Η Τρίτη 3 Δεκεμβρίου ήταν μία ξεχωριστή μέρα στο σχολείο. Μία μέρα που προσέφερε την ευκαιρία για ευαισθητοποίηση, σκέψη και ανύψωση αξιών, όπως η ισότητα, η αποδοχή, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτελής προσφορά στον συνάνθρωπο. Αυτή τη μέρα δε θα μπορούσαμε να μη τη μοιραστούμε. Θέλαμε να ανοίξουμε το σχολείο μας και να φιλοξενήσουμε τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β’ τάξης του γειτονικού μας σχολείου, του 15ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, μαζί με τις δασκάλες τους, Μαρίτα Χατζηδάκη, Μόρφη Ντουντουλάκη και Πόπη Φραντζεσκάκη. Μέρες πριν τα δύο σχολεία προετοιμάζαμε αυτή τη συνάντηση και περιμέναμε πώς και πώς να φτάσει η στιγμή. Και ενώ η μέρα ξεκίνησε πολύ βροχερή, τελικά ο ήλιος ανέτειλε για λίγη ώρα και οι μικροί μας φίλοι και φίλες κατάφεραν να μας επισκεφτούν.
Ξεκινήσαμε τη συνάντησή μας με μία μικρή υποδοχή και ένα παιχνίδι γνωριμίας με την αξιοποίηση μίας μαγικής μπάλας, η οποία ταξίδευε ανάμεσά μας για να μας καλωσορίσει στην ομάδα, που μόλις είχε συσταθεί. Μόλις γνωριστήκαμε, ήταν ευκαιρία να ξεκινήσουμε την κοινή μας δράση. Αφόρμηση αποτέλεσε το βιβλίο “Το χαρούμενο λιβάδι” της Φυλλιώς Νικολούδη. Σκοπός τέθηκε μέσα από μία διαδραστική αφήγηση και δραματοποίηση να προσεγγιστεί με ευαισθησία, σεβασμό και σε βάθος το θέμα της αναπηρίας. Μπήκαμε στον κόσμο των λουλουδιών και πήραμε τη θέση τους για να βιώσουμε τη διαφορετικότητα. Γίναμε το λιβάδι από μαργαρίτες που ξαφνικά σε αυτό φυτρώνει ένα διαφορετικό λουλούδι, μία παπαρούνα. Πόσα συναισθήματα και συμπεριφορές μπορεί να προκαλέσει αυτή η αλλαγή στις μαργαρίτες και πώς νιώθει η παπαρούνα; Μήπως και οι μαργαρίτες δεν είναι τόσο ίδιες όσο νόμιζαν ότι είναι; Όλα τα παιδιά ζωγράφισαν τον εαυτό τους ως λουλούδι και το λιβάδι γέμισε με τόσα λουλούδια όσα και τα παιδιά. Όλα διαφορετικά αλλά όλα μαζί δίνουν μία ξεχωριστή ομορφιά στο λιβάδι και κανένα δεν μπορεί να λείπει. Τελικά ο κόσμος των λουλουδιών δεν απέχει τόσο από τον κόσμο των ανθρώπων. Όλοι είμαστε διαφορετικοί και ταυτόχρονα όλοι ίσοι με τον αέρα να φυσάει και να παίρνει μακριά ό, τι μας βαραίνει, όπως τον θυμό, την ντροπή, τη μοναξιά, τη λύπη, την κοροϊδία, την αδιαφορία και να αφήνει καλά ριζωμένα την αγάπη, τον θαυμασμό, την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή. Ο ήλιος φτάνει για όλους και ακτινοβολεί βαθιές αξίες που πρέπει να έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος για τον άλλο: αγαπώ, διαφέρω, αποδέχομαι, συνεργάζομαι, ενδιαφέρομαι, σέβομαι, συνυπάρχω, ονειρεύομαι και νοιάζομαι. Λίγο πριν τελειώσει η συνάντησή μας σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι σχηματίζοντας τον κύκλο της αγάπης και με ενωμένα τα χέρια σφιχτά τραγουδήσαμε με τη μουσική συνοδεία της εκπαιδευτικού Μουσικής Αγωγής του σχολείου, Μάρθας Καρδαμάκη, το τραγούδι: “Όπου υπάρχει αγάπη” σκορπίζοντας αυτό το υπέροχο μήνυμα παντού γύρω μας. Πριν μας αποχαιρετήσουν οι μικροί μας φίλοι και φίλες χάρισαν σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριές μας ζωγραφιές που είχαν ετοιμάσει τις προηγούμενες μέρες και εμείς τους προσφέραμε κέικ που με πολλή αγάπη έφτιαξε η Ελένη Χατούπη, Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό. Υποσχεθήκαμε ότι θα ανανεωθεί η συνάντησή μας την επόμενη φορά στο γειτονικό μας σχολείο.
Τελικά μήπως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται χρονολογικά τόσο κοντά στα Χριστούγεννα; Μας προετοιμάζει και μας φέρνει πιο κοντά στο χαρμόσυνο μήνυμα της αγάπης.
Ευχαριστούμε πολύ την Ψυχολόγο, Βάγια Λουκά και την Κοινωνική Λειτουργό, Μαρία Κουρκούνα για την προετοιμασία και την εμψύχωση της δράσης, τον εκπαιδευτικό Εικαστικών, Πέτρο Καϊσίδη και την Ελένη Χατούπη, Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό για την καλλιτεχνική επιμέλεια, καθώς και τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς/ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό/ειδικό βοηθητικό προσωπικό που στήριξαν τη συγκεκριμένη δράση.
