Με αφορμή το βραβευμένο βιβλίο του Peter Reynolds « Η τελεία», γιορτάσαμε κι εμείς σήμερα στην τάξη μας την παγκόσμια ημέρα της τελείας. Ένα βιβλίο που υπενθυμίζει με τον πιο απλό τρόπο και σε εμάς τους μεγάλους, δασκάλους και γονείς, το τεράστιο αντίκτυπο που μπορεί να έχει στο μικρό παιδί η στήριξή μας, η αποδοχή και η ενθάρρυνση, ώστε να πειραματιστούν, να δοκιμάσουν και τελικά να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις άπειρες δυνατότητές τους.
Στην εικονογραφημένη παιδική ιστορία η δασκάλα ενθαρρύνει τη μικρή Λία που λέει πως δεν ξέρει να ζωγραφίσει να φτιάξει…
… « έστω μια γραμμούλα, μια τελεία… κι ό,τι βγει!»
Θυμωμένη η Λία πιέζει με όλη της τη δύναμη τη μύτη του μαρκαδόρου στο χαρτί και μια μικρή τελεία εμφανίζεται πάνω στο χαρτί.
Την επόμενη φορά που πήγε στην τάξη η Λία είδε την τελεία της να φιγουράρει πάνω από την έδρα της δασκάλας μέσα σε μια χρυσαφένια κορνίζα!
«Πφφφ, σιγά, μπορώ να κάνω και καλύτερες!» σκέφτηκε και άνοιξε το κουτί με τις νερομπογιές της που δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ…
Αρχικά φτιάξαμε τις δικές μας μοναδικές τελείες και, ύστερα, με δαχτυλομπογιές δημιουργήσαμε το πρώτο μας ομαδικό έργο τέχνης , αφήνοντας το κάθε παιδί το δικό του μοναδικό αποτύπωμα, το βάλαμε σε μια χρυσή κορνίζα φτιαγμένη απ’ τα χεράκια μας και το κρεμάσαμε ψηλά να το βλέπουμε!
Φτιάξαμε και τελείες μέσα σε άλλες πιο μεγάλες, όπως του Kandinsky…
…και κάναμε μια πρώτη γνωριμία με τον υπέροχο κόσμο της Yayoi Kusama, φτιάχνοντας τα πρώτα μας κολλάζ με αυτοκόλλητα
Παίξαμε στον πίνακα “dots and boxes” και ύστερα πλαστικοποιήσαμε κάποια ταμπλό, ώστε να μπορούν τα παιδιά να παίζουν σε δυάδες την ελεύθερη ώρα.
Διαβάσαμε παίζοντας το πρωτότυπο βιβλίο του Hevre Tullet “Ένα βιβλίο παιχνίδι” των εκδόσεων Νεφέλη
και έπειτα παίξαμε twister και γελάσαμε πολύ!
Τέλος, αφήσαμε τη φαντασία μας ελεύθερη να μας ταξιδέψει στο χαρτί και να βρούμε τις δικές μας ιδέες, πραγματικές ή μη, για το τι μπορεί να δημιουργήσουν πολλές τελείες μαζί. Σκεφτήκαμε πολλές τελείες που συναντάμε στη ζωή μας, όπως την άμμο στη θάλασσα ή τις κόρες, αυτές τις μικρές μαύρες τελίτσες στα μάτια της μαμάς, του μπαμπά ή του μικρού μας αδερφού.
Κλείνοντας, αναφερθήκαμε στο τι μπορεί να φαίνεται σαν μια μικρή κουκίδα από μεγάλη απόσταση. Ακόμη κι ένας ελέφαντας από μακριά; Ο ήλιος; Τα αστέρια; Ή μπορεί και αντίστροφα, το σπίτι μας, η γη; Αυτή η διάσημη αχνή μπλε κουκκίδα που χάνεται μέσα στην απεραντοσύνη του διαστήματος, όπως φάνηκε στην πρώτη της selfie, τραβηγμένη από απόσταση μεγαλύτερη των 6 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων πριν από 35 χρόνια, μετά από αίτημα του Carl Sagan, του μεγάλου αυτού αστρονόμου, που έπεισε τη ΝΑΣΑ να στρέψει το Voyager 1 προς τη γη για μια τελευταία λήψη της, ώστε να έχουμε μια εικόνα αυτής της αχνής μπλε κουκκίδας, αυτού του μορίου σκόνης που μοιάζει να αιωρείται σε μια ηλιαχτίδα….
https://www.youtube.com/watch?v=rB2mzQy0_u4&rco=1
