Στις 17 Δεκεμβρίου 2013 τα τμήματα Α΄5 και Α’6 της Α’ Λυκείου του σχολείου μας, στα πλαίσια του μαθήματος της ερευνητικής εργασίας, με θέμα τον εθελοντισμό, επισκεφτήκαμε το γηροκομείο της Ξάνθης. Σκοπός της δράσης μας αυτής ήταν να δώσουμε χαρά στους ηλικιωμένους ανθρώπους που ζουν εκεί, να τους βοηθήσουμε και να τους στηρίξουμε με τον τρόπο μας όσο αυτό ήταν δυνατό. Διαπιστώσαμε μετά λύπης μας ότι ορισμένοι από αυτούς δεν έχουν την στήριξη των οικογενειών αλλά και των απλών συνανθρώπων τους. Παρ’ όλα αυτά διαπιστώσαμε με χαρά ότι καλύπτονται σχεδόν όλες οι ανάγκες τους. Το υπεύθυνο προσωπικό τους παρέχει απλόχερα τη υποστήριξη και τη φροντίδα που χρειάζονται. Πολλοί από εμάς όμως, δεν τους χαρίζουμε ούτε μία στιγμή χαράς ακόμα κι αν έχουμε την δυνατότητα, μολονότι θα αρκούσε και μόνο μια ευγενική κουβέντα, μιας και είναι αβέβαιο το πόσο χρόνο ακόμα θα είναι κοντά μας.
Η υποδοχή που μας επιφυλάχθηκε ήταν πολύ θέρμη και συγκινητική. Μόλις βρεθήκαμε λοιπόν στον εσωτερικό χώρο του γηροκομείου, οδηγηθήκαμε στην τραπεζαρία, εκεί όπου αρχικά μας έγινε μια ενημέρωση σχετικά με την παρούσα κατάσταση του γηροκομείου, τις δραστηριότητες και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Έπειτα όλοι οι μαθητές, μαζί με τους συνοδούς καθηγητές μας περιηγηθήκαμε στο χώρο. Με την άδεια του προσωπικού του ιδρύματος φιλοξενηθήκαμε και σε ορισμένα δωμάτια κάποιων ηλικιωμένων και έτσι περάσαμε λίγο ωφέλιμο χρόνο συζητώντας μαζί τους. Καθώς η ώρα περνούσε και εμείς γνωρίζαμε όλο και καλύτερα αυτούς που διαμένουν εκεί, διαπιστώναμε πως όλοι τους έχουν κάτι το ιδιαίτερο και παράλληλα θαυμαστά διαφορετικό, με έναν μοναδικό τρόπο. Όλοι τους μας υποδέχτηκαν με πολύ αγάπη και οικειότητα. Επίσης κάτι ακόμα το οποίο θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας είναι πως όλοι τους ήταν δεμένοι ο ένας με τον άλλον και όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους με έναν τρόπο πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Αυτό όμως που με εξέπληξε ευχάριστα, είναι πως οι περισσότεροι από αυτούς έδειχναν χαρούμενοι και ικανοποιημένοι που βρίσκονταν εκεί. Αυτό ακριβώς ήταν και ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπορούσα να απαντήσω. Μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι θα συναντούσα ένα κλίμα στενάχωρο και απογοητευτικό, το οποίο θα τους έκανε δυστυχισμένους. Από την συμπεριφορά τους απέναντι μας θα μπορούσα να ομολογήσω πως χάρηκαν πολύ που μας γνώρισαν. Πιστεύω πως τους χαρίσαμε κι εμείς στιγμές χαράς απλά και μόνο επειδή ξέφυγαν από την ρουτίνα της καθημερινότητας τους.
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω, πως αυτή μας η επίσκεψη ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμάς, αφήνοντάς μας πολύ καλές εντυπώσεις και αναμνήσεις. Η εμπειρία αυτή επομένως πιστεύω πως τους περισσότερους από εμάς έπειτα από όσα είδαμε και ακούσαμε μας ευαισθητοποίησε ιδιαίτερα και μας προξένησε αισθήματα συμπόνιας και αγάπης για τους συνανθρώπους μας της τρίτης ηλικίας, που έχουν ανάγκη τη στήριξη και τη φροντίδα όλων μας. Ας μην ξεχνάμε όμως όλοι μας κάτι πολύ σημαντικό… Αν έχουμε τη θέληση μπορούμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους χαρίζοντας τους λίγη από την αγάπη μας..!!!
Μαρία- Ευαγγελία Τέτου
Τμήμα A6
1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2013-2014
2 σχόλια
Πραγματικά ήταν μια υπέροχη εμπειρία από την οποία ο καθένας από εμάς αποκόμισε κάτι διαφορετικό και ωφέλιμο ταυτόχρονα. Χάρηκα ιδιαίτερα που κάποιος από εμάς ασχολήθηκε με αυτό το θέμα καθώς είναι χωρίς καμία αμφιβολία αξιοσημείωτο. Συγχαρητήρια και για το κείμενό σου πολύ συγκινητικό και παρακινητικό ώστε κανένας να μην φερθεί τόσο αχάριστα και να εκτιμάει, καθώς και να προσφέρει αφιλοκερδώς την αγάπη του σε κάποιον συνάνθρωπο του που την χρειάζεται!
Συντάκτης
Δυστυχώς, ξεχνάμε τους ηλικιωμένους, που τόσο έχουν την ανάγκη μας. Ανάγκη για παρέα, ανάγκη για φροντίδα, ανάγκη για κατανόηση.
Είναι μια δύσκολη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου. Αν και απέχουμε πολύ ηλικιακά, καλό είναι να θυμόμαστε,
ν’ “απλώνουμε ένα χέρι”, στους ηλικιωμένους.
Μαρία, ευχαριστούμε για το συγκινητικό κείμενο 🙂