Αν αγαπάτε τα ταξίδια στον χρόνο, αν σας συναρπάζει η εξερεύνηση και το μυστήριο, αν το μισοσκόταδο σας προξενεί μια γλυκιά ανατριχίλα που εξάπτει τη φαντασία σας, δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε το παράδειγμά μας. Εμείς, οι μικροί «Σπηλαιολόγοι» της Ε΄ Τάξης, την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024, ζήσαμε μια υπέροχη εμπειρία ξενάγησης στο Σπήλαιο Κάψια Μαντινείας, μόλις 15 χιλιόμετρα από την Τρίπολη.
Με ένα σακίδιο στην πλάτη, πολύ κέφι, αγωνία και αστείρευτη περιέργεια, ακολουθήσαμε την υπόγεια διαδρομή , περίπου 40 μέτρα κάτω από τη γη, για να οδηγηθούμε στην αγκαλιά του Σπηλαίου. Εκεί, με μάτια ορθάνοιχτα αντικρίσαμε τα θαυμάσια καλλιτεχνήματα της φύσης , τους σταλαχτίτες και τους σταλαγμίτες, σε πλήθος υπέροχων χρωμάτων και σχημάτων, σμιλεμένων με το πέρασμα εκατοντάδων ετών.
Προχωρούσαμε και θαυμάζαμε, θαυμάζαμε και προχωρούσαμε με την ανάλογη μουσική υπόκρουση να συνοδεύει την εξερεύνησή μας και κάμποσα επιφωνήματα θαυμασμού να διακόπτουν την κατανυκτική ηρεμία του σπηλαίου. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθε και ο Γκουσταύο Φουζέ, ο Γάλλος αρχαιολόγος όταν για πρώτη φορά ερευνούσε το Σπήλαιο, το 1887. Και στ’ αλήθεια πώς να μην εντυπωσιαστούμε, αφού το Σπήλαιο επιφυλάσσει στον επισκέπτη μια αναπάντεχη συνάντηση με ένα λιοντάρι, έναν ελέφαντα, έναν βούδα, μια γιαγιά, έναν τράγο-ίσως αυτόν του Θεού Πάνα- έναν ποιμενικό, έναν παράξενο Άγιο Βασίλη και ό,τι άλλο θέλει να πλάσει η αχαλίνωτη φαντασία σας.
Ακούστε το κι αυτό: Ενώ σε όλα τα σπήλαια ισχύει το αντιπαθητικό «Παιδιά δεν αγγίζουμε τίποτα!» , εδώ υπάρχει κάτι που μπορούμε να αγγίξουμε όσο θέλουμε. Πρόκειται για έναν σταλακτίτη, που κάποιος κάποτε τον άγγιξε και αυτός δεν μεγαλώνει πια.
Η ιστορία του Σπηλαίου μας άφησε άφωνους!
Γιατί στο σπήλαιο υπάρχουν πήλινα αγγεία και θραύσματα από οστά πενήντα ανθρώπων; Πώς βρέθηκαν εκεί; Εγκλωβίστηκαν από κάποια μεγάλη πλημμύρα; Μήπως το σπήλαιο λειτουργούσε σαν νεκροταφείο; Μήπως …ή… και αν … τότε γιατί…; Αφήνουμε το ανήσυχο πνεύμα σας να δώσει τις δικές του απαντήσεις με τη βοήθεια της ξεναγού, όταν κάνετε τη δική σας εξόρμηση.
Ολόψυχα θα θέλαμε να σας ευχηθούμε να είστε λίγο πιο τυχεροί από εμάς και να συναντήσετε και κάποια από τις «τυφλές καθαρίστριες» του Σπηλαίου, τα δολιχόποδα ή ακρίδες των σπηλαίων, που όμως σπάνια κάνουν την τιμή στον επισκέπτη να εμφανιστούν. Μάλλον φοβούνται ή δυσανασχετούν με την παρουσία του.
Όσο για εμάς, βγαίνοντας από το Σπήλαιο, απ’ το σκοτάδι και πάλι στο φως, δώσαμε με ένα στόμα μια υπόσχεση : Θα ξαναέρθουμε!
Και ναι, την επόμενη φορά θα αναλάβουμε μια χρωματιστή αποστολή. θα φροντίσουμε να έχουμε μαζί μας λίγη μπογιά για να τη ρίξουμε στην καταβόθρα που βρίσκεται στην είσοδο του Σπηλαίου και μετά από 28 ημέρες θα πάμε εκδρομή στο Κεφαλάρι Αργολίδας για να δούμε αν έφτασε εκεί η μπογιά μας, όπως λέγεται ότι συμβαίνει. Κανένα μυστήριο δεν πρέπει να μένει ανεξιχνίαστο…
Εις το επανιδείν…με νέες περιπέτειες!
