Κάθε χρόνο ο Μάρτης μας αποχαιρετά με μια λαμπρή επέτειο, αυτή της 25ης Μαρτίου. Κι είναι τότε μια ευκαιρία και ένα καθήκον μαζί, ανατρέχοντας στα βιβλία ή άλλες πηγές, να θυμηθούμε, να μάθουμε, να αναλογιστούμε πώς από σκλάβοι γίναμε ελεύθεροι και συγκροτήθηκε το ελληνικό κράτος.
Αυτή την ιστορία μάς τη διηγήθηκαν πριν λίγες μέρες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο οι φορεσιές των απλών ανθρώπων και των αγωνιστών του 1821, όταν μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας επισκέφτηκαν το Μουσείο Ελληνικών Παραδοσιακών Ενδυμασιών “Βικτωρία Γ. Καρέλια” και συμμετείχαν στο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα «Στα χρόνια της Επανάστασης».
Εκεί, σε έναν χώρο υπέροχο, μέσα στο μισοσκόταδο, φωτίστηκαν πολλές άγνωστες πλευρές του αγώνα, αλλά και της καθημερινότητας των Ελλήνων.
Τα παιδιά ανακάλυψαν πληροφορίες για την πολεμική ζωή, τους φιλέλληνες, έμαθαν πώς βρέθηκαν τα χρήματα για την επανάσταση, πώς περιέθαλπαν τους τραυματισμένους πολεμιστές με γιατροσόφια, πώς έστηναν ενέδρα στον εχθρό, γιατί οι Έλληνες δεν είχαν τακτικό στρατό, τι ήταν ο κλεφτοπόλεμος.
Άκουσαν κι άλλες μπαρουτοκαπνισμένες ιστορίες… μα πιο πολύ, με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτα έκπληξη, στάθηκαν μπροστά στις προθήκες με τα περίτεχνα κοσμήματα και τα χρυσά φλουριά να τα παρατηρούν.
Κι όταν πλησίασαν στις βιτρίνες με τις αυθεντικές ενδυμασίες των Ελλήνων για να θαυμάσουν την πολυτέλεια, την αρχοντιά, την κομψότητά τους, εκείνες λογιών λογιών, άλλες πιο απλές και άλλες πιο πλουμιστές, άλλες γυναικείες και άλλες αντρικές , άλλες νησιωτών και άλλες στεριανών, όλες το ίδιο επιβλητικές και περήφανες άρχισαν να τους αφηγούνται με παράπονο πώς από απλές φορεσιές έγιναν ρούχα πολέμου. Τους σιγοψιθύρισαν και χίλια τόσα μυστικά μιας άλλης ζωής…
Μιας ζωή καθαρής, γιορτινής, ειρηνικής, όταν τα όπλα σωπαίνουν, τα δάκρυα στεγνώνουν και οι άνθρωποι ελπίζουν…
Όταν χορεύουν, αγαπούν παντρεύονται, γεννούν τα παιδιά τους δούλους και εύχονται να γίνουν λεύτεροι.
Όταν στο γιλέκο τους με χρυσή κλωστή κρατούν μαζί περασμένα κουμπιά και όνειρα.
Βελονιά και ελπίδα.
Ελπίδα και βελονιά.
Αν μας ρωτούσε κάποιος: «Παιδιά τι είδατε λοιπόν στο Μουσείο»;
Εμείς θα απαντούσαμε: Είδαμε τον άνθρωπο πίσω από τον πολεμιστή.
Είδαμε την ομορφιά πίσω από την ασχήμια του πολέμου.
Είδαμε τον άλλο Έλληνα, που δεν ήταν σκυφτός, κουρελής και ραγιάς …
και ήταν τόσο ωραίο!
