Την προηγούμενη εβδομάδα γνωριστήκαμε διαδικτυακά με τα σχολεία από τα Χανιά και το Π. Ψυχικό που παρέα θα πορευτούμε στο e twinning έργο “Μικροί ξεναγοί εν δράσει”.
Στην πρώτη συνάντηση οι δασκάλες και τα παιδιά συστήθηκαν και τραγούδησαν τα αγαπημένα τους τραγούδια!!!
Καλή αρχή!!!
Επισκεφτήκαμε το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου το Σχεδία Home.
Ενημερωθήκαμε για τις δράσεις και το σπίτι της Σχεδίας, ένα σπίτι φιλικό και προσβάσιμο σε όλους/ες. Τα παιδιά με την καθοδήγηση της μουσικού κ. Μαριλένας Τσαρτσιταρίδη τραγούδησαν το τραγουδάκι που κάναμε στο σχολείο για να επικοινωνήσουν το μήνυμα της Σχεδίας.
Επισκεφτήκαμε το εργαστήρι του Σχεδία Αρτ όπου με τα αδιάθετα τεύχη του περιοδικού Σχεδία δημιουργούν εκπληκτικές κατασκευές, διακοσμητικά, κοσμήματα…
Στη συνέχεια πορευτήκαμε στην πλατεία Καπνικαρέας. Μικροί και μεγάλοι φορέσαμε τα κόκκινα γιλέκα και με την καθοδήγηση των έμπειρων πωλητών, για μια ώρα πουλήσαμε το περιοδικό.
Εκτός από τα παιδιά την εμπειρία ζήσανε και αρκετοί γονείς.
Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους/ες μας. Κρατάμε αυτό που μας είπε μια πωλήτρια του περιοδικού “…όταν στέκεσαι μόνος/η τόσες ώρες είναι σπουδαίο οι περαστικοί να μην προσπερνάνε αδιάφορα ένα χαμόγελο, μια καλημέρα μας δίνει δύναμη”.
Αφορμή για το θέμα αποτέλεσε το γεγονός ότι τα παιδιά βρίσκονται στο στάδιο αλλαγής των νεογιλών δοντιών τους καθώς και η ανησυχία που εκφράζουν κάθε φορά που κάποιο δοντάκι τους κουνιέται.
Στόχος ήταν:
Τα παιδιά με απλά υλικά δημιούργησαν τα εργαλεία του οδοντίατρου και η τάξη έγινε οδοντιατρείο.
Παίξαμε τα τεριδονάκια και τα πήραμε στο κυνήγι μέχρι τελικής πτώσης.
Για να μας γίνουν συνήθεια όλα αυτά κάναμε έναν διαγωνισμό δοντιών για δύο βδομάδες. Όλοι/ες βούρτσιζαν με πάθος πρωί και βράδυ και μάζευαν αστεράκια.
Στο τέλος του διαγωνισμού επιβραβεύτηκαν με επαίνους!!!
Μια από τις ενότητες που κάθε χρόνο επεξεργαζόμαστε στο σχολείο είναι η γειτονιά. Τα παιδιά καθώς αναπτύσσονται σταδιακά οικειοποιούνται αρχικά τους χώρους του σπιτιού στη συνέχεια του σχολείου όπου βιώνουν τα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησης και σιγά σιγά εισχωρούν προοδευτικά και στον χώρο της πόλης.
Για τα παιδιά και το παιχνίδι τους, η δυνατότητα πρόσβασης στη γειτονιά έχει μεγάλη σημασία. Η γειτονιά είναι ο μικρόκοσμος των παιδιών, μια συμπυκνωμένη κοινωνία σε μεγέθη συμβατά με τις κινητικές, αντιληπτικές και συναισθηματικές τους δυνατότητες.
Συνήθως ο χρόνος κατά τον οποίο έχουν την ευκαιρία να ζήσουν αυτόν τον κόσμο είναι ο χρόνος του παιχνιδιού.
Η γειτονιά μας είναι πολύ πυκνοκατοικημένη, έχει όμως και τις ανάσες της, την πλατεία Γκύζη, την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, το λόγο Φινόπουλου, την πλατεία Πρωτομαγιάς και το Πεδίο του Άρεως λίγο πιο κάτω.
Δώσαμε ένα Κυριακάτικο ραντεβού με τα παιδιά και τους γονείς την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, στην Λ. Αλεξάνδρας, όπου λόγω της Λεωφόρου είναι δύσκολο να την επισκεφτούμε με τα παιδιά ως τάξη.
Ο περίπατος ξεκίνησε με ξενάγηση στα γλυπτά του χώρου.
Στο πάνω μέρος της πλατείας είδαμε την προτομή του Jose de San Martin, δωρεά της πρεσβείας της Αργεντινής στο Δήμο Αθηναίων και απεικονίζει τον Εθνικό ήρωα της χώρας.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν την 26η Μαΐου 1965. Βρίσκεται σε ψηλό βάθρο (ύψος 3 μ.) από γκριζοπράσινο μάρμαρο. Τα παιδιά παρατήρησαν πως είναι λερωμένο από περιστέρια.
Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται ένα όμορφο μαρμάρινο σιντριβάνι, έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου. Το συγκεκριμένο σιντριβάνι αγοράστηκε από το Δήμο Αθηναίων το 1962, αλλά είναι αρκετά παλαιότερο.
Βρισκόταν στο Παλατάκι, στο Χαϊδάρι, το πρώην ανάκτορο του Γεωργίου Α΄. Η παρουσία του εκεί μαρτυρείται από φωτογραφίες εποχής, αλλά και από τον Ελληνικό Κινηματογράφο. Οι γλυπτές διακοσμήσεις ανήκουν στην τεχνοτροπία μπαρόκ.
Το σιντριβάνι της πλατείας Αργεντινής Δημοκρατίας αποτελείται από τρία επίπεδα.
Στο κατώτερο, σε σταυροειδή διάταξη και εντός της δεξαμενής, εικονίζονται τέσσερα δελφίνια, ένα στην κάθε κεραία του σταυρού, από το στόμα των οποίων έρεε το νερό.
Στο μεσαίο επίπεδο, πάνω σε κυκλική μικρότερη και ρηχότερη δεξαμενή, τέσσερα γυμνά παιδάκια κρατούν με τα δυο τους χέρια κοχύλι, στο οποίο φυσούν.
Στο ανώτερο στέλεχος και πάνω σε ακόμα μικρότερη δεξαμενή υπήρχε ένα πουλί με ανοιγμένα τα φτερά. Το ράμφος του είχε αποκοπεί από σκοποβολή Ιταλών στρατιωτών, κατά την Κατοχή. Το ανώτερο στέλεχος δε σώζεται.
Παρατηρήσαμε πως το σιντριβάνι δεν λειτουργούσε, ήταν βανδαλισμένο, ένα από τα δελφίνια είχε σπασμένο το κεφάλι. Όμως υπήρχε ένα πλέγμα περιμετρικά και μια ταμπέλα που μας ενημέρωνε πως το σιντριβάνι είναι στη διαδικασία της αποκατάστασης.
Στο τέλος της πλατείας είδαμε ένα άδειο βάθρο. Εκεί υπήρχε η προτομή του πρώτου Έλληνα προσκόπου Αθανάσιου Λευκαδίτη, έργο του γλύπτη Λάζαρου Λαμέρα.
Η προτομή κλάπηκε το 2012 (μαζί με άλλες), πιθανότατα για λαθραίο εμπόριο και εκμετάλλευση του ορείχαλκου. Βρέθηκε και αυτή τη στιγμή είναι στις αποθήκες του Δ. Αθηναίων και ευχόμαστε να συντηρηθεί και να τοποθετηθεί στο βάθρο.
Μετά την ξενάγηση στα γλυπτά χωριστήκαμε σε ομάδες και τα παιδιά μαζί με τους γονείς κάνανε μια λεπτομερή καταγραφή του χώρου, της πανίδας, της χλωρίδας και πήρανε και συνεντεύξεις από τους θαμώνες της πλατείας.
Μετά τη βόλτα συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί και διαβάσαμε τις συνεντεύξεις που πήρανε οι μικροί δημοσιογράφοι και τις καταγραφές τους.
Ο χώρος έχει ποικιλία θάμνων και δέντρων, όμως ήταν αφρόντιστος. Στα παρτέρια υπήρχαν πεταμένα σκουπίδια και ακαθαρσίες ζώων. Οι θαμώνες την ώρα που πήγαμε ήταν στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι άντρες που κάνανε βόλτα, παίζανε χαρτιά, επιτραπέζια παιχνίδια ή απολαμβάνανε τον περίπατό τους. Πολλοί κάτοικοι δεν γνωρίζανε την ιστορία της πλατείας και αρκετοί δεν είχαν προσέξει τα γλυπτά αν και περνάνε συχνά.
Αίτημα των περισσοτέρων είναι να υπάρχει μια παιδική χαρά – παιδότοπος για τα παιδιά. Επίσης τα παιδιά εξέφρασαν την επιθυμία να καθαριστεί το σιντριβάνι και “να λειτουργεί”, “να βγάζει νερό”.
Διαπιστώσαμε πως είναι μια μεγάλη πλατεία, με πολύ πράσινο και έντονη “ζωή” στα πεζοδρόμια όπου υπάρχουν τα καταστήματα εστίασης αλλά αφιλόξενη καθώς δεν έχει ανοιχτούς χώρους.
Τα παιδιά ζωγράφισαν ότι τους άρεσε στην πλατεία ή πως θα θέλανε να είναι η πλατεία.
Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου επισκεφτήκαμε το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Τα παιδιά ανυπομονούσαν για αυτή την επίσκεψη καθώς 1-2 μόνο παιδιά το είχαν επισκεφτεί. Στην ερώτηση τι περιμένουν να δούνε στο ΕΜΣΤ τα παιδιά απάντησαν πίνακες, ζωγραφιές, αγάλματα, καθημερινά πράγματα…
Φτάσαμε στο φιλόξενο μουσείο και σταθήκαμε λίγο στον χώρο υποδοχής.
Εκεί συναντήσαμε την κ. Ελισάβετ Ιωαννίδου, μουσειοπαιδαγωγό του ΕΜΣΤ και τον κ. Ζάφο Ξαγοράρη, καλλιτέχνη και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών που θα ήταν ο ξεναγός μας σε επιλεγμένα έργα του Μουσείου.
Τα παιδιά για να γνωρίσουν καλύτερα τον καλλιτέχνη πήρανε μια μικρή συνέντευξη. Μάθαμε λοιπόν, πως ο κ. Ξαγοράρης ζωγράφιζε από μικρό παιδί, το αγαπημένο του χρώμα είναι το γαλάζιο, αγαπημένο του φαγητό είναι τα μακαρόνια, του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο με τον γιό του και στην ερώτηση αν είναι σοφός, απάντησε πως σοφοί είναι οι φιλόσοφοι και πως ο ίδιος εκφράζεται κάνοντας πράγματα με τα χέρια του.
Το πρώτο έργο που είδαμε ήταν το έργο του Πάνου Κοκκινιά, “Νίσυρος”, ένα ψηφιακό έργο, μια φωτογραφία επεξεργασμένη από τον καλλιτέχνη στον υπολογιστή.
Στη συνέχεια είδαμε την εγκατάσταση “Το κουτσό” του Βλάση Κανιάρη. Το έργο περιγράφει το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης φτηνού ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού από χώρες του ευρωπαϊκού Νότου στην κεντρική Ευρώπη κατά τις δεκαετίες 1950–1970.
Πίσω από το κουτσό ήταν το γλυπτό από πανί του Κανιάρη “Coexistence” (Συνύπαρξη). Μια σκισμένη Ελληνική σημαία πάνω από αλλεπάλληλες επιστρώσεις υφασμάτων, χαρτιών για να διασωθεί η μνήμη του αστικού δημόσιου χώρου σε μια από τις πιο τραγικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας στην Αθήνα της Κατοχής.
Δίπλα ήταν ένα Γλυπτικό/Τρισδιάστατο αντικείμενο, ένα έργο της Έμιλι Ζασίρ σε εξέλιξη, αποτελούμενο από: προσφυγική σκηνή και κλωστή κεντήματος, και ένα βιβλίο αρχείου.
Η Έμιλι Ζασίρ ερεύνησε άγνωστες ιστορικές αφηγήσεις των 418 παλαιστινιακών χωριών τα οποία καταστράφηκαν, ερημώθηκαν και κατακτήθηκαν από το Ισραήλ. Η καλλιτέχνιδα τύπωσε με στένσιλ πάνω στο ύφασμα τα τοπωνυμία στα αγγλικά και μετά κάλεσε κόσμο να τα κεντήσει με κλωστή. Πάνω από 140 εθελοντές από διάφορες χώρες, πέρασαν σε διάστημα περίπου τριών μηνών από το εργαστήριο της Ζασίρ για να κεντήσουν, να συζητήσουν, να τραγουδήσουν, να θυμηθούν, να μάθουν.
Στον τελευταίο όροφο είδαμε ένα χάρτη της Χρύσας Ρωμανού. Ο χάρης της Ευρώπης ήταν ένα έργο κολάζ με φωτογραφίες από περιοδικά και η καλλιτέχνιδα είχε σχεδιάσει διαδρομές, είχε γράψει τα ονόματα πόλεων, τα σημεία του ορίζοντα…
Δίπλα υπήρχε μια γλυπτική κατασκευή Meccano της Χρύσας Ρωμανού εμπνευσμένη από το ομώνυμο παιχνίδι κατασκευών το οποίο απευθυνόταν στερεοτυπικά στα αγόρια.
Τα μεγάλα παράθυρα του μουσείου ανοίγουν έναν διάλογο της τέχνης με την πόλη. Στον εξωτερικό χώρο απολαύσαμε την Αθήνα με τα όμορφα και άσχημα της.
Εκεί μας περίμενε και μια έκπληξη. Μια εγκιβωτισμένη καμπάνα του καλλιτέχνη Ζάφου Ξαγοράρη. Μια ηχητική εγκατάσταση με ηλεκτρονικό σύστημα κωδωνοκρουσίας, ηχομονωτικά υλικά που ηχεί κάθε μισή ώρα. Ο ήχος της καμπάνας, οικείος και ταυτόχρονα φορτισμένος από κοινωνικούς και πολιτισμικούς συμβολισμούς και μνήμες, συνδιαλέγεται σήμερα στον μουσειακό χώρο με τις διαφορετικές ομάδες του κοινού.
Σε έναν τοίχο του μουσείου είδαμε την εντυπωσιακή γλυπτική επιτοίχια εγκατάσταση της Χρύσας Βαρδέα “Cityscape Times Square” (Τοπίο Πόλης Τάιμς Σκουέρ). Το γλυπτό είναι κατασκευασμένο από κυψελοειδές αλουμίνιο, μεταλλικό χρώμα και νέον.
Το τελευταίο έργο ήταν “Ο Ερημίτης” του Viron Erol Vert μια εγκατάσταση, εμπνευσμένη από το έργο του Ιάννη Ξενάκη, που δημιουργήθηκε ειδικά για το Μουσείο και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα.
Η εγκατάσταση αποτελείται από έξι μελωδούς και οι επισκέπτες μπορούν να “παράξουν” ήχους, που μετατρέπουν τον ίδιο τον χώρο σε μουσικό όργανο.
Σε συνέντευξή του ο καλλιτέχνης είπε:
Όλα όσα βλέπετε εδώ μέσα είναι βασισμένα στον αριθμό έξι. Το έξι είναι ένας πολύ δυνατός αριθμός. Είναι ο αριθμός των “αγαπημένων”, της αγάπης, της δημιουργικότητας και της σύζευξης των αντιθέτων. Έχουμε έξι αποχρώσεις σε κάθε βασικό χρώμα. Από ένα σκούρο μπλε πηγαίνουμε σε ένα πολύ ανοιχτό μπλε και αντίστροφα. Θέλουμε οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης με την πόλη και την κοινωνία. Ειδικά στην εποχή που βρισκόμαστε, νιώθω ότι όλα αλλάζουν αυτή τη στιγμή πολύ έντονα και είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να μοιραστούν μαζί κάτι, μια εμπειρία, μια κοινή στιγμή απόλαυσης.
Ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Περάσαμε ΥΠΕΡΟΧΑ μικροί και μεγάλοι!!!
Είναι η σύγχρονη τέχνη “δύσκολη” για τα παιδιά; Η επίσκεψή μας στο ΕΜΣΤ δείχνει πως τα παιδιά εξοικειώνονται εύκολα με τα έργα της σύγχρονης τέχνης. Αντλούν από αυτά παραστάσεις και ιδέες που μπορούν να τις αναπλάσουν δημιουργικά και με μεγάλη φαντασία σε δικά τους έργα, διευρύνοντας κι απελευθερώνοντας τις εκφραστικές τους δυνάμεις.
Ευχαριστούμε τον καλλιτέχνη κ. Ζάφο Ξαγοράρη για την ξενάγηση.
Πληροφορίες αντλήσαμε από:
