18ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Διαβάσαμε με τα παιδιά το παραμύθι “Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει.”

Μια φορά κι έναν χειμώνα, στην άκρη ενός μικρού χωριού, στεκόταν ένας χιονάνθρωπος διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Δεν φορούσε μόνο κασκόλ και καπέλο∙ φορούσε κι ένα μεγάλο όνειρο: δεν ήθελε να λιώσει.

Κάθε πρωί που ο ήλιος ξεπρόβαλλε, ο χιονάνθρωπος αναστέναζε.
«Αν λιώσω», έλεγε, «ποιος θα παίζει με τα παιδιά; Ποιος θα φυλάει το γέλιο τους;»

Τα παιδιά του χωριού τον αγαπούσαν πολύ. Του μιλούσαν, του έλεγαν μυστικά και του έφερναν καρότα για τη μύτη του. Όταν άκουσαν την επιθυμία του, αποφάσισαν να τον βοηθήσουν. Έφτιαξαν γύρω του μια μικρή σκιά από κλαδιά, του φόρεσαν διπλό κασκόλ και του έφερναν κάθε μέρα φρέσκο χιόνι.

Όμως ο χειμώνας δεν κρατά για πάντα.

Μια μέρα, ο χιονάνθρωπος κατάλαβε κάτι σημαντικό. Ίσως δεν χρειαζόταν να μείνει για πάντα από χιόνι. Ίσως αρκούσε να μείνει στις καρδιές τους. Έτσι, την τελευταία κρύα νύχτα, ψιθύρισε:
«Να θυμάστε να παίζετε, να γελάτε και να φροντίζετε ο ένας τον άλλον».

Όταν ήρθε η άνοιξη, ο χιονάνθρωπος έλιωσε…
αλλά κάθε χειμώνα, με το πρώτο χιόνι, τα παιδιά έφτιαχναν ξανά έναν χιονάνθρωπο ίδιο ακριβώς.

Και πάντα έλεγαν:
«Είναι ο ίδιος. Απλώς γύρισε.»

Ο χιονάνθρωπος μας δείχνει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Μέσα από αυτό το παραμύθι τα παιδιά έμαθαν ότι:

1. Η φιλία είναι σημαντική. Παίζουμε μαζί και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο.
2. Χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Απολαμβάνουμε το παιχνίδι όσο κρατά.
3. Κάθε τέλος φέρνει μια νέα αρχή. Ο χιονάνθρωπος φεύγει, αλλά ξαναγυρίζει.
4. Φροντίζουμε ό,τι αγαπάμε. Τα παιδιά προσπαθούν να τον προστατέψουν.
5. Οι αναμνήσεις μένουν. Κρατάμε στην καρδιά μας όσα αγαπάμε.

Έπειτα δημιουργήσαμε με τα παιδιά όμορφες χιονονιφάδες και τους δικούς μας χιονανθρώπους.

Στο τέλος επιχειρήσαμε να φτιάξουμε το δικό μας χιόνι με υλικά που όλοι έχουμε στα σπίτια μας. Χρειαστήκαμε μαγειρική σόδα και μαλακτική κρέμα μαλλιών. Τα παιδιά χάρηκαν πάρα πολύ και θα το προσπαθήσουμε ξανά.

Σήμερα με τα παιδιά μιλήσαμε για κάτι πολύ σημαντικό. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα πιο εύκολα και κάποια άλλα πιο δύσκολα. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια. Μπορεί να μην ακούν καλά, να μην βλέπουν καλά, να δυσκολεύονται στο περπάτημα ή να χρειάζονται περισσότερη ησυχία και χρόνο για να καταλάβουν κάτι. Αυτό λέγεται αναπηρία. Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου. Θεσπίστηκε το 1992 από τον ΟΗΕ με στόχο:

• Να προωθήσει τα δικαιώματα και την ευημερία των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς της κοινωνίας.

• Να αυξήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν.

• Να ενισχύσει την ένταξη και την προσβασιμότητα, ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν ίσες ευκαιρίες.

• Την αποδοχή της διαφορετικότητας.

• Την ανάγκη για καθολική προσβασιμότητα σε εκπαίδευση, μετακίνηση, εργασία και τεχνολογία.

• Την προώθηση της ισότητας και της αξιοπρέπειας για όλους.

Είδαμε την ταινία “Cuerdas” https://youtu.be/vtrHIa0RkAo?si=C8i0-SyhZElv6CWQ. Το “Cuerdas” παρουσιάζει τη φιλία ανάμεσα στη Μαρία  και ένα συμμαθητή της με σοβαρή κινητική αναπηρία. Ο τίτλος στην κυριολεξία αναφέρεται στις κορδέλες/σχοινάκια που χρησιμοποιεί η Μαρία για να βοηθά το αγόρι να κινείται και να συμμετέχει στο παιχνίδι. Οι “χορδές” είναι οι δεσμοί που ενώνουν ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους. Συμβολίζουν: την καλοσύνη, τη φροντίδα, την ανιδιοτελή φιλία, τη συναισθηματική σύνδεση. Το βασικό μήνυμα είναι ότι η αληθινή φιλία δεν χρειάζεται λόγια ή ίδιες ικανότητες· στηρίζεται στην αγάπη, την καλοσύνη και τη διάθεση να βοηθάμε. Η Μαρία βλέπει το παιδί ως φίλο, όχι ως “διαφορετικό”.  Η φιλία της Μαρίας δεν βασίζεται σε κοινές δυνατότητες, αλλά στην αποδοχή, στην εφευρετικότητα και στην ανάγκη κάθε ανθρώπου να συνδεθεί. Το παιδί με αναπηρία δεν παρουσιάζεται ως οίκτος, αλλά ως ισότιμο πρόσωπο στο οποίο η Μαρία δίνει χώρο, ρόλο και χαρά.  Η Μαρία χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να τον εντάξει στο παιχνίδι, δείχνοντας ενσυναίσθηση: καταλαβαίνει τι χρειάζεται ένας φίλος που δεν μπορεί να κινηθεί ή να μιλήσει. Οι χορδές γίνονται η “γέφυρα” που επιτρέπει στο παιδί με αναπηρία να συμμετέχει στον κόσμο των άλλων. Είναι μια αυθεντική απεικόνιση παιδικής ενσυναίσθησης.  Το “Cuerdas” δείχνει ότι η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο για παιχνίδι ή επικοινωνία. Η Μαρία βρίσκει τρόπους να συμπεριλάβει τον φίλο της σε δραστηριότητες που αλλιώς δεν θα μπορούσε. Το τέλος (που συχνά παραλείπεται σε προσχολική ηλικία) δείχνει πως η Μαρία δεν ξεχνά ποτέ τον φίλο της. Το μήνυμα είναι ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε αφήνουν στις “χορδές” της καρδιάς μας μόνιμα σημάδια.

Η ταινία στάθηκε αφορμή για να μιλήσουμε για τις έννοιες της φιλίας και της καλοσύνης. Όλοι μπορούμε να είμαστε φίλοι, ακόμα και αν κάποιος δυσκολεύεται σε κάτι. Η καλοσύνη μάς “ενώνει”, όπως οι χορδές στο φιλμ. Αναλύσαμε την έννοια της ενσυναίσθησης. Πώς νιώθει κάποιος που δεν μπορεί να παίξει; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε; Όταν βοηθάμε κάποιον, είναι σαν να τον κρατάμε με μια αόρατη κορδελίτσα από την καρδιά. Δεν αφήνουμε κανέναν φίλο απ’ έξω. Όλοι μπορούν να παίξουν, αρκεί να βρούμε τον σωστό τρόπο. Στη συνέχεια μιλήσαμε για τους Παραολυμπιονίκες μας. Δείξαμε εικόνες αθλητών με προβλήματα όρασης, ακοής, κίνησης, και πως αυτοί καταφέρνουν να διακριθούν. Ας μην ξεχνάμε ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Όταν θέλουμε όλα τα μπορούμε. Τέλος τα παιδιά προσπάθησαν να αποδώσουν στη νοηματική το τραγούδι “Να αγαπάς”  https://www.youtube.com/watch?v=uq59DeWgUx8

Το Θέατρο Σκιών είναι μια παραδοσιακή μορφή θεάτρου όπου οι φιγούρες – συνήθως φτιαγμένες από δέρμα ή χαρτόνι – προβάλλονται ως σκιές πάνω σε έναν φωτισμένο μπερντέ (λευκό πανί).
Στην ελληνική παράδοση είναι γνωστό κυρίως μέσα από τον Καραγκιόζη, με χαρακτηριστικούς ήρωες όπως ο Χατζηαβάτης, ο Μορφονιός, ο Μπάρμπα-Γιώργος κ.ά.

Βασικά στοιχεία του Θεάτρου Σκιών

• Μπερντές: το λευκό πανί όπου εμφανίζονται οι σκιές.

• Φιγούρες: κινούμενες από πίσω με ραβδιά.

• Φως: προβάλλει τις σκιές πάνω στο πανί.

• Μουσική & αφήγηση: ο καραγκιοζοπαίχτης δίνει φωνές σε όλους τους χαρακτήρες

Σήμερα  28/11/2025 είχαμε την τιμή να μας επισκεφθεί το Χιακό Θέατρο Σκιών του κου Μιχάλη Καντήλωρου και να μας παρουσιάσουν την παράσταση “Ο Καραγκιόζης και το μαγεμένο δεντρί”. Ζήσαμε μια υπέροχη θεατρική εμπειρία. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είχαν την ευκαιρία να μάθουν πολλά πράγματα για το θέατρο σκιών και ήρθαν σε επαφή με τους αγαπημένους τους ήρωες. Συμμετείχαν σε αυτή και άφησαν τη φαντασία τους ελεύθερη. Το νηπιαγωγείο μας γέμισε γέλια και χαρές.

1. Καραγκιόζης: Είναι ο πρωταγωνιστής όλων των έργων. Είναι φτωχός, πονηρός και αστείος.
2. Χατζηαβάτης: Είναι ο “κήρυκας”. Μιλά ευγενικά και αναγγέλλει τούρκικους ιδιωματισμούς.
3. Τα κολλητήρια: Πρόκειται για τα παιδιά του Καραγκιόζη, δηλαδή το Κολλητήρι, τον Κοπρίτη και τον Μπιριγκόγκο. Ο Μπιριγκόγκος είναι το μικρότερο παιδί του Καραγκιόζη. Ο Κοπρίτης, το μεσαίο παιδί του Καραγκιόζη, είναι εύσωμος παρά την έλλειψη φαγητού. Ο Κολλητήρης είναι ο μεγαλύτερος γιος του Καραγκιόζη και η μικρογραφία του.
4. Ο Μορφονιός: Είναι κομψός , αστείος, με μεγάλη μύτη. Νομίζει ότι είναι όμορφος.

Τέτοιες στιγμές μας θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε στα παιδιά εικόνες, ήχους και βιώματα που μένουν για πάντα στην καρδιά τους. Μικροί και μεγάλοι γίναμε ένα και η ψυχή μας γέμισε συγκίνηση και χαρά μέσα από το παραδοσιακό θέατρο σκιών. Η παράδοση συνεχίζει να μας συνδέει και να μας εμπνέει.

Διαβάσαμε το βιβλίο “Ένας σκίουρος μια μέρα” της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη. Το βιβλίο μιλά για έναν σκίουρο που, μια μέρα, αποφασίζει να βγει από τη φωλιά του και να γνωρίσει καλύτερα το δάσος. Καθώς περιπλανιέται, συναντά διάφορα ζώα και μικρές εκπλήξεις που τον κάνουν να παρατηρεί τη φύση, τα χρώματα, τις κινήσεις και τους ήχους γύρω του. Ο σκίουρος νιώθει άλλοτε περιέργεια, άλλοτε φόβο, άλλοτε χαρά, μα στο τέλος ανακαλύπτει πως ο κόσμος είναι όμορφος όταν τον εξερευνάς με θάρρος και φίλους.

Το βιβλίο βοηθά τα παιδιά να συζητήσουν για:

• τα συναισθήματά τους.

• την παρατήρηση της φύσης.

• τις αλλαγές και τις ανακαλύψεις της καθημερινής ζωής.

Αφού συζητήσαμε με τα παιδιά για όλα τα παραπάνω, ο σκίουρος επισκέφτηκε την τάξη μας και μας φάνηκε πεινασμένος. Αποφασίσαμε να τον ταΐσουμε βελανίδια. Έτσι λοιπόν με ένα ζάρι του δώσαμε τον ανάλογο αριθμό βελανιδιών.

Η Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου.
Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ για να τιμήσει την Υιοθέτηση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Παιδιού (1959) και αργότερα της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (1989) — το πιο ευρέως αποδεκτό διεθνές κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

🔷 Τι υπενθυμίζει η ημέρα αυτή;

Ότι κάθε παιδί, ανεξάρτητα από καταγωγή, φύλο, θρησκεία, ικανότητες ή κοινωνική κατάσταση, έχει δικαίωμα:

• στην προστασία.

• στην υγεία και την ευημερία

• στην εκπαίδευση.

• στην ελεύθερη έκφραση.

• στην συμμετοχή.

• στο να μεγαλώνει σε ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον.

Πριν πολλά χρόνια, στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους. Μια ομάδα κακών ανθρώπων είχε πάρει την εξουσία και δεν άφηνε τον κόσμο να αποφασίζει μόνος του. Αυτό λεγόταν δικτατορία. Οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, ένα μεγάλο σχολείο για μεγάλους, θέλησαν να αλλάξουν τα πράγματα. Μαζεύτηκαν όλοι μαζί και φώναζαν δυνατά: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία!» Αυτές οι λέξεις σήμαιναν ότι ήθελαν όλοι οι άνθρωποι να έχουν φαγητό, σχολεία, και να ζουν ελεύθεροι και ειρηνικά. Πολλοί άνθρωποι πήγαν εκεί για να τους στηρίξουν. Ήταν χαρούμενοι που όλοι ήταν ενωμένοι. Όμως, μια νύχτα, οι κακοί άνθρωποι έστειλαν ένα τεράστιο τανκ και χτύπησε την πόρτα του Πολυτεχνείου. Όλος ο κόσμος τρόμαξε. Παρόλο που το τανκ μπήκε μέσα, οι φοιτητές και οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν ποτέ να πιστεύουν στην ελευθερία. Και στο τέλος, η δικτατορία έφυγε και η Ελλάδα έγινε ξανά ελεύθερη. Μιλήσαμε με τα παιδιά για τη δημοκρατία και τη δικτατορία. Τις παρουσιάσαμε σαν δύο κοπέλες. Η δημοκρατία έχει ένα τεράστιο χαμόγελο. Αντίθετα η δικτατορία μοιάζει θυμωμένη.

Η Δημοκρατία είναι ένας τρόπος να ζούμε όλοι μαζί δίκαια.
Στη Δημοκρατία:

• Όλοι μπορούν να μιλάνε.

• Όλοι μπορούν να πουν τη γνώμη τους.

• Όλοι συνεργάζονται για να αποφασίσουν.

Είναι σαν μια μεγάλη ομάδα όπου κανείς δεν είναι αρχηγός για όλους χωρίς να ρωτήσει. Νιώθουμε:

• Χαρά όταν μας αφήνουν να μιλήσουμε και μας ακούνε.
• Ασφάλεια όταν ξέρουμε ότι κανείς δεν θα μας φωνάξει επειδή είπαμε τη γνώμη μας.
• Εμπιστοσύνη όταν συνεργαζόμαστε και αποφασίζουμε όλοι μαζί.
• Ηρεμία όταν λύνονται τα προβλήματα με λόγια και όχι με φωνές.
• Υπερηφάνεια όταν ξέρουμε ότι βοηθήσαμε την ομάδα.

Η Δικτατορία είναι όταν λίγοι άνθρωποι αποφασίζουν για όλους, χωρίς να ρωτούν κανέναν.
Δεν αφήνουν τους ανθρώπους:

• να λένε τη γνώμη τους,

• να διαλέγουν μόνοι τους,

• να συνεργάζονται.

Είναι σαν να παίζεις ένα παιχνίδι και να μην μπορείς να πεις τι θέλεις, γιατί κάποιος άλλος αποφασίζει μόνος του. Νιώθουμε:

• Φόβο επειδή δεν είμαστε ελεύθεροι να πούμε τις σκέψεις μας.
• Λύπη επειδή οι γνώμες μας δεν ακούγονται.
• Άγχος αφού δεν ξέρουμε τι θα γίνει και δεν νιώθουμε  ασφαλείς.
• Αδικία αφού οι αποφάσεις δεν είναι ίδιες για όλους.
• Μοναξιά καθώς δεν υπάρχει συνεργασία και συζήτηση.

Τέλος είδαμε την “τενεκεδούπολη”. Η ιστορία του κουκλοθέατρου της «Τενεκεδούπολης» προσαρμόστηκε έτσι ώστε να ενσωματώσει τις αξίες της ελευθερίας, της αντίστασης και της ενότητας, οι οποίες είναι και το κεντρικό μήνυμα της 17ης Νοεμβρίου. Οι ήρωες της ιστορίας, οι κάτοικοι της «Τενεκεδούπολης», ενώνουν τις δυνάμεις τους για να υπερασπιστούν το δικαίωμα όλων να ζουν ελεύθεροι και να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά  αντιλήφθηκαν την αξία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα διατήρησαν ζωντανή τη μνήμη του Πολυτεχνείου με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία τους.

Ο Μύθος της Ελιάς

Πολύ, πολύ παλιά, τότε που δεν υπήρχαν ακόμα πόλεις στην Ελλάδα, οι άνθρωποι ζούσαν διάσπαρτοι σε μικρά χωριά. Σε έναν όμορφο τόπο, δίπλα στη θάλασσα, οι θεοί του Ολύμπου αποφάσισαν να χτίσουν μια μεγάλη πόλη. Αλλά δεν ήξεραν πώς να τη βαφτίσουν και ποιος θεός θα γίνει ο προστάτης της. Δύο θεοί ήθελαν πολύ αυτή την τιμή: ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας,
και η Αθηνά, η θεά της σοφίας. Ο Δίας, ο αρχηγός των θεών, τους είπε:
— «Όποιος από τους δύο δώσει στους ανθρώπους το πιο χρήσιμο δώρο, θα γίνει προστάτης της πόλης.»

Τότε ο Ποσειδώνας πήρε την τρίαινά του και χτύπησε δυνατά το έδαφος.
Από εκεί ξεπήδησε μια πηγή με νερό της θάλασσας! Οι άνθρωποι χάρηκαν, αλλά όταν το γεύτηκαν, είδαν πως ήταν αλμυρό και δεν μπορούσαν να το πιουν.

Ύστερα ήρθε η σειρά της Αθηνάς.
Χτύπησε τη γη με το δόρυ της και εκεί, στο ίδιο σημείο, φύτρωσε ένα πανέμορφο δέντρο με γκρίζα φύλλα και μικρούς καρπούς:
η ελιά!

Η Αθηνά είπε:
— «Αυτό το δέντρο θα σας δίνει τροφή, φως και θεραπεία. Θα σας χαρίζει ειρήνη και ευημερία.»

Οι άνθρωποι ενθουσιάστηκαν με το δώρο της Αθηνάς και αποφάσισαν:
Η πόλη θα ονομαστεί Αθήνα, προς τιμήν της θεάς!

Η ελιά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην αρχαία Ολυμπία, πριν από χιλιάδες χρόνια, οι αθλητές έρχονταν από όλη την Ελλάδα για να αγωνιστούν.
Δεν έπαιρναν ούτε μετάλλια ούτε δώρα· μόνο ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς, που το έκοβαν από την ιερή ελιά της Ολυμπίας, την Καλλιστέφανο Ελαία. Το στεφάνι αυτό, το κότινο, ήταν σύμβολο τιμής και ειρήνης. Οι αθλητές ένιωθαν περήφανοι όχι γιατί νίκησαν τους άλλους, αλλά γιατί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Από τότε, η ελιά έγινε σύμβολο ειρήνης, προσπάθειας και αγάπης για όλους τους ανθρώπους.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

Στόχοι:

• Να γνωρίσουν τα παιδιά το δέντρο της ελιάς, τον καρπό και τα προϊόντα του.

• Να ανακαλύψουν τη σημασία της ελιάς στην ελληνική παράδοση και καθημερινή ζωή.

• Να καλλιεργήσουν δεξιότητες παρατήρησης, συνεργασίας και λεπτής κινητικότητας.

• Να βιώσουν μέσα από αισθητηριακές εμπειρίες τη διαδικασία παραγωγής λαδιού.

• Να εκφραστούν δημιουργικά μέσα από τέχνη, λόγο, μουσική και παιχνίδι.

Μαθησιακοί Στόχοι

• Γλώσσα: Εμπλουτισμός λεξιλογίου (δέντρο, καρπός, λιομάζωμα, ελαιοτριβείο, λάδι).

• Μαθηματικά: Ομαδοποιήσεις, μετρήσεις

• Εικαστικά: Δημιουργίες με φυσικά υλικά.

• Κοινωνική αγωγή: Συνεργασία, σεβασμός στη φύση και στην εργασία

Η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 31 Οκτωβρίου. Βρήκαμε την ευκαιρία με τα παιδιά να δουλέψουμε έννοιες όπως:

💰η αξία των χρημάτων,
🪙 η αποταμίευση,
🤝 η υπευθυνότητα και η συνεργασία.

“Μέσα στο ωραίο μου σπιτάκι,
βάζω κάθε ευρουλάκι.
Μέρα-μέρα, σιγανά,
θα γεμίσει μια χαρά!

Ο κουμπαράς μου χαμογελά,
κάθε φορά που του μιλώ γλυκά.
“Φύλαξέ τα”, του ζητώ,
για κάτι όμορφο καλό!

Κι όταν έρθει η στιγμή εκείνη,
που ο κουμπαράς μου θα γεμίσει,
θα σκεφτώ με προσοχή,
πώς να ξοδέψω με σοφία αυτή τη στιγμή!”

“Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι.”

Η 28η Οκτωβρίου είναι η μέρα που θυμόμαστε το «Όχι» που είπε η Ελλάδα το 1940, όταν οι Ιταλοί ζήτησαν να μπουν στη χώρα μας. Είναι γιορτή του θάρρους, της ελευθερίας και της ειρήνης. Στο Νηπιαγωγείο τη γιορτάζουμε με τραγούδια, ποιήματα, ζωγραφιές και παιχνίδια, για να μάθουν τα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα, να σέβονται τους ήρωες και να λένε «όχι» στο κακό και «ναι» στην ειρήνη.

Με τα παιδιά μιλήσαμε και για την ελληνική σημαία. Ύστερα δημιουργήσαμε τις δικές μας.

Η ελληνική σημαία είναι το σύμβολο της πατρίδας μας και εκφράζει την ιστορία, την ελευθερία και την ενότητα των Ελλήνων.

🔹 Χρώματα:

• Μπλε: Συμβολίζει τη θάλασσα και τον ουρανό της Ελλάδας, αλλά και την ελευθερία.

• Λευκό: Συμβολίζει την καθαρότητα, την ειρήνη και την αγνότητα των ιδανικών του ελληνικού λαού.

🔹 Σταυρός:
Στην πάνω αριστερή γωνία υπάρχει λευκός σταυρός, που συμβολίζει την Ορθοδοξία, τη θρησκεία των Ελλήνων.

🔹 Εννέα λωρίδες:
Η σημαία έχει εννέα οριζόντιες λωρίδες, πέντε μπλε και τέσσερις λευκές, που λέγεται πως αντιστοιχούν στις εννέα συλλαβές της φράσης
👉 «Ε-λευ-θε-ρί-α ή Θά-να-τος»,
το σύνθημα των αγωνιστών του 1821.

Έτσι, η ελληνική σημαία εκφράζει την πίστη, την ειρήνη και την ελευθερία του ελληνικού λαού.