Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.…
Στίχοι γνώριμοι, που ξυπνούν όμορφες εικόνες παιδικής ηλικίας. Τραγούδια, παιχνίδια, ανεμελιά, αυθορμητισμός, γέλια, αθωότητα, αστεία πειράγματα… Αυτό στ’ αλήθεια δε σημαίνει να ’σαι παιδί;
Τι συμβαίνει όμως όταν κάποτε τα αστεία πειράγματα γίνονται επίμονες κοροϊδίες, προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, βρισιές, λέξεις σαν κοφτερά δόντια λύκου που πληγώνουν; Τι συμβαίνει όταν γίνονται χτυπήματα, επαναλαμβανόμενες πράξεις επιθετικότητας, λεκτική, σωματική, ψυχολογική ή και διαδικτυακή βία;
Πώς μπορεί στην ίδια πλάστιγγα να ζυγιάζεται το καλό και το κακό, η αγνότητα και ο εκφοβισμός; Πώς μπορεί στην ίδια φωλιά να μένουν το περιστέρι και ο λύκος;
Όλοι γνωρίζουμε πως – όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό – η παιδική αθωότητα συναντιέται όλο και συχνότερα στην εποχή μας με την εκφοβιστική συμπεριφορά ή αν προτιμάτε το bullying.
6 Μαρτίου σήμερα, πανελλήνια ημέρα κατά της ενδοσχολικής βίας και μια καλή ευκαιρία να στοχαστούμε μαζί με τα παιδιά του σχολείου μας γύρω από αυτό το τόσο σύνθετο φαινόμενο.
Παρακολουθούμε video, διαβάζουμε ιστορίες , συζητάμε, κάναμε βιωματικές δραστηριότητες, καταλήγουμε σε συμπεράσματα, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το μήνυμα της ημέρας, που θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε ως εξής:
Όποιοι κι αν ήμαστε, με όποια εμφάνιση, καταγωγή, μόρφωση, σχολική επίδοση, οικονομική κατάσταση, θρησκεία, αθλητική ή άλλη προτίμηση και πιστεύω, έχουμε τη δική μας αξία και το δικαίωμα να έχουμε τη δική μας ξεχωριστή θέση στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία , στη ζωή.
Είμαστε άνθρωποι και αυτό αρκεί!
Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ισότητα αποτελούν θεμελιώδεις αξίες στη ζωή μας, και πρέπει να είναι ταυτόχρονα όροι επιβίωσης τόσο αναγκαίοι όσο και η τροφή. Οφείλουμε, λοιπόν, να τις διδάσκουμε από τη νηπιακή ηλικία ήδη. Άλλωστε, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας και φιλόσοφος Robert Fulgham, όσα πραγματικά χρειάζεται να ξέρουμε για τη ζωή τα μαθαίνουμε στο νηπιαγωγείο. Εκεί, σε αυτά τα βουναλάκια από άμμο κρύβεται όλη η σοφία και όχι στην κορφή του σχολικού βουνού.
Μερικά από τα στοιχειώδη που χρειάζομαι σαν άνθρωπος στη ζωή μου και τα μαθαίνω από μικρός είναι: να μοιράζομαι, να μη χτυπάω τους άλλους, να τους αποδέχομαι, παρότι δε μοιάζουν κατ’ ανάγκη με εμένα, να μπαίνω στη θέση τους, να λέω συγγνώμη όταν πληγώνω κάποιον, να προσφέρω βοήθεια, να αγαπώ.
Στον αγώνα κατά του εκφοβισμού είναι σημαντικό να έχουμε ως άτομα υψηλή αυτοεκτίμηση, να πιστεύουμε στον εαυτό μας, να αναγνωρίζουμε την αξία μας, ώστε να μην πέφτουμε θύματα ή αν τύχει να συμβεί, να ορθώσουμε το ανάστημά μας, μια ασπίδα προστασίας. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί και μοναδικοί και όταν κάποιος μας εκφοβίζει δεν φταίμε εμείς, δεν πρέπει να εσωτερικεύουμε όσα μας λέει, αλλά να ζητάμε βοήθεια, να σπάμε τη σιωπή μας.
Όσο για τα παιδιά που εκφοβίζουν, τους λεγόμενους θύτες ή νταήδες , πρέπει κι αυτοί να πάρουν βοήθεια και υποστήριξη για να βρουν τον δρόμο τους … Αυτόν που θα εκτονώσει τον θυμό τους, τις ανικανοποίητες επιθυμίες τους, τον πόνο τους, χωρίς να προκαλέσουν πόνο σε άλλους ανθρώπους. Έχουν ανάγκη να ενδυναμώσουν κι εκείνοι την αυτοεκτίμησή τους, να γιατρέψουν τα δικά τους τραύματα. Ακόμη και αν οι συνθήκες του περιβάλλοντός τους δεν είναι ευνοϊκές, ακόμη και αν τα ίδια έχουν πέσει θύματα βίας και εκφοβισμού, πρέπει να τον αρνηθούν, να αγκαλιάσουν τη βοήθεια που θα τους προσφέρουν χώροι ασφαλείς όπως το σχολείο, να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους και να βρουν νόημα στη ζωή τους, θέτοντας προσωπικούς στόχους και όχι κάνοντας στόχο τους τη ζωή των άλλων παιδιών.
Η ζεστασιά της φιλία είναι η απάντηση σε κάθε πράξη εκφοβισμού. Όποιος φαντάζεται ότι ο εκφοβισμός είναι μια πράξη θαρραλέα, κάνει λάθος. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πρόκειται για μια κραυγαλέα πράξη δειλίας ή μάλλον για την ηχώ της φωνής ενός ατόμου που απεγνωσμένα ζητάει βοήθεια, χωρίς να γνωρίζει το πώς και το από ποιον.
Είναι σημαντικό, ας το θυμόμαστε:
«Η δύναμη κρύβεται στην καρδιά και στο μυαλό μας και όχι στα κλαμένα μάτια των συμμαθητών μας»
(Χρυσάνθη Τσιαμπαλή Κελεπούρη – Ιστορίες για δειλούς και θαρραλέους)
