Το Στ1 τμήμα του 18ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμάτας πραγματοποίησε την αποχαιρετιστήρια εκδρομή του στην γραφική και καταπράσινη Νέδουσα, στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος, των εργαστηρίων δεξιοτήτων και του etwinning που εκπονήθηκαν κατά το σχολικό έτος 2023-24 υπό την ευθύνη των εκπαιδευτικών κ. Μπλάνα Θεοδώρα και κ. Νάνσυ Διαμαντοπούλου. Βέβαια σε αυτή την εκδρομή υπήρχε συνεργασία με τον Εκπαιδευτικό Δρυμό Ταϋγέτου και την εκπρόσωπο του κ.Ελένη Λούρα,και συνοοδοιπόρος μας ήταν και η δασκάλα της τάξης κ. Άννα Ηλιοπούλου.
Έτσι λοιπόν στις 5 Ιουνίου 8:15 π.μ η τελευταία εξόρμηση για τη φετινή χρονιά του Στ1 για τη Νέδουσα ξεκίνησε.
Με αποσκευές μας την καλή μας διάθεση, το φωτεινό χαμόγελο και την ενότητα της ομάδας μας πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για τον Ταύγετο. Τα μάτια μας μαγνήτιζαν από το παράθυρο εικόνες από το τοπίο που είχε απείρου κάλλους φυσική ομορφιά.
Τα αυτιά μας τα χάιδευαν τα κελαηδίσματα των πουλιών, τα βουίσματα των εντόμων και η αύρα του δροσερού αγέρα!
Στο δρόμο μιλήσαμε με αφορμή την γεωμορφολογία του εδάφους για τις στρώσεις των πετρωμάτων, τις κατολισθήσεις λόγω έλλειψης συνοχής του εδάφους, τα τεκτονικά ρήγματα, τις λεκάνες απορροής.
Η πρώτη μας στάση στην γέφυρα με το που στρίβουμε από τον κεντρικό δρόμο για τη Νέδουσα. Μας προκάλεσε για στάση το γλυκό κελάρυσμα των νερών και τo υπέροχο τοπίο. 
Λίγο πιο κάτω μας περίμενε η πρώτη έκπληξη της ημέρας, η κ.Ελένη Λούρα (δασκάλα του τμήματος στην Τρίτη τάξη) με ένα μάτσο βότανα –βαλσαμόχορτο- του βουνού, η οποία και ανέλαβε να μας ξεναγήσει στο μονοπάτι που συνέδεε τα χωριά της Αλαγονίας με την Καλαμάτα.
Αρχικά περπατήσαμε στα χνάρια των παλιών αγροτών που περπατούσαν φορτωμένοι τα προϊόντα τους στο μονοπάτι αυτό και μιλήσαμε για του αγωγιάτες και τους πλανόδιους εμπόρους. Εντοπίσαμε το Χάνι του Λαγού και συζητήσαμε για τα παλιά αυτά πανδοχεία και διασχίσαμε το εξάτοξο γεφύρι του Αγ. Πολύκαρπου.
Αφού επιβιβαστήκαμε και πάλι στο πούλμαν, καθοδόν μιλήσαμε για την ιστορία της Χορηγόσκαλας, και αντικρίσαμε τους καθηλωτικούς βράχους του αναρριχητικού πάρκου.
Μετά από μια υπέροχη οφιοειδή και καταπράσινη διαδρομή φτάσαμε στο υπέροχο και μοναδικό εκκλησάκι του αγίου Παϊσίου, όπου αφού ανάψαμε το κεράκι μας αλλά και τα καντηλάκια του ναΐσκου και επικαλεστήκαμε την βοήθεια και την χάρη του Αγίου Παϊσίου ενός από τους τελευταίους αγίους της εκκλησίας μας καθώς κοιμήθηκε μόλις στις 2 Ιουλίου του 1993, ακούσαμε λίγα λόγια για τον άγιο και πλημμυρίσαμε με δέος και συγκίνηση τις καρδιές μας.
Αμέσως μετά φτάσαμε στην πλατεία του χωριού της Νέδουσας. Το πρώτο που αντικρύσαμε να δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας ήταν το άγαλμα του Νικηταρά και παραδίπλα ο ιερός ναός της Αγίας Αικατερίνης. Στα πρώτα μας κιόλας βήματα νοιώσαμε το ένθερμο καλωσόρισμα κάποιων χωριανών και ο κ. Βαρελάς μας είπε τα πρώτα λόγια για το χωριό του, τον Νικήτα Σταματελόπουλο γνωστό σε όλους μας ΝΙΚΗΤΑΡΑ, και αναφέρθηκε στην ιστορία και την προσφορά τους στον επαναστατικό αγώνα του 1821!
Ενστερνιζόμενοι τις γνώσεις που ακούσαμε για τον Νικηταρά επισκεφτήκαμε το σπίτι όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε αυτός ο ένθερμος αγωνιστής και από τους πιο τίμιους αγωνιστές της επανάστασης του 1821. Πρόσφερε τόσα πολλά στον αγώνα, αλλά κατέληξε τα τελευταία χρόνια της ζωής του – αντί τιμών – ως επαίτης στο λιμάνι του Πειραιά. Το σπίτι αυτό έχει μετατραπεί σε λαογραφικό μουσείο του χωριού.
Ανακαλύψαμε εδώ όλα αυτά τα επαγγέλματα που παλιά γίνονταν σε οικοτεχνία και τα κάλυπτε το νοικοκυριό.
Τέλος παίξαμε με νταούλι από ντόπιους οργανοκατασκευαστές και τραγουδήσαμε με τον παραδοσιακό τρόπο ακολουθώντας τον σκοπό από τον πρώτο τραγουδιστή τον κ. Βαρελά όλοι μαζί ένα τραγούδι για τον ήρωα Νικηταρά (Νικήτα Σραματελόπουλο) αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο τον δικό μας φόρο τιμής στον αγωνιστή του 1821.
Βέβαια όλη αυτή την ώρα μας διαπερνούσε τη μύτη μια υπέροχη μυρωδιά. Δεν ήταν παρά οι κουταλίδες που με μεράκι και πολλή αγάπη ετοίμαζε για εμάς η κ. Φωτούλα. Εμείς βέβαια τις τιμήσαμε με το παραπάνω καθώς ικανοποιούσαν το αίσθημα της πείνας που είχε ήδη βγει στο προσκήνιο και το γευστικό μας λάμδα μας οδηγούσε να τρώμε τη μία μετά την άλλη .
Εννοείται ότι ζητήσαμε την συνταγή την οποία μοιράστηκε αβίαστα με μας η κ. Φωτούλα.
Τώρα αφού είχαμε ανακτήσει τις δυνάμεις μας με τις κουταλίδες και το κρύο νερό από την πηγή, ξεκινήσαμε το ταξίδι της γνώσης των παλαιών επαγγελμάτων όπως του νερονόμου και του κτίστη της ξερολιθιάς με ξεναγούς τον κ. Βαρελά, κ. Σούμπλη και κ. Λούρα.
ΝΕΡΟΦΟΡΟΣ [Ο διαχειριστής του αρδεύσιμου νερού]
Ο νεροφόρος, όπως φανερώνει η ίδια η λέξη, έχει χρέος να φέρνει το νερό στους χωριανούς για πότισμα από τον κύριο και κοινό υδραύλακα. Οι χωριανοί στην εκλογή του νεροφόρου δίνουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς από την ενεργητικότητα του, την ευσυνειδησία του και την ειλικρίνεια του θα εξαρτηθεί και η σωστή άρδευση των χωραφιών, ώστε να αποδώσουν τα απαιτούμενα. Γι’ αυτό, αν ένας υποψήφιος νεροφόρος έδειχνε, παλιότερα, κακή διαγωγή στην εκτέλεση των καθηκόντων του, αποκλειόταν ως ακατάλληλος. Ο νεροφόρος που ορίζεται ζητάει από την Επιτροπή Κανονισμού Ύδατος έναν κατάλογο με τις ώρες ποτίσματος που δικαιούται ο κάθε αγρότης. Σύμφωνα με την εντολή αυτή φροντίζει για την παράδοση του νερού. Συνήθως, το γύρισμα του νερού, δηλ. το πότισμα, γίνεται ανά βδομάδα, εκτός από τα τριφύλλια που ποτίζονται όλη τη νύχτα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο καθένας ξέρει τη σειρά του και αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Ο νεροφόρος ειδοποιεί αποβραδίς όποιον έχει σειρά για να προετοιμαστεί. Το έργο του νεροφόρου είναι δύσκολο και χρονοβόρο. Φροντίζει ώστε να μη γίνει κάποια αδικία στο πότισμα. Ως άγρυπνος φρουρός, μέρα και νύχτα, επιμελείται τη σωστή ροή του νερού στο αυλάκι κι αν κάπου «σπάσει» τρέχει αμέσως να το διορθώσει.
Ακολουθώντας τα κεντρικά αυλάκια του χωριού ανακαλύψαμε το επάγγελμα του νεροφόρου ή νερουλά που ρύθμιζε το πότισμα της Κοινότητας.
Μετά μέσα από τα κάτασπρα γραφικά στενάκια του χωριού ξεναγηθήκαμε στην τέχνη της ξερολιθιάς, μια τέχνη η οποία είναι εγγεγραμμένη στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Η ξερολιθιά, ή συνήθως και ξηρολιθιά είναι είδος τοιχοποιίας με πέτρα ακανόνιστου σχήματος, χωρίς συνεκτικό κονίαμα. Είναι δηλαδή τοίχος για την κατασκευή του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο πέτρες χωρίς συνδετικό υλικό.
Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η δομική σταθερότητα γιατί αποτελούνται από πέτρες οι οποίες «κλειδώνουν» η μια με την άλλη. Οι ξερολιθιές αποτελούν πέτρινα τοιχία αντιστήριξης, χάρη στα οποία δημιουργούνται αναβαθμίδες χωρίς τις οποίες, οι απότομες πλαγιές των Ελληνικών ορεινών περιοχών δεν θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν. Επίσης, προστατεύουν από τις πλημμύρες και τη διάβρωση του εδάφους. Η τεχνική λέγεται «εν ξηρώ» και οι πέτρες που χρησιμοποιούνται συλλέγονται από τον γύρο χώρο ώστε να καθαρίζεται και να γίνεται καλλιεργήσιμο.
Τα μπουλούκια με τον πρωτομάστορα και τους μαθητές του έχτιζαν με την τέχνη της ξερολιθιάς τον τοίχο ξερολίθι φτιαγμένο με τριών ειδών πέτρες.
Τελειώνοντας την βιωματική ξενάγησή μας οδηγηθήκαμε μέσα από το υπέροχο γεφυράκι με τους μικρούς καταρράκτες στο σπίτι της γιαγιάς της μαθήτριας Οικονομοπούλου Φανής όπου γευτήκαμε μια αληθινά ζεστή φιλοξενία με υπέροχα κεράσματα και δροσερούς χυμούς για όλους μας!
Η κ. Μπλάνα άδραξε την ευκαιρία να μας διαβάσει και να μας διαμοιράσει ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα καθώς ως εκτάκια φεύγουμε πλέον από το σχολείο.
και μας αφιέρωσε και ένα τραγούδι που από την συγκίνηση της δεν το ολοκλήρωσε..
Μετά το φαγητό μας μας μοίρασαν ένα κουΐζ γνώσεων και οι τρεις καλύτεροι πήραν δώρα που είχε επιμεληθεί η κ. Δώρα με μεράκι.
Την συγκέντρωσή μας στο κουΐζ μας την διέσπασε για λίγο ευχάριστα ο κ. Σούμπλης που μας πρόσφερε δροσερά φρεσκοκομμένα τραγανά κεράσια από την κερασιά του!
Βέβαια από μια εκδρομή δεν λείπει η διασκέδαση – χορέψαμε παραδοσιακούς χορούς αλλά και τη δική μας χορογραφία, τραγουδήσαμε, γελάσαμε με την καρδιά μας και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο να έχουμε όλοι ένα υπέροχο καλοκαίρι.
Αφού ευχαριστήσαμε όλους για την υπέροχη φιλοξενία τους σε αυτό το πανέμορφο χωριό του Ταϋγέτου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Κατά την διάρκεια της επιστροφής μας ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλον για τις εμπειρίες, τις όμορφες αλλά και μη στιγμές που μοιραστήκαμε έξι χρόνια στο δημοτικό και ανταλλάξαμε φιλοφρονήσεις αλλά και υποσχέσεις επικοινωνίας στο μέλλον.
Τελικά η εκδρομή μας τα είχε όλα: ιστορία, πολιτισμό, θρησκεία, φύση, φιλοξενία, γνώσεις, φαγητό, χαρά, διασκέδαση, χορό, τραγούδι, τεστ με δώρα στους καλύτερους, αναστοχασμό-απολογισμό για τα έξι χρόνια στο δημοτικό, έκφραση συναισθημάτων, διάβασμα αποχαιρετιστήριου γράμματος από την κ. Δώρα, έκφραση σκέψεων και υποσχέσεων για το μέλλον, συγκίνηση.
Είμαστε ευγνώμονες που την ζήσαμε και ευχόμαστε και σε άλλες πολλές τόσο γεμάτες εμπειρίες στη ζωή μας!!!!!
Καλό καλοκαίρι, παιδιά!!!!!!!
