Σήμερα 2 Απριλίου, ημέρα γενεθλίων του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου με σκοπό να τονώσει την αγάπη των παιδιών για το διάβασμα και να στρέψει την προσοχή στα παιδικά βιβλία. Το σχολείο μας αγαπάει τα παιδικά βιβλία και προσπαθεί να εμφυσήσει την ίδια αγάπη και στους μαθητές του. Ψάχνουμε λοιπόν κάθε ευκαιρία να περάσουμε μηνύματα φιλαναγνωσίας σε μαθητές και γονείς.
Γονείς, να διαβάζετε καθημερινά στα παιδιά σας παιδικά βιβλία…
…και αν δεν σας έχουμε πείσει ακόμα, φτιάξαμε 2 αφίσες για εσάς.
Και μην ξεχνάμε τα δικαιώματα του μικρού αναγνώστη…
Αφίσα από το βιβλίο, «1001 δραστηριότητες για να αγαπήσω το βιβλίο», εκδ. Μεταίχμιο.
Το Σάββατο του Λαζάρου ή «Λαζαροσάββατο» στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το Σάββατο πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα. Την ημέρα αυτή εορτάζεται η ανάσταση του Λαζάρου. Ο λαός γιορτάζει την πρώτη Λαμπρή, την “Έγερση” του φίλου του Χριστού, του “αγέλαστου” Λάζαρου.
Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου.
Την παραμονή της γιορτής, σε πολλά μέρη, ανήμερα την «πρώτη Λαμπρή», τα παιδιά, κρατώντας το «Λάζαρο», γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα «λαζαρικά», για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους. Τα «λαζαρικά» από τόπο σε τόπο έχουν πολλές παραλλαγές:
Σε μερικά μέρη τη θέση του “Λάζαρου” έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες.
Οι νοικοκυρές έδιναν στα παιδιά αυγά, λεφτά ή ό, τι άλλο είχαν. Πάντα όλοι κάτι έβρισκαν να δώσουν. Κι όταν ήθελαν για κάποιον να πούνε πως ήταν τσιγκούνης έλεγαν: «Ποτέ του αυγό δεν έδωσε, ούτε τ’ αγίου Λαζάρου!»
Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους «λαζάρηδες», τα «λαζαρούδια» ή και «λαζαράκια». «Λάζαρο δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις» έλεγαν.
Στα «λαζαράκια» έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσους «λαζάρηδες» έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα. Τα «λαζαρούδια» πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.
Παιδιά, σας προσκαλούμε να τραγουδήσετε και εσείς τα κάλαντα του Λαζάρου όπως τα τραγουδάμε στο σχολείο.
Στείλτε μας το τραγούδι σας για να ενώσουμε τις φωνές σας με τους συμμαθητές σας…
Ας ακούσουμε την Αριάδνη, το Θωμά και τη Μελίνα…
Και όσοι έχετε όρεξη για ζαχαροπλαστική, μπορείτε να φτιάξτε τα «λαζαράκια» .
Εκτέλεση
1.Ζυγίστε και μετρήστε όλα σας τα υλικά. Στη συνέχεια σε μία κούπα με χλιαρό νερό διαλύστε τη μαγιά. Σε ένα μεγάλο μπολ βάλτε το αλεύρι και με το χέρι σας κάντε μία τρύπα στη μέση.
2.Εκεί μέσα ρίξτε τη ζάχαρη, το λάδι και τη μαγιά. Ζυμώστε με τα χέρια σας και αν χρειαστεί ρίξτε και λίγο νεράκι ακόμη. Προσθέστε τις σταφίδες, τα καρύδια και την κανέλλα και ανακατέψτε τη ζύμη σας η οποία πρέπει να είναι σφιχτή και να μην κολλάει στα δάκτυλα.
3.Αφήστε την σε ζεστό μέρος περίπου μισή ώρα για να φουσκώσει. Πασπαλίστε τον πάγκο εργασίας με λίγο αλεύρι και με τα χέρια σας πλάστε μικρά ψωμάκια σε σχήμα αυγού και μέγεθος όσο περίπου η παλάμη σας.
4.Φτιάξτε τους χεράκια και κολλήστε τα στο πλάι, για μάτια μπορείτε να βάλετε καρφάκια γαρύφαλλο και για στόμα σταφίδες.
5.Ακουμπήστε τα στη λαμαρίνα του φούρνου αφού έχετε στρώσει μία λαδόκολλα.
6.Τέλος ψήστε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160°C για 30΄λεπτά περίπου ώσπου να ροδίσουν και τα λαζαράκια σας είναι έτοιμα
Σήμερα Πρωταπριλιά, ημέρα που τα ψέματα και οι κοροϊδίες επιτρέπονται ελεύθερα.
Παιδιά σήμερα μπορείτε να πείτε μικρά ψεματάκια στους γονείς σας και στα αδέλφια σας, στους παππούδες και στους φίλους σας.
Κατά την 1η Απριλίου, συνηθίζεται να λέγονται καλοπροαίρετα ψέματα λόγω εθίμου. Το περίεργο αυτό έθιμο στηρίζεται στη δοξασία ότι όποιος κοροϊδέψει τον άλλον θα έχει καλή τύχη.
Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.
Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο “κώδικας δεοντολογίας” των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.
Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η “1η Απριλίου”. Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.
Το έθιμο στην Ελλάδα
Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Αφίσα από το βιβλίο, «1001 δραστηριότητες για να αγαπήσω το βιβλίο», εκδ. Μεταίχμιο.
