Η επίσκεψή μας έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος “Εθνικός κήπος, ο Κήπος της καρδιάς μας” που συμμετέχει το σχολείο μας.
Ο Εθνικός Κήπος είναι ένας μεγάλος χώρος πρασίνου, ψυχαγωγίας, αθλητισμού και παιχνιδιού, συνδεδεμένος άμεσα με την σύγχρονη ιστορία της χώρας και την ανάπτυξη της Αθήνας ως πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους.
Είναι ένα σπουδαίο δείγμα αρχιτεκτονικής τοπίου του 19ου αιώνα (αγγλικού ρυθμού), που έχει καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτα τα βασικά χαρακτηριστικά του.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1839 και θεωρείται το πιο πετυχημένο έργο της Βασίλισσας Αμαλίας. Είναι ο μοναδικός Ιστορικός Κήπος της χώρας και ο πρώτος διαμορφωμένος χώρος πρασίνου της Νεότερης Ελλάδας και στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του, αποτελούσε τον κήπο του Παλατιού (σημερινό κτήριο της Βουλής των Ελλήνων). Το 1923 χαρακτηρίστηκε κρατικός. Το 2011 ο Κήπος χαρακτηρίστηκε επισήμως Ιστορικός Τόπος.
Στον Εθνικό Κήπο βρίσκουν καταφύγιο, φωλιάζουν και αναπαράγονται ελεύθερα αρκετά είδη πανίδας. Οι συνθήκες της πυκνής βλάστησης, η έντονη παρουσία νερού, το γεγονός ότι ο Κήπος κλείνει κατά τις βραδινές ώρες, διατηρώντας συνθήκες ηρεμίας και ελάχιστης όχλησης, τον έχουν μετατρέψει σε ένα πολύ σημαντικό αστικό βιότοπο. Έτσι λοιπόν οι επισκέπτες του Κήπου δε θα πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν τη μεγάλη ποικιλία ζώων που ζουν είτε ελεύθερα, είτε στην μικρή ζωοπτηνολογική συλλογή στο κέντρο του Κήπου.
Στον κήπο μπορούμε να δούμε: παπαγάλους, πάπιες, χήνες, γάτες, χελώνες, σκιουράκια, αίγαγρους – κρι κρι, κουνέλια.
Στις λιμνούλες του υπάρχουν: νεροχελώνες, ψάρια, φρύνοι.
Στην κεντρική είσοδο του Κήπου στο ηλιακό ρολόι μας περίμενε ο κ. Θοδωρής, γεωπόνος στον Κήπο. Μαζί του περπατήσαμε όλο τον Κήπο και μάθαμε πολλά μυστικά για τον Κήπο, τα δέντρα και τα ζωάκια του.
Η πρώτη στάση ήταν στα παλιότερα δέντρα του Κήπου, μια διπλή συστοιχία με ουασιγκτόνιες. Τις φύτεψε η ίδια η βασίλισσα Αμαλία το 1842.
Συναντήσαμε λιμνούλες με νεροχελώνες.
Φτάσαμε στο ψηλότερο δέντρο του Κήπου, ένα γιγάντιο κυπαρίσσι 30 μέτρων.
Κάναμε ένα διάλειμμα και παίξαμε στα θραύσματα κιόνων που υπάρχουν στον κήπο. Παρατηρήσαμε τη διακόσμησή τους. Ο κ. Θοδωρής μας είπε πως είναι εμπνευσμένη από το φυτό Άκανθος και μας το έδειξε στη συνέχεια της βόλτας μας. Ήταν πολύ όμορφο και εντυπωσιακό.
Περπατώντας παρατηρήσαμε ένα μεγάλο δίκτυο με ποταμάκια από τα οποία ποτίζονται τα δέντρα και τα φυτά του Κήπου.
Σ΄όλη τη διαδρομή βλέπαμε και ακούγαμε τα παπαγαλάκι του Κήπου. Σ΄ένα πεύκο είδαμε μεγάλες φωλιές. Ο κ. Θοδωρής μας είπε πως μένουν τέσσερις οικογένειες σε κάθε φωλιά και είναι σαν πολυκατοικία η κάθε φωλιά.
Είδαμε το δέντρο με τον μεγαλύτερο κορμό, μια φυτόλακα. Κάνανε εργασίες και δεν μπορέσαμε να φωτογραφηθούμε.
Είδαμε και μια βελανιδιά που έχει την μεγαλύτερη κόμη (φυλλωσιά) του Κήπου.
Προχωρώντας συναντήσαμε κι άλλες λίμνες με νεροχελώνες και χρυσόψαρα.
Συναντήσαμε πολλά κιόσκια με πέργκολες όπου επισκέπτες του Κήπου διαβάζανε, κουβεντιάζανε και χαιρότανε τον Κήπο. Είδαμε και τα μεγαλύτερα ψάρια του Κήπου.
Φτάσαμε και στο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο του Κήπου, την λίμνη με το γεφυράκι και τις πάπιες.
Γνωρίσαμε και τον Γιώργο, έναν πάπιο…
Είδαμε τα κρι-κρι και ένα νεογέννητο κουνελάκι δέχτηκε τα χάδια μας.
Ο κ. Θοδωρής εκτός από πολλές πληροφορίες που μας έδωσε για τον Κήπο μας έδωσε και συγκεκριμένες οδηγίες και κανόνες για το πώς πρέπει να φερόμαστε στον κήπο. Για παράδειγμα, ένας πολύ βασικός κανόνας του Κήπου είναι να μην ταΐζουμε τα ζωάκια του Κήπου. Οι άνθρωποι του Κήπου ξέρουν ακριβώς τι και πόσο θα πρέπει να ταΐζουν τις πάπιες, τα ψάρια και αν εμείς ρίξουμε ψωμί ίσως να κάνουμε μεγάλο κακό.
Η ΜΟΝΗ τροφή που επιτρέπεται στους επισκέπτες είναι αγγούρι και μαρούλι.
Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα, μάθαμε πολλά για τον Εθνικό Κήπο, τον Κήπο που είναι στις καρδιές όλων των Αθηναίων.
Πίσω από το χώρο της παιδικής χαράς, υπάρχει μια βραχώδης προεξοχή. Λέγετε πως εκεί η βασίλισσα Αμαλία τοποθέτησε ένα οκταγωνικό μεταλλικό κάθισμα ώστε να επιβλέπει τις κηποτεχνικές εργασίες, όταν κατασκευάζονταν ο Κήπος. Αυτό ήταν το αγαπημένο της σημείο και πως την εποχή εκείνη που τα δέντρα ήταν χαμηλά και οι πολυκατοικίες ανύπαρκτες, μπορούσε κανείς να έχει θέα μέχρι τη θάλασσα, την Αίγινα και τις καθαρές μέρες μέχρι και την Πελοπόννησο.
Κάθε κάτοικος και επισκέπτης της πόλης έχει να διηγηθεί μια όμορφη στιγμή της ζωής στον Κήπο.
