Διαβάσαμε με τα παιδιά το παραμύθι “Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει.”

Μια φορά κι έναν χειμώνα, στην άκρη ενός μικρού χωριού, στεκόταν ένας χιονάνθρωπος διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Δεν φορούσε μόνο κασκόλ και καπέλο∙ φορούσε κι ένα μεγάλο όνειρο: δεν ήθελε να λιώσει.

Κάθε πρωί που ο ήλιος ξεπρόβαλλε, ο χιονάνθρωπος αναστέναζε.
«Αν λιώσω», έλεγε, «ποιος θα παίζει με τα παιδιά; Ποιος θα φυλάει το γέλιο τους;»

Τα παιδιά του χωριού τον αγαπούσαν πολύ. Του μιλούσαν, του έλεγαν μυστικά και του έφερναν καρότα για τη μύτη του. Όταν άκουσαν την επιθυμία του, αποφάσισαν να τον βοηθήσουν. Έφτιαξαν γύρω του μια μικρή σκιά από κλαδιά, του φόρεσαν διπλό κασκόλ και του έφερναν κάθε μέρα φρέσκο χιόνι.

Όμως ο χειμώνας δεν κρατά για πάντα.

Μια μέρα, ο χιονάνθρωπος κατάλαβε κάτι σημαντικό. Ίσως δεν χρειαζόταν να μείνει για πάντα από χιόνι. Ίσως αρκούσε να μείνει στις καρδιές τους. Έτσι, την τελευταία κρύα νύχτα, ψιθύρισε:
«Να θυμάστε να παίζετε, να γελάτε και να φροντίζετε ο ένας τον άλλον».

Όταν ήρθε η άνοιξη, ο χιονάνθρωπος έλιωσε…
αλλά κάθε χειμώνα, με το πρώτο χιόνι, τα παιδιά έφτιαχναν ξανά έναν χιονάνθρωπο ίδιο ακριβώς.

Και πάντα έλεγαν:
«Είναι ο ίδιος. Απλώς γύρισε.»

Ο χιονάνθρωπος μας δείχνει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Μέσα από αυτό το παραμύθι τα παιδιά έμαθαν ότι:

1. Η φιλία είναι σημαντική. Παίζουμε μαζί και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο.
2. Χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Απολαμβάνουμε το παιχνίδι όσο κρατά.
3. Κάθε τέλος φέρνει μια νέα αρχή. Ο χιονάνθρωπος φεύγει, αλλά ξαναγυρίζει.
4. Φροντίζουμε ό,τι αγαπάμε. Τα παιδιά προσπαθούν να τον προστατέψουν.
5. Οι αναμνήσεις μένουν. Κρατάμε στην καρδιά μας όσα αγαπάμε.

Έπειτα δημιουργήσαμε με τα παιδιά όμορφες χιονονιφάδες και τους δικούς μας χιονανθρώπους.

Στο τέλος επιχειρήσαμε να φτιάξουμε το δικό μας χιόνι με υλικά που όλοι έχουμε στα σπίτια μας. Χρειαστήκαμε μαγειρική σόδα και μαλακτική κρέμα μαλλιών. Τα παιδιά χάρηκαν πάρα πολύ και θα το προσπαθήσουμε ξανά.

Σήμερα με τα παιδιά μιλήσαμε για κάτι πολύ σημαντικό. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα πιο εύκολα και κάποια άλλα πιο δύσκολα. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια. Μπορεί να μην ακούν καλά, να μην βλέπουν καλά, να δυσκολεύονται στο περπάτημα ή να χρειάζονται περισσότερη ησυχία και χρόνο για να καταλάβουν κάτι. Αυτό λέγεται αναπηρία. Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου. Θεσπίστηκε το 1992 από τον ΟΗΕ με στόχο:

• Να προωθήσει τα δικαιώματα και την ευημερία των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς της κοινωνίας.

• Να αυξήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν.

• Να ενισχύσει την ένταξη και την προσβασιμότητα, ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν ίσες ευκαιρίες.

• Την αποδοχή της διαφορετικότητας.

• Την ανάγκη για καθολική προσβασιμότητα σε εκπαίδευση, μετακίνηση, εργασία και τεχνολογία.

• Την προώθηση της ισότητας και της αξιοπρέπειας για όλους.

Είδαμε την ταινία “Cuerdas” https://youtu.be/vtrHIa0RkAo?si=C8i0-SyhZElv6CWQ. Το “Cuerdas” παρουσιάζει τη φιλία ανάμεσα στη Μαρία  και ένα συμμαθητή της με σοβαρή κινητική αναπηρία. Ο τίτλος στην κυριολεξία αναφέρεται στις κορδέλες/σχοινάκια που χρησιμοποιεί η Μαρία για να βοηθά το αγόρι να κινείται και να συμμετέχει στο παιχνίδι. Οι “χορδές” είναι οι δεσμοί που ενώνουν ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους. Συμβολίζουν: την καλοσύνη, τη φροντίδα, την ανιδιοτελή φιλία, τη συναισθηματική σύνδεση. Το βασικό μήνυμα είναι ότι η αληθινή φιλία δεν χρειάζεται λόγια ή ίδιες ικανότητες· στηρίζεται στην αγάπη, την καλοσύνη και τη διάθεση να βοηθάμε. Η Μαρία βλέπει το παιδί ως φίλο, όχι ως “διαφορετικό”.  Η φιλία της Μαρίας δεν βασίζεται σε κοινές δυνατότητες, αλλά στην αποδοχή, στην εφευρετικότητα και στην ανάγκη κάθε ανθρώπου να συνδεθεί. Το παιδί με αναπηρία δεν παρουσιάζεται ως οίκτος, αλλά ως ισότιμο πρόσωπο στο οποίο η Μαρία δίνει χώρο, ρόλο και χαρά.  Η Μαρία χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να τον εντάξει στο παιχνίδι, δείχνοντας ενσυναίσθηση: καταλαβαίνει τι χρειάζεται ένας φίλος που δεν μπορεί να κινηθεί ή να μιλήσει. Οι χορδές γίνονται η “γέφυρα” που επιτρέπει στο παιδί με αναπηρία να συμμετέχει στον κόσμο των άλλων. Είναι μια αυθεντική απεικόνιση παιδικής ενσυναίσθησης.  Το “Cuerdas” δείχνει ότι η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο για παιχνίδι ή επικοινωνία. Η Μαρία βρίσκει τρόπους να συμπεριλάβει τον φίλο της σε δραστηριότητες που αλλιώς δεν θα μπορούσε. Το τέλος (που συχνά παραλείπεται σε προσχολική ηλικία) δείχνει πως η Μαρία δεν ξεχνά ποτέ τον φίλο της. Το μήνυμα είναι ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε αφήνουν στις “χορδές” της καρδιάς μας μόνιμα σημάδια.

Η ταινία στάθηκε αφορμή για να μιλήσουμε για τις έννοιες της φιλίας και της καλοσύνης. Όλοι μπορούμε να είμαστε φίλοι, ακόμα και αν κάποιος δυσκολεύεται σε κάτι. Η καλοσύνη μάς “ενώνει”, όπως οι χορδές στο φιλμ. Αναλύσαμε την έννοια της ενσυναίσθησης. Πώς νιώθει κάποιος που δεν μπορεί να παίξει; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε; Όταν βοηθάμε κάποιον, είναι σαν να τον κρατάμε με μια αόρατη κορδελίτσα από την καρδιά. Δεν αφήνουμε κανέναν φίλο απ’ έξω. Όλοι μπορούν να παίξουν, αρκεί να βρούμε τον σωστό τρόπο. Στη συνέχεια μιλήσαμε για τους Παραολυμπιονίκες μας. Δείξαμε εικόνες αθλητών με προβλήματα όρασης, ακοής, κίνησης, και πως αυτοί καταφέρνουν να διακριθούν. Ας μην ξεχνάμε ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Όταν θέλουμε όλα τα μπορούμε. Τέλος τα παιδιά προσπάθησαν να αποδώσουν στη νοηματική το τραγούδι “Να αγαπάς”  https://www.youtube.com/watch?v=uq59DeWgUx8