Αρχείο ημέρας 13 Μαρτίου 2012

Γιατί ο μπαμπάς δε με παίζει, δεν μ’ αγαπάει;

Γιατί ο μπαμπάς δε με παίζει, δεν μ’ αγαπάει;

Κυκλοφόρησε πρόσφατα, τουλάχιστον εγώ τώρα το διάβασα, ένα email που αναφέρεται στην έκθεση ενός παιδιού του δημοτικού με τον τίτλο «τι ευχή να κάνω στο Θεό». Το παιδάκι λοιπόν ευχόταν να τον κάνει ο Θεός τηλεόραση(!)  για να περνάει μαζί του πολλή ώρα ο μπαμπάς του, όταν γυρνάει κουρασμένος από τη δουλειά,  να το προσέχει, να το ακούνε χωρίς διακοπές και να το παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάει. Να αφήνει η οικογένεια τα πάντα μόνο για να περάσει λίγη ώρα μαζί του και να το θέλει ο μπαμπάς του όταν είναι λυπημένος ή στενοχωρημένος, αντί να το αγνοεί. Η δασκάλα που διόρθωνε την έκθεση έκλαιγε και όταν την ρώτησε ο σύζυγός της τι συμβαίνει, του έδωσε να διαβάσει την έκθεση.  Ο σύζυγος σχολίασε « τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί» και η δασκάλα του είπε ότι αυτή η έκθεση είναι του γιου τους!!!
Πιστεύω ότι δεν χρειάζονται σχόλια. Πόσοι από μας δυστυχώς φερόμαστε έτσι αδιάφορα . Γυρίζουμε κουρασμένοι από τη δουλειά, το κατανοώ αυτό, αλλά δε φταίνε τα παιδιά . Γιατί βρίσκουμε χρόνο για την τηλεόραση, τον υπολογιστή και την εφημερίδα και όχι για τα παιδιά μας; Ας ασχοληθούμε λίγο περισσότερο μ’ αυτά. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος αρκεί να είναι ποιοτικός και ουσιαστικός. Σκεφτείτε το.

Άποψη για την παροχή εκπαίδευσης στο νηπιαγωγείο

Άποψη για την παροχή εκπ/σης στο νηπ/γείο.

Καλό φθινόπωρο!!! Επάνοδος από τη θερινή ραστώνη στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Από τους άδειους σχεδόν δρόμους στην πολύβουη κίνηση. Από τις ράθυμες μέρες των διακοπών στην υπερκινητικότητα που απαιτεί η επιστροφή στη δουλειά.

Και φυσικά στα σχολεία, τα οποία φέτος ειδικά ακούμε από επίσημες πηγές ότι θα διανύσουν τη δυσκολότερη χρονιά των τελευταίων ετών! Δηλαδή πότε ήταν εύκολη; Το ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα ήταν πάντοτε στα κάτω του δεν χρειάζεται να το αναπτύξουμε εδώ, είναι γνωστό σε όλους. Πρόκειται για μια χρονίζουσα παθογένεια, που έχει οδηγήσει σε αδιέξοδα. Μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο πουθενά και ύστερα από ανακατατάξεις και αντιδικίες γυρίζουμε πάλι στα ίδια. Το ελληνικό σχολείο συνεχίζει να κινείται σε ένα μίζερο κλίμα, παρά τις όποιες προσπάθειες, που γίνονται κατά καιρούς, για βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας του. Ειδικά στο νηπιαγωγείο που εξακολουθεί να είναι ο φτωχός συγγενής της εκπαίδευσης.

Βέβαια δεν πρέπει να γκρινιάζουμε μόνο. Έχουμε ένα νέο σχετικά αναλυτικό πρόγραμμα, μια προσπάθεια να κινητοποιηθούν οι εκπαιδευτικοί και την ευχέρεια να διαμορφώνουμε το πρόγραμμά μας σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα και τα βιώματα των παιδιών χωρίς να έχουμε το βάρος μιας συγκεκριμένης διδακτέας ύλης και περιεχομένων μάθησης.

Όμως όσο και να είναι καλές οι προθέσεις των νηπιαγωγών πρέπει να έχουν και το κατάλληλο περιβάλλον και υλικό. Δεν είναι δυνατόν να στριμώχνεις 25 παιδιά, ακόμα και σε ολοήμερο τμήμα, σε άθλιες αίθουσες χωρίς υποδομές και να απαιτείς από τον εκπαιδευτικό να δράσει επιστημονικά και δημιουργικά. Δεν είναι δυνατόν να είναι απλήρωτο το τηλέφωνο, το ρεύμα ή το φυσικό αέριο και να μην μπορείς να έχεις το ανάλογο υλικό επειδή η σχολική επιτροπή του δήμου δεν έχει δώσει χρήματα. Εκπτώσεις να κάνουν αλλού, όχι στην παιδεία! Όσο ικανός κι αν είναι ο εκπαιδευτικός, χρειάζεται και τα κατάλληλα εργαλεία.

Ας σκύψουν λίγο οι ιθύνοντες πάνω από τα προβλήματα του ελληνικού σχολείου και δη του νηπιαγωγείου γιατί, τους αρέσει δεν τους αρέσει, εκεί μπαίνουν οι βάσεις όλης της εκπαίδευσης και φυσικά της προσωπικότητας και των ικανοτήτων των αυριανών ενηλίκων. Καλή χρονιά!

Γιατί αγαπάς περισσότερο τον αδερφό μου;

Γιατί αγαπάς περισσότερο τον αδερφό μου;

«Σ’ αυτόν κάνεις όλα τα χατίρια.» «Όλο το γιο σου υπερασπίζεσαι.» «Εμένα κανένας δε μ’ αγαπάει.»  Λόγια των παιδιών που τα ακούμε συχνά οι περισσότεροι. Λόγια που τ’ ακούμε συνήθως από τα μεγαλύτερα αδέρφια αλλά πολύ συχνά και απ’ τα μικρότερα. Κατά πόσο έχουν δίκιο;

Η ζήλια μεταξύ των αδερφιών είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που παρουσιάζεται μόλις γεννηθεί το επόμενο παιδί της οικογένειας, οπότε το προηγούμενο χάνει την αποκλειστικότητα. Όλα τα παιδιά νιώθουν ζήλια. Δεν υπάρχει παιδί, το οποίο δε ζηλεύει το αδερφάκι του, γιατί το ‘χω ακούσει κι αυτό. Απλώς κάθε παιδί το εκδηλώνει διαφορετικά, άλλο πιο φανερά και έντονα, άλλο το συγκαλύπτει από διαφορετικού είδους συμπεριφορά. Μπορεί να είναι πιο μελαγχολικό ή ζωηρό, μπορεί να προσπαθεί να διακριθεί εκεί που βλέπει ότι το αδερφάκι του υστερεί, μπορεί να γίνει επιθετικό ή όχι. Πάντως όλα, μεγαλύτερα και μικρότερα, νιώθουν ζήλια.

Είναι πράγματι πολύ δύσκολη η θέση των γονιών σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Όσο και να προσπαθούν να είναι αντικειμενικοί απέναντι στα παιδιά τους, όσο και να προσπαθούν να δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον και αγάπη, πάλι τα παιδιά θα νιώθουν ότι «αδικούνται». Κι όχι μόνο το ένα. Και τα δυο (ή παραπάνω).

Εμείς απ’ τη μεριά μας πρέπει, παρόλα αυτά, να προσπαθούμε συνεχώς να εκδηλώνουμε την αγάπη μας, την προσοχή μας και την τρυφερότητά μας σ’ όλα μας τα παιδιά στον ίδιο βαθμό, να καθησυχάζουμε τις ανησυχίες τους και τις ανασφάλειές τους και να κάνουμε υπομονή μέχρι να μεγαλώσουν και να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε το ίδιο. Αν και, χωρίς να θέλω να σας απογοητεύσω, πολλές φορές αυτό το συναίσθημα μπορεί να τα ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή!