Το σχολείο μας, με συνέπεια στη στάση του κατά της σχολικής βίας, οργάνωσε και πραγματοποίησε και φέτος δράσεις που έχουν ως στόχο την πρόληψη της ενδοσχολικής βίας, αλλά και τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των παιδιών.
Συγκεκριμένα:
1. Διαβάσαμε από το Ανθολόγιο το κείμενο της Μαρίας Φραγκιά «Ξ…όπως ξιφίας» στο οποίο θίγεται το θέμα της σχολικής απομόνωσης. Μπήκαμε στη θέση του μικρού ξιφία-μαθητή και εκφράσαμε τα συναισθήματά του. Προτείναμε λύσεις που θα δίναμε σε περίπτωση που θα αντιμετωπίζαμε το ίδιο πρόβλημα. Στο τέλος του κειμένου συμπεράναμε, ότι εκείνο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, ίσως είναι και το πιο σημαντικό πράγμα πάνω μας. Το κείμενο αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή της. Καταλάβαμε ότι κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο και όλοι μπορούμε να συνυρπάξουμε στην ίδια ομάδα.
Ζωγραφίσαμε την ιστορία. Κάποιες από τις ζωγραφιές.
2. Δημιουργήσαμε μέσω copilot τρία σύντομα θεατρικά, που μοιράστηκαν σε τρεις ομάδες. Στόχος, μέσω βιωματικού τρόπου, να καταλάβουν τους ρόλους που μπορεί να αναπτυχθούν σε μία περίπτωση ενδοσχολικής βίας.
3. Παρακολυθήσαμε βίντεο από το διαδίκτυο, συζητήσεις, μοίρασμα συναισθημάτων, προσωπικών εμπειριών και υποβολή προτάσεων για δημιουργική επίλυση συγκρούσεων. Δημιουργήσαμε αφίσες με συνθήματα κατά της σχολικής βίας και υπέρ της συνεργατικότητας και φιλίας και φωνάξαμε ότι τα χέρια είναι για να αγαπάνε, σπάζοντας τη σιωπή.
4. Συμμετείχαμε σε ένα δίωρης διάρκειας βιωματικό εργαστήριο, όπου επεξεργάστηκαν τις ορατές και αθέατες πλευρές του σχολικού εκφοβισμού, τις αιτίες, καθώς και τους τρόπους διαχείρισης και αντιμετώπισής του. Επιπλέον, δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά να προβληματιστούν και με ενσυναισθηματικό τρόπο να «συνδεθούν» με το θύμα, τον θύτη και τον παρατηρητή ενός ανάλογου περιστατικού. Στη συνέχεια, αναφερθήκαμε στις τεχνικές για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης τους.
Τέλος, μάθανε ένα τραγούδι και το δίδαξαν στους υπόλοιπους συμμαθητές τους. Τίτλος: “Πες το δυνατά ν’ ακουστεί”
