Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας
της ζωής για τη ζωή … Μπορείς να δώσεις
μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του
αύριο που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς
ούτε στα όνειρά σου .
Χαλίλ Γκιμπράν, ο προφήτης
Είμαι παιδί όταν τους συμφέρει αλλά είμαι μεγάλη όταν δεν τους συμφέρει… Τελικά τι είμαι; Τα ξέρω όλα όταν θέλουν, αλλά δεν ξέρω τίποτα όταν δεν θέλουν… Τελικά τι ξέρω; Μου λένε ότι πρέπει να κάνω κάτι που με κάνει χαρούμενη και μετά μου επιβάλλουν τι να κάνω. Τελικά τι να κάνω; Μου λένε να πιστεύω ό,τι θέλω αλλά όταν εκφράζω τις απόψεις μου διαφωνούν και επιβάλλουν τις δικές τους…Τελικά μπορώ να ζήσω όπως εγώ θέλω…
Γ. Ζάρκου (μαθήτρια του τμήματος Α1)
Τα αντιφατικά συναισθήματα του εφήβου…
από τη μαθήτρια του τμήματος Α2 Β. Μαρίνη.
Ζωγραφίζοντας την εφηβεία…από τη μαθήτρια του τμήματος Α1 Δ. Αλεξόπουλου.
Η εφηβεία είναι πάντα δύσκολη, αλλά εάν οι γονείς και τα παιδιά εμπιστεύονται τη ζωή, τότε όλα στο τέλος κανονίζονται. Φ.Κ.ΝΤΟΛΤΟ
Τι είναι εφηβεία για μένα… από τη μαθήτρια του Α2 Κ.Κοπετινά.
Η εφηβεία είναι η στιγμή που ο κόσμος γύρω αλλάζει χρώματα και σχήματα σαν ένας πίνακας που ζωγραφίζεται με έντονα και αντιφατικά χρώματα. Είναι το ξημέρωμα μιας καταιγίδας, όπου οι σκέψεις γίνονται άνεμοι και τα συναισθήματα κύματα που σκάνε στην ακτή της ύπαρξης. Είναι ο χορός του φωτός και της σκιάς όπου το παιδί μέσα του παλεύει με τον ενήλικα που γεννιέται. Οι ελπίδες και οι φοβοι συνυπάρχουν σαν αδέλφια και οι στιγμές της αμφιβολίας είναι τόσο δυνατές όσο και οι στιγμές της σιγουριάς…
Σαν σήμερα…
Καβάφης Κωνσταντίνος (29 Απριλίου1863-29 Απριλίου 1933) «ο ποιητής της αξιοπρέπειας»
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στις 29 Απριλίου το 1863. Ενώ στην Αθήνα, μετά το 1880, μοναδικό σχεδόν πνευματικό κέντρο του ελληνισμού, μεσουρανεί η ισχυρή ποιητική φυσιογνωμία του Παλαμά, στην Αλεξάνδρεια, δημιουργεί το έργο του ένας ποιητής ο Κων/νος Καβάφης, που έμελλε αργότερα να πάρει κεντρική θέση στη νεοελληνική ποίηση και να επηρεάσει αποφασιστικά όλη τη νεότερη εξέλιξή της. Η ποιητική του Καβάφη ξάφνιασε με την ιδιοτυπία της, τόσο διαφορετική από ό,τι ήταν ως τότε καθιερωμένο. Ποιήματα σύντομα, γραμμένα ούτε σε δημοτική γλώσσα ούτε σε καθαρεύουσα,
με στίχο χαλαρό κι ελεύθερο και κάποτε ομοιοκατάληκτο που ηχεί σαν παιχνίδι ή ειρωνεία. Ποιήματα με πεζολογικό χαρακτήρα, ποιήματα με έντονη τη φιλοσοφική και υπαινικτική διάθεση, που ωθούν στη συνειδητοποίηση της δραματικής ουσίας της ζωής, που δεν είναι μόνο η αίσθηση της παρακμής και της ματαιότητας αλλά αντίρροπα είναι το αίσθημα της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας. Στο ελλαδικό αναγνωστικό κοινό έγινε γνωστός από το άρθρο του Ξενόπουλου στα Παναθήναια ενώ στο αγγλόφωνο κοινό τον σύστησε ο φίλος του Φόρστερ (1919) Από τότε μέχρι σήμερα συντελέσθηκε η πανελλήνια και παγκόσμια αναγνώριση του έργου του. Ο μεγάλος ομότεχνός του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε ένα ποίημα του οποίου ολοφάνερη πηγή του είναι το ποίημα Τρώες του Καβάφη.
Τις μέρες που η πτώση ήταν πια βεβαία
Στα τείχη είχαν αρχίσει κι όλας τον θρήνο
Στύλωσαν οι Τρώες κομματάκια μικρά
Κομματάκια στις τριπλές ξύλινες πύλες
Κι άρχισαν θάρρος πάλι να αποκτούν κι ελπίδα
Κι οι Τρώες λοιπόν.
«όσο μπορείς»
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Che fece. . . . il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο
τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
[1899, 1901*]
Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα, τόμ.1, Ίκαρος
(αποσπάσματα από εργασία μαθητών των τμημάτων Α2 και Α3)
Κουφοπούλου Ηλιάνα, Λαδά Κατερίνα, Λιάκης Παναγιώτης, Λλεσανάκου Αλεξάνδρα, Μαγκερίδης Γιώργος, Μπισμπίκη Μαριαλένα, Παγώνη Θάνια
Οι έφηβοι νιώθουν την ανάγκη της αποδοχής από τους φίλους τους κατά τη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας. Θεωρούν τη γνώμη των φίλων τους σημαντική για τη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους και της αναγνώρισης από αυτούς .Αυτό συμβάλλει στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησής τους και της αυτοεκτίμησής τους.
Εμείς όμως οι έφηβοι έχουμε την τάση να ακολουθούμε τη μάζα και τα σύγχρονα είδωλα με αποτέλεσμα να χάνουμε την μοναδικότητά μας. Αλλάζουμε την εμφάνισή μας, τα ακούσματά μας και τις απόψεις μας για να ενσωματωθούμε σε παρέες και να γίνουμε αποδεκτοί.
Από την προσωπική μου εμπειρία θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν για μένα να αισθάνομαι αποδεκτή από τους φίλους . Ήταν οι σημαντικοί άλλοι και η αποδοχή τους με έκανε να νιώθω ασφαλής και αξιόλογη. Επιθυμούσα να συμπεριφέρομαι όπως αυτοί και να ταυτίζομαι απόλυτα μαζί τους. Κάποια στιγμή όμως κατάλαβα ότι η απόλυτη ταύτιση δεν με βοηθούσε να εξελιχτώ.
Θέλω να έχω το δικό μου μοναδικό στιλ ,τις δικές μου απόψεις, να πράττω αυθόρμητα χωρίς να με εμποδίζει η σκέψη να γίνω αποδεκτή από τους σημαντικούς άλλους. Έτσι πιστεύω ότι κατάφερα να χτίσω έναν χαρακτήρα δυναμικό. Γιατί μόνο όταν οι άνθρωποι είναι αυθόρμητοι και ειλικρινείς με τον εαυτό τους είναι πραγματικά ευτυχισμένοι! Ο καθένας μας τελικά χρειάζεται να διαφυλάττει την μοναδικότητά του!!!
Ν.Κ (μαθήτρια του Α2)
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ
Με τα μάτια ενός εφήβου βλέπω διαφορετικά!
Τυφλωμένος από συναίσθημα, βλέπω με την καρδιά.
Είναι φορές που νιώθω ότι πετώ χωρίς φτερά
και πως προσγειώνομαι στον κόσμο δίχως παιδική ανεμελιά!
Μα τότε έρχεται ένας φίλος σαν <<από μηχανής θεός>>
έχω ανάγκη να Τον νιώσω, να είναι συνοδοιπόρος και οδηγός.
Τώρα πια είμαι μεγάλος! Σκέφτομαι και προσπαθώ
με τη σκέψη για πινέλο να βάλω χρώμα όπου βρω!
Τώρα πια θα μεγαλώσω, τη ζωή μου θα κρατώ
και σε λίγο θα βιώσω όσα θέλω από καιρό.
Σύντομα στην άκρη θα αφήσω το ρόλο τον εφηβικό
παράλογο ό,τι περνάω, μα συνέχεια προχωρώ!
Το παιδάκι που κάποτε ήμουν από το χέρι στην καρδιά μου θα κρατώ!
Νεφέλη Κ.
21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος γιορτάζουμε την τέχνη της ποιήσεως, “που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της”, σύμφωνα με την απόφαση της Unesco, η οποία στη Διάσκεψη στο Παρίσι, τον Οκτώβριο του 1999, ανακήρυξε την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Σύμφωνα με το ίδιο κείμενο ” οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην
κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά (πηγή: Σαν σήμερα).
Στη συνέχεια παραθέτουμε ένα ποίημα του Αργύρη Χιόνη, ενός σπουδαίου ποιητή που τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της γης και την ποίηση, στην οποία και αφιερώνει το εν λόγω ποίημα.
Αργύρης Χιόνης (1943 – 2011)
|
[«Κούφον γαρ χρήμα»]
|
| Β’ |
| Είναι κάτι πρεσβυωπικά γερόντια οι ποιητές μονάχα μακριά μπορούν να δουν Μακριά στο παρελθόν μακριά στο μέλλον τα πράγματα τα κοντινά δεν τα διακρίνουν παραπατούν σκοντάφτουνε τρικλίζουν τα χέρια απλώνουνε ψαχουλευτά πασχίζουν σαν την τυφλόμυγα πού βρίσκονται να βρουν |
| Το σήμερα μαντίλι γύρω από τα μάτια τους δεμένο. |
| Δ’ |
| Η ποίηση πρέπει να ‘ναι Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί Να σπας τα δόντια σου. |
(Τύποι ήλων, 1978)
Μυκηναϊκή κεραμική
8 Μαρτίου 2024. Με την Α’ Λυκείου πραγματοποιήσαμε διδακτική επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας, το οποίο αποτελεί αγαπημένο πια προορισμό για το σχολείο μας. Η εύκολη πρόσβαση, το εντυπωσιακό κτήριο του Μουσείου, η φιλοξενία που κάθε φορά μας επιφυλάσσουν οι εργαζόμενοι σε αυτό αλλά και τα αξιόλογα εκθέματα αποτελούν μόνο κάποιους από τους λόγους που το επιλέγουμε σχεδόν κάθε χρόνο.
Αίθουσα Ιδιωτικού βίου
Χρηστικά αντικείμενα μιας άλλης εποχής
Στο πλαίσιο του μαθήματος της Αρχαίας Ιστορίας και σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες βιωματικά τα όσα διδάχθηκαν, περιηγηθήκαμε στις αίθουσες του Μουσείου και σταθήκαμε κυρίως σε αυτά τα εκθέματα που προκάλεσαν αυτή τη φορά το ενδιαφέρον. Μερικά από αυτά ήταν η κεραμική των μυκηναϊκών χρόνων, μία αναπαράσταση ιδιωτικού λουτρού καθώς και ένας θησαυρός νομισμάτων από την περιοχή μας, την Αρχαία Σικυώνα. Για άλλη μία φορά τα εκθέματα από τη Νεκρόπολη και κυρίως η ανασύσταση ταφικών τύπων αναδείχθηκαν από τους μαθητές μας ως τα πλέον εντυπωσιακά. Τέλος, ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει σε μια περιοδική έκθεση που φιλοξενεί το Μουσείο την περίοδο αυτή με τίτλο «Τα μυστικά του Θησαυροφυλακίου» που αποσκοπεί στο να ρίξει φως στην οικονομική ευμάρεια των κατοίκων της Πάτρας πριν τη ρωμαϊκή περίοδο καθώς και στη χλιδή στη διαβίωση και τα ταφικά έθιμα.
Αποχαιρετάμε για φέτος το Μουσείο και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη σχολική χρονιά!
