21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος γιορτάζουμε την τέχνη της ποιήσεως, “που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της”, σύμφωνα με την απόφαση της Unesco, η οποία στη Διάσκεψη στο Παρίσι, τον Οκτώβριο του 1999, ανακήρυξε την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Σύμφωνα με το ίδιο κείμενο ” οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην
κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά (πηγή: Σαν σήμερα).
Στη συνέχεια παραθέτουμε ένα ποίημα του Αργύρη Χιόνη, ενός σπουδαίου ποιητή που τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της γης και την ποίηση, στην οποία και αφιερώνει το εν λόγω ποίημα.
Αργύρης Χιόνης (1943 – 2011)
|
[«Κούφον γαρ χρήμα»]
|
| Β’ |
| Είναι κάτι πρεσβυωπικά γερόντια οι ποιητές μονάχα μακριά μπορούν να δουν Μακριά στο παρελθόν μακριά στο μέλλον τα πράγματα τα κοντινά δεν τα διακρίνουν παραπατούν σκοντάφτουνε τρικλίζουν τα χέρια απλώνουνε ψαχουλευτά πασχίζουν σαν την τυφλόμυγα πού βρίσκονται να βρουν |
| Το σήμερα μαντίλι γύρω από τα μάτια τους δεμένο. |
| Δ’ |
| Η ποίηση πρέπει να ‘ναι Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί Να σπας τα δόντια σου. |
(Τύποι ήλων, 1978)
