ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΣΤΟ ΝΥΜΦΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ

Περιμέναμε καιρό, αλλά να που ήρθε! Παρασκευή 18 Μαίου 2012! Ώρα αναχώρησης για την Καστοριά. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι και περνώντας τον Δομοκό, την Καρδίτσα, τα επιβλητικά Μετέωρα της Καλαμπάκας, φτάσαμε αργά το βράδυ στην Καστοριά Δειπνήσαμε κοντά στη λίμνη της πόλης και αργότερα μεταβήκαμε στον όμορφο ξενώνα ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ και κουρασμένοι καθώς ήμασταν κοιμηθήκαμε αμέσως. Άλλωστε η αυριανή μέρα προέβλεπε μακρινές αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες διαδρομές.

Την άλλη λοιπόν μέρα επισκεφτήκαμε αρχικά  το Νυμφαίο της Φλώρινας, ένα από τα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης! Εκεί μας περίμεναν οι άνθρωποι από το Περιβαλλοντικό Κέντρο ΑΡΚΤΟΎΡΟΣ, που στεγάζεται στη Νικείο Σχολή και ενημερωθήκαμε για την προστασία της καφέ αρκούδας. Μετά επισκεφτήκαμε το καταφύγιο των αρκούδων κα ι τις είδαμε από κοντά μέσα σ’ ένα φανταστικό δάσος με οξιές.

Ο επόμενος μας σταθμός ήταν οι Πρέσπες, όπου θαυμάσαμε την πολύ ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα του Λιμναίου αυτού βιότοπου, που έχει χαρακτηριστεί σαν το μεγαλύτερο Εθνικό Πάρκο της Ελλάδας  Σ’ αυτό το Πάρκο φιλοξενείται η μεγαλύτερη αποικία αργυροπελεκάνων παγκοσμίως και χαρήκαμε ιδιαιτέρως που μπορέσαμε να δούμε αρκετούς από κοντά! Αφού απολαύσαμε το φαγητό σε παραλίμνια ταβέρνα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αφού προηγουμένως κάναμε και μία στάση στον Άγιο Αχίλλειο που βρίσκεται   σ’ ένα μικρό νησάκι της Λίμνης.

Το βράδυ βγήκαμε βόλτα για να γνωρίσουμε από κοντά την πόλη της Καστοριάς. Περπατώντας στις όχθες της λίμνης είχαμε την τύχη να δούμε μερικά από τα πτηνά που ζουν σ’ αυτήν. Ήταν πελεκάνοι, κύκνοι και αρκετές πάπιες με πανέμορφους χρωματισμούς.. Μετά το φαγητό κάναμε ένα ακόμα τελευταίο περίπατο γύρω από τη λίμνη και στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο.

Η επόμενη μέρα προέβλεπε αρχικά επίσκεψη στο Λιμναίο Οικισμό του Δισπηλιού, Εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε την αναπαράσταση του προϊστορικού οικισμού μέσα σε ξύλινες καλύβες. οι οποίες μάλιστα είχαν κατασκευαστεί δίπλα στις όχθες της λίμνης. Στη συνέχεια μεταβήκαμε στο μουσείο με τα ευρήματα, όπου  μάθαμε για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί πριν από 7.500 περίπου χρόνια.

Τώρα το καλύτερο κομμάτι της εκδρομής μας. Η επίσκεψη στο σπήλαιο του Δράκου!!!

Η ιστορία λέει ότι πολύ παλιά η σπηλιά ήταν γεμάτη χρυσό που τον φύλαγε ένας ακοίμητος δράκος. Κάποια παιδιά ξεκίνησαν μια μέρα να μπουν να πάρουν το χρυσό. Δυστυχώς όμως γι’ αυτά ποτέ δε βγήκαν από εκεί μέσα.. Στα επόμενα χρόνια οι γονείς τρόμαζαν τα μικρά παιδιά τους με αυτό το μύθο για να τα αποτρέψουν να το επισκεφτούν. Αργότερα, λέει ο μύθος, κάποιοι σκότωσαν το δράκο κι έτσι πήραν δικά τους όλα τα πλούτη.

Όταν φτάσαμε στο σπήλαιο, φορέσαμε τα κράνη μας, όπως άλλωστε κάνουμε σε κάθε μας σπηλαιολογική μας εξερεύνηση και χωθήκαμε στις στοές και τους διαδρόμους του σπηλαίου. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες φαίνονταν σαν να βγήκαν από παραμύθι! Μερικοί με το πέρασμα των χρόνων είχαν ενωθεί και είχαν φτιάξει πανύψηλες κολώνες. Κάποιοι άλλοι πάλι είχαν σχήμα κουρτινών λες και μας καλωσόριζαν στο σαλόνι του δράκου! Άλλοι αναπαρίσταναν  ανθρώπους, ζώα αλλά και διάφορα φυτά  Οι περισσότεροι πάντως φιλοξενούσαν πάνω τους σταγόνες.  Αν μπορούσαν να μας μιλήσουν θα μας έλεγαν ότι η κάθε μία από αυτές αφήνει λίγα από τα άλατα της για να βοηθήσει κι αυτή με τη σειρά της στην αύξηση του κάθε σταλακτίτη. Επίπονη και μακρόχρονη η δουλειά τους, αφού εμείς οι μικροί σπηλαιολόγοι ξέρουμε ότι χρειάζονται εκατό περίπου χρόνια για να αυξηθεί κατά ένα εκατοστό ο κάθε σταλακτίτης!

Προχωρώντας στα βαθύτερα σημεία του σπηλαίου ενημερωθήκαμε από την ξεναγό μας ότι το σπήλαιο είχε σε πολλά σημεία αισθητήρες για να παρακολουθούν τυχόν μετατοπίσεις των πετρωμάτων για να αποφύγουν έτσι τραυματισμούς από την πτώση βράχων. Κάποιοι άλλοι ανίχνευαν την ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα, ενώ η όλη προστασία του σπηλαίου ολοκληρώνονταν με την παρουσία καμερών για να παρακολουθούνται οι κινήσεις των επισκεπτών, μήπως δηλαδή κάποιοι επιχειρούσαν  να αποσπάσουν κάποια κομμάτια από τους πανέμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Μετά το μέσον της διαδρομής μας περίμενε κι άλλο όμορφο θέαμα. Όμορφες μικρές λιμνούλες με κρυστάλλινα νερά! Πιστεύαμε ότι κάποια οργανισμοί θα φιλοξενούνταν μέσα σ’ αυτές γιατί είχαμε μάθει ότι σε κάποια λιμναία σπήλαια συμβαίνει αυτό. Η ξεναγός μας μάς απάντησε ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει στο συγκεκριμένο σπήλαιο .

Σε κάποια από τις λιμνούλες ζητήσαμε να βγάλουμε μία αναμνηστική φωτογραφία, αν και δεν επιτρέπονταν. Όμως για μας τους λάτρεις των σπηλαίων που κάναμε τόσα χιλιόμετρα για να φτάσουμε μέχρι εκεί,  δόθηκε η άδεια.

Βγαίνοντας έξω στο φως της ημέρας αισθανθήκαμε όλοι μαγεμένοι για όλα αυτά που πριν λίγο είχαμε δει. Βγάλαμε τις τελευταίες φωτογραφίες, δίπλα στη λίμνη αυτή τη φορά και όλοι πλέον επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο .Μία γραφική ταβέρνα κάτω από τους πανύψηλους βράχους των Μετεώρων μας περίμενε για το μεσημεριανό μας φαγητό.

Πόσες αλήθεια εκπλήξεις έκρυβε η τριήμερη αυτή εξόρμηση  στα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας και πόσο τυχεροί σταθήκαμε που τις απολαύσαμε την πιο ωραία  εποχή του χρόνου, την άνοιξη, και με ένα πανέμορφο καιρό!

ΚΑΚΚΟΥ ΛΙΝΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ  ΣΤΟ  Ε1 ΤΟΥ 18ΟΥ ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ