Τα αναγεννημένα φύλλα στα δέντρα της αυλής μας το φανερώνουν. Καταπράσινα και λαμπερά ταιριάζουν στα παιδικά χαμόγελα και δημιουργούν μια διάθεση νιότης, ακμαιότητας και αναγέννησης. Οπωροφόρα και καλλωπιστικά, από όλα τα δέντρα έχει η αυλή μας… Οι μανόλιες μας καλωσορίζουν στη σκάλα της κεντρικής εισόδου, τα εσπερειδοειδή, πορτοκαλιά – λεμονιά – μανταρινιά στον νότιο διάδρομο, αμυγδαλιά, κυδωνιά, μηλιά και κουμαριά στην ανατολική πλευρά, ξυλοκερατιά, ψευδοπιπερια και μυρτιά στην κεντρική αυλή, όλα τα δεντράκια μας αναγεννιούνται. Μας περιμένουν να τα παρατηρήσουμε, να τα αγκαλιάσουμε, να τα ακούσουμε, να τα μυρίσουμε και εκείνα απλόχερα να μας χαρίσουν την ηρεμία και την ομορφιά τους και να ευφαίνουν την ψυχή μας.
Την αισιόδοξη πλευρά της Άνοιξης φανερώνει ο ποιητής Κώστας Καριωτάκης, παρ’ ότι μελαγχολικός, μέσα από το ποίημα ΆΝΟΙΞΗ και ταιριάζει απόλυτα στη χαρά που κυριαρχεί και στη δική μας αυλή…..
Άνοιξη
Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη —το λεν τα χελιδόνια—
κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·
του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός τής ρίχνει χιόνια,
και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.
Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει
και, χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,
σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει
κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.
Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·
του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα
να σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,
και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.
Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,
βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.
Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!
Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!
