την κ. Αργυρώ Πιπίνη που ήταν στην παρέα μας μ΄αυτό το υπέροχο βιβλίο.
- την κ. Μαρία Δημοπούλου Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Α΄Αθήνας
- τους γονείς που συμμετέχουν πάντα με χαρά στις δράσεις μας.