Ακόμη μια φορά…

poem1

Θα ήθελα να έκανα τον πόνο σου,

δικό μου.

Την θλίψη της ψυχής σου

 αγάπη για ζωή.

Τα βράδια σου τα αφόρητα,

ανάσα στο όνειρό μου.

Θα ήθελα όπως παλιά,

να σε έβρισκα εκεί!

 

Σε εκείνο το στενάκι,

που παίζαμε παιδιά.

Που σκόρπιζε αγάπη,

η κάθε μας ματιά.

Με λερωμένα ρούχα,

ας τρέχαμε έστω ακόμη μια φόρα.

Πίσω ας γύριζαν για λίγο,

τα χρόνια, οι ώρες, τα λεπτά.

 

Εκεί που τραγουδούσαμε,

τραγούδια φωναχτά.

Ο πόνος τότε ήτανε μια λέξη μοναχά,

σε χρόνια που γελούσαμε τόσο αληθινά.

Που η ψυχή μας είχε βρει σε ωκεανό στεριά!

 

Παναγιώτα Τσελεκίδου

Τμήμα A6

1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2013-2014

9 σχόλια

Μετάβαση στη φόρμα σχολίων

    • Γεωργία στο 19 Ιανουαρίου, 2014 στις 11:15 μμ
    • Απάντηση

    Υπέροχο!! Γειαα σου βρε Γιωτα ποιητρια <3

    • Ελισαβετ στο 19 Ιανουαρίου, 2014 στις 3:23 μμ
    • Απάντηση

    Πολυ συναισθηματικο το ποιημα, ξυπναει το παρελθον: τα παιδικα χρονια, οταν η ζωη φαινοταν πολυ ευκολη και πραγματικα ευχαριστη, γεματη αγαπη, “Που η ψυχή μας είχε βρει σε ωκεανό στεριά!” .
    Μπραβο σου!

    • ευαγγελια στο 18 Ιανουαρίου, 2014 στις 6:09 μμ
    • Απάντηση

    Γιώτα πιστεύω ότι είναι το καλύτερο που θα μπορούσες να είχες γράψει γιατί σίγουρα όλοι λησμονούμε τα παλιά μας χρονιά.Με το ποίημα σου με έκανες να θυμηθώ τα παιδικά μου χρονιά και κάποιες παλιές αναμνήσεις και πρόσωπα. ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ.

    • Αντώνης Παπακωνσταντινίδης στο 17 Ιανουαρίου, 2014 στις 7:25 μμ
    • Απάντηση

    Αυθεντικό, όμορφο, συγκινητικό…κυρίως με έντονη μουσικότητα. Όταν το διάβασα, γεννήθηκε αμέσως μέσα μου μια μελωδία. Μπράβο στη νεαρή ποιήτρια και εις ανώτερα!

    • Αντώνης Παπακωνσταντινίδης στο 17 Ιανουαρίου, 2014 στις 7:15 μμ
    • Απάντηση

    Πολύ όμορφο, συγκινητικό, με αυθεντικό συναίσθημα…κυριώς με έντονη μουσικότητα. Όταν το διάβασα αμέσως γεννήθηκε μέσα μου μια μελωδία. Μπράβο στη νεαρή ποιήτρια και εις ανώτερα.

    • Ηλιάνα στο 17 Ιανουαρίου, 2014 στις 6:10 μμ
    • Απάντηση

    Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από τη Γιώτα…Υπέροχο και τόσο αληθινό..

    • Κεζμπαν στο 17 Ιανουαρίου, 2014 στις 5:22 μμ
    • Απάντηση

    Συγκινήθηκα! μπράβο σου ” Θα ήθελα να έκανα τον πόνο σου,
    δικό μου.” πόσες φορές άραγε να το έχει σκεφτεί ο καθένας από εμάς για κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο και τι χαρά σε γεμίζει όταν τα καταφέρνεις μα και τι απόγνωση όταν δεν μπορείς!

  1. πόσο συναίσθημα κρύβεται!!
    Πόσο αλτρουισμό “διδάσκουν” οι πρώτες στροφές!!!
    Διαβάζοντας το ποίημα, μια νοσταλγία με συνεπήρε.
    Νομίζω ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει το σαβ/κο! 🙂

    ευχαριστούμε Γιώτα! 🙂

    • MARIANNA στο 17 Ιανουαρίου, 2014 στις 4:49 μμ
    • Απάντηση

    Γιώτα ήμουν σίγουρη πως η ανάρτησή σου θα με άφηνε άφωνη,πολύ ωραίο το ποίημα σου και το συναίσθημα ξεχειλίζει από κάθε λέξη!!

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση