
Παρακολουθώντας κανείς τα σημερινά παιδιά να βυθίζονται όλο και περισσότερο στους υπολογιστές, σε παιχνίδια που τα παρασύρουν μέσα σε πλασματικούς κόσμους, σκεπτόμαστε την εποχή που στην ηλικία τους αλωνίζαμε τις αλάνες παίζοντας με τα δικά μας παιχνίδια, παρέα με παιδιά της γειτονιάς μας.

Η έλλειψη παιχνιδιών τότε μας ωθούσε σε ευρηματικές και αυτοσχέδιες λύσεις για την ψυχαγωγία μας με αποτέλεσμα παιχνίδια μιας άλλης εποχής να ξεθωριάσουν στον χρόνο και απλά σήμερα να είναι μια γλυκιά ανάμνηση που προσπαθούμε να επαναφέρουμε στα προαύλια των σχολείων μας εμείς οι εκπαιδευτικοί.

Κλείσε τα μάτια σου και θυμήσου το διάλειμμα στο σχολείο όταν έπαιζες αμπάριζα. Το κρυφτό, το κυνηγητό, τα αγαλματάκια στη γειτονιά. Άκου ξανά τους ακατανόητους στίχους με τους οποίους ξεκινούσες τα παιχνίδια για να αποφασιστεί ποιος θα κάνει την αρχή:
«Άκατα μάκατα σούκου τουμπε, άμπε φάμπε ντόμινέ, άκατα μάκατα σούκουτουμπε άμπε φάμπε βγε» ήταν η μια εκδοχή.
Υπάρχει και η κλασική:
«Α μπε μπα μπλομ, του κείθε μπλομ, α μπε μπα μπλομ του κείθε μπλομ μπλιμ μπλομ» ή το «Ω μαριάμ μαριάμ μαριάμ σιντορεμί μακαρό μακαρό λέο λέο πτιπτιπτι λέω λέω πτιπτιπτι, ουάν του θρι».
Στο ολοήμερο σχολείο, λοιπόν, η κ. Άννα Κοκκώνη με τους μαθητές της προσπάθησαν να επαναφέρουν αυτά τα ομαδικά παιχνίδια όπως αμπάριζα, κρυφτό, κυνηγητό, καραβάνα, αγαλματάκια ,τυφλόμυγα, μήλα, χαλασμένο τηλέφωνο, τα οποία γνωρίζουν τα παιδιά από προηγούμενα χρόνια όπως το νήπιο και το προνήπιο. Μίλησαν, ζωγράφισαν, ρώτησαν τους γονείς και τους παππούδες τους τι παιχνίδια έπαιζαν, είδαν στον διαδραστικό πίνακα αυτά τα παιχνίδια όπως και άλλα παραδοσιακά παιχνίδια .

Μέσα από αυτές τις δράσεις τα παιδιά ενθουσιάζονται, ενώ παράλληλα, μαθαίνουν να μοιράζονται σε ομάδες και να συναγωνίζονται με σκοπό τη νίκη απολαμβάνοντας το παιχνίδι. Συνεργάζονται, γελούν, παίζουν, τρέχουν… Επίσης, βοηθούν τα παιδιά να αντιληφθούν τη διαχρονικότητα των παιχνιδιών αυτών αλλά και τη συμβολή τους στη Συνεργασία – Επικοινωνία – Δημιουργικότητα-Ομαδικότητα.
