Σύμφωνα με το έθιμο από την 1η έως την 31η του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον “Μάρτη” ή “Μαρτιά”. Το βραχιολάκι αυτό σύμφωνα με την παράδοση, το φοράνε κυρίως τα παιδιά για να προστατευτούν από τον ανοιξιάτικο ήλιο!
Ο Σύλλογος γονέων, πάντα δίπλα μας, φρόντισε να μας φέρει “Μαρτάκια” που με χαρά φορέσαμε στα χεράκια μας!


Στη συνέχεια μιλήσαμε για ένα επίσης αρχαίο έθιμο, τα “Χελιδονίσματα”, όπου τα παιδιά γιόρταζαν το τέλος του χειμώνα και τον ερχομό των χελιδονιών και της άνοιξης. Κρατώντας το ομοίωμα ενός χελιδονιού, τριγυρνούσαν στην πόλη και τραγουδούσαν τη “Χελιδόνα” . Ο κόσμος τους έδινε διάφορα κεράσματα.

Είπαμε το μύθο του Μάρτη, που εξηγεί το φαινόμενο, του άστατου καιρού και αναφέρεται στη γυναίκα του Μάρτη…
Κάποτε οι μήνες αποφάσισαν να παντρευτούν. Ο καθένας βρήκε μια γυναίκα που του άρεσε και την παντρεύτηκε. Ο Μάρτης δε φρόντισε το ζήτημα μόνος του και έβαλε προξενητάδες να του βρούνε μια γυναίκα. Εκείνοι του φέρανε μια κοπέλα η οποία ήταν τυλιγμένη με ένα μαντίλι και του είπαν ότι είναι πολύ όμορφη. Ευκολόπιστος όπως ήταν, την παντρεύτηκε.
Όταν όμως έμειναν μόνοι και έβγαλε το μαντίλι της, τι να δει; Δεν υπήρχε πιο άσχημη στον κόσμο!
Από τότε κάθε φορά που τη θυμόταν άστραφτε, βροντούσε, έβρεχε, έριχνε μπόρες, έκανε παγωνιές. Μόνο όταν ξεχνιόταν μερικές φορές, ηρεμούσε, γαλήνευε κι έκανε καλό καιρό!
Τέλος ζωγραφίσαμε την παροιμία “Μάρτης είναι νάζια κάνει, πότε κλαίει πότε γελάει”
