Μια από τις ενότητες που κάθε χρόνο επεξεργαζόμαστε στο σχολείο είναι η γειτονιά. Τα παιδιά καθώς αναπτύσσονται σταδιακά οικειοποιούνται αρχικά τους χώρους του σπιτιού στη συνέχεια του σχολείου όπου βιώνουν τα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησης και σιγά σιγά εισχωρούν προοδευτικά και στον χώρο της πόλης.
Για τα παιδιά και το παιχνίδι τους, η δυνατότητα πρόσβασης στη γειτονιά έχει μεγάλη σημασία. Η γειτονιά είναι ο μικρόκοσμος των παιδιών, μια συμπυκνωμένη κοινωνία σε μεγέθη συμβατά με τις κινητικές, αντιληπτικές και συναισθηματικές τους δυνατότητες.
Συνήθως ο χρόνος κατά τον οποίο έχουν την ευκαιρία να ζήσουν αυτόν τον κόσμο είναι ο χρόνος του παιχνιδιού.
Η γειτονιά μας είναι πολύ πυκνοκατοικημένη, έχει όμως και τις ανάσες της, την πλατεία Γκύζη, την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, το λόγο Φινόπουλου, την πλατεία Πρωτομαγιάς και το Πεδίο του Άρεως λίγο πιο κάτω.
Δώσαμε ένα Κυριακάτικο ραντεβού με τα παιδιά και τους γονείς την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, στην Λ. Αλεξάνδρας, όπου λόγω της Λεωφόρου είναι δύσκολο να την επισκεφτούμε με τα παιδιά ως τάξη.
Ο περίπατος ξεκίνησε με ξενάγηση στα γλυπτά του χώρου.
Στο πάνω μέρος της πλατείας είδαμε την προτομή του Jose de San Martin, δωρεά της πρεσβείας της Αργεντινής στο Δήμο Αθηναίων και απεικονίζει τον Εθνικό ήρωα της χώρας.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν την 26η Μαΐου 1965. Βρίσκεται σε ψηλό βάθρο (ύψος 3 μ.) από γκριζοπράσινο μάρμαρο. Τα παιδιά παρατήρησαν πως είναι λερωμένο από περιστέρια.
Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται ένα όμορφο μαρμάρινο σιντριβάνι, έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου. Το συγκεκριμένο σιντριβάνι αγοράστηκε από το Δήμο Αθηναίων το 1962, αλλά είναι αρκετά παλαιότερο.
Βρισκόταν στο Παλατάκι, στο Χαϊδάρι, το πρώην ανάκτορο του Γεωργίου Α΄. Η παρουσία του εκεί μαρτυρείται από φωτογραφίες εποχής, αλλά και από τον Ελληνικό Κινηματογράφο. Οι γλυπτές διακοσμήσεις ανήκουν στην τεχνοτροπία μπαρόκ.
Το σιντριβάνι της πλατείας Αργεντινής Δημοκρατίας αποτελείται από τρία επίπεδα.
Στο κατώτερο, σε σταυροειδή διάταξη και εντός της δεξαμενής, εικονίζονται τέσσερα δελφίνια, ένα στην κάθε κεραία του σταυρού, από το στόμα των οποίων έρεε το νερό.
Στο μεσαίο επίπεδο, πάνω σε κυκλική μικρότερη και ρηχότερη δεξαμενή, τέσσερα γυμνά παιδάκια κρατούν με τα δυο τους χέρια κοχύλι, στο οποίο φυσούν.
Στο ανώτερο στέλεχος και πάνω σε ακόμα μικρότερη δεξαμενή υπήρχε ένα πουλί με ανοιγμένα τα φτερά. Το ράμφος του είχε αποκοπεί από σκοποβολή Ιταλών στρατιωτών, κατά την Κατοχή. Το ανώτερο στέλεχος δε σώζεται.
Παρατηρήσαμε πως το σιντριβάνι δεν λειτουργούσε, ήταν βανδαλισμένο, ένα από τα δελφίνια είχε σπασμένο το κεφάλι. Όμως υπήρχε ένα πλέγμα περιμετρικά και μια ταμπέλα που μας ενημέρωνε πως το σιντριβάνι είναι στη διαδικασία της αποκατάστασης.
Στο τέλος της πλατείας είδαμε ένα άδειο βάθρο. Εκεί υπήρχε η προτομή του πρώτου Έλληνα προσκόπου Αθανάσιου Λευκαδίτη, έργο του γλύπτη Λάζαρου Λαμέρα.
Η προτομή κλάπηκε το 2012 (μαζί με άλλες), πιθανότατα για λαθραίο εμπόριο και εκμετάλλευση του ορείχαλκου. Βρέθηκε και αυτή τη στιγμή είναι στις αποθήκες του Δ. Αθηναίων και ευχόμαστε να συντηρηθεί και να τοποθετηθεί στο βάθρο.
Μετά την ξενάγηση στα γλυπτά χωριστήκαμε σε ομάδες και τα παιδιά μαζί με τους γονείς κάνανε μια λεπτομερή καταγραφή του χώρου, της πανίδας, της χλωρίδας και πήρανε και συνεντεύξεις από τους θαμώνες της πλατείας.
Μετά τη βόλτα συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί και διαβάσαμε τις συνεντεύξεις που πήρανε οι μικροί δημοσιογράφοι και τις καταγραφές τους.
Ο χώρος έχει ποικιλία θάμνων και δέντρων, όμως ήταν αφρόντιστος. Στα παρτέρια υπήρχαν πεταμένα σκουπίδια και ακαθαρσίες ζώων. Οι θαμώνες την ώρα που πήγαμε ήταν στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι άντρες που κάνανε βόλτα, παίζανε χαρτιά, επιτραπέζια παιχνίδια ή απολαμβάνανε τον περίπατό τους. Πολλοί κάτοικοι δεν γνωρίζανε την ιστορία της πλατείας και αρκετοί δεν είχαν προσέξει τα γλυπτά αν και περνάνε συχνά.
Αίτημα των περισσοτέρων είναι να υπάρχει μια παιδική χαρά – παιδότοπος για τα παιδιά. Επίσης τα παιδιά εξέφρασαν την επιθυμία να καθαριστεί το σιντριβάνι και “να λειτουργεί”, “να βγάζει νερό”.
Διαπιστώσαμε πως είναι μια μεγάλη πλατεία, με πολύ πράσινο και έντονη “ζωή” στα πεζοδρόμια όπου υπάρχουν τα καταστήματα εστίασης αλλά αφιλόξενη καθώς δεν έχει ανοιχτούς χώρους.
Τα παιδιά ζωγράφισαν ότι τους άρεσε στην πλατεία ή πως θα θέλανε να είναι η πλατεία.
