Σήμερα, η μικρή πάλι ζήτησε να φύγει από το σπίτι. Θέλει, λέει, να πάει σε ένα μοναστήρι για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Αν μπορούσα θα την άφηνα να πάει όπου θέλει, αλλά δεν έχω εγώ το πάνω χέρι σε αυτή την οικογένεια και το ξέρει. Το απόγευμα, όταν έφυγε ο άντρας μου και ο γιός μου, κάτσαμε και μιλήσαμε. Της εξήγησα, λοιπόν, ότι εγώ δεν μπορώ να επέμβω όταν οι άντρες έχουν πάρει ήδη την απόφαση τους. Προσπάθησα να την πείσω να κάτσει καλά και να μην μιλάει πολύ μπροστά τους, πρέπει να αποδεχτεί επιτέλους ότι εμείς σαν γυναίκες δεν καταφέρνουμε πολλά σε αυτή τη ζωή. Ρόλος της γυναίκας είναι να φροντίζει το σπίτι και την οικογένεια της, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Αυτό το παιδί δεν θέλει να βάλει μυαλό όμως! Επιμένει να φύγει για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της. Όσο και να την αγαπώ, δεν μπορώ να την αφήσω να φύγει ,τουλάχιστον όσο δεν συμφωνεί ο πατέρας της με αυτό. Της έχω πει ότι χαραμίζει την ζωή της γράφοντας βιβλία που ίσως δεν θα διαβάσει κανείς ποτέ. Πρέπει να καταλάβει ότι αυτά που έχει στο μυαλό της για το μέλλον δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία φαντασίωση. Σε παρακαλώ, βοήθησε με Θεέ μου να της βάλω μυαλό, γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια.

Πατσούλα Κωνσταντίνα