Τη Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015 πραγματοποιήθηκε βιωματικό σεμινάριο στο νηπιαγωγείο οργανωμένο από την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Αγίων Αναργύρων-Καματερού με θέμα “Λογοθεραπεία.Πότε πρέπει να ανησυχώ για το παιδί μου”.Οι εισηγήσεις παρουσίασαν μεγάλο ενδιαφέρον και δόθηκαν χρήσιμες πληροφορίες σε γονείς και εκπαιδευτικούς.

Τη φετινή χρονιά υλοποιούμε στο νηπιαγωγείο το πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Αγωγής με θέμα ” ‘Eμαθα τα δικαιώματά μου ,αλλάζω το σχολειό ,τη γειτονιά μου”.Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος τα παιδιά γνώρισαν τα δικαιώματά τους και δημιούργησαν αφίσες με θέμα τα δικαιώματα του παιδιού.

Οι μαργαρίτες με τα δικαιώματα

                                           Το δέντρο με τα δικαιώματα

Είμαστε όλοι ίδιοι αλλά και διαφορετικοί

‘Oλοι διαφορετικοί αλλά ίσοι

Με τις  δυο επόμενες αφίσες με θέμα “Σας γνωρίζω τους φίλους μου, τα παιδιά του κόσμου” συμμετέχουμε στο διαγωνισμό της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της  Unicef που γίνεται στο πλαίσιο του 17ου Πανελλήνιου Εκπαιδευτικού  Προγράμματος :

“Τα παιδιά  γράφουν και ζωγραφίζουν  τα δικαιώματά τους” σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Τέλη Μαϊου παραλάβαμε ταχυδρομικώς από την  Ελληνική Εθνική Επιτροπή της  Unicef τους επαίνους για την συμμετοχή του νηπιαγωγείου μας στο εκπαιδευτικό της πρόγραμμα.Εκτος από τους επαίνους που δόθηκαν στο κάθε τμήμα, δόθηκαν και ατομικοί έπαινοι σε κάθε παιδί.

Τα ανθρωπάκια με τις δεξιότητές μας

ΑΦΙΣΑ
Πέμπτη
26
Μαρτίου
2015
18.00
ΔΗΜΟΣ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ
ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Οργάνωση
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΔΗΜΟΥ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
10ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ
“Λογοθεραπεία. Πότε πρέπει να ανησυχώ για το παιδί μου?”

Συντονισμός
Καδά Γεωργία
Σκαλίζος Αθανάσιος
Λογοθεραπευτές

10ο Νηπιαγωγείο Αγ. Αναργύρων
Ναυαρίνου 4, Αγ. Ανάργυροι
Τηλ. Επικοινωνίας: 210-2632316

Πληροφορίες : Κοινωνική Υπηρεσία
Ι. Μέρλα & Λ. Δημοκρατίας, Άγ. Ανάργυροι
Τηλ. Επικοινωνίας 2132039930, 921

Με χαρά θα σας δεχτούμε στο πασχαλινό μας παζάρι που θα γίνει στο 10ο Νηπιαγωγείο Αγίων Αναργύρων το Σάββατο 28-3-2015 και από τις 9.00-13.00.

Θα βρείτε χειροποίητες πασχαλινές κατασκευές μικρών και μεγάλων, φτιαγμένες  με ένα κοινό συστατικό : την αγάπη μας προς τα παιδιά.

Η παγίδα των στερεοτύπων του φύλου
Τότα Αρβανίτη-Παπαδοπούλου
Σχολική Σύμβουλος 23ης Περιφέρειας Π.Α. ν. Αττικής
& 48ης Περιφέρειας Π.Α. ν. Κυκλάδων
Διδάκτωρ Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών
M.A. in Education Πανεπιστημίου Lancaster

Αγαπητοί γονείς,
Το συγκεκριμένο θέμα είναι αρκετά ευαίσθητο και πολύ παρεξηγημένο. Ακόμα και στη σημερινή εποχή, το θέμα των στερεοτύπων που σχετίζονται με τα δύο φύλα, αποτελεί ταμπού και, υπάρχουν φορές, που αισθανόμαστε αμηχανία, όταν τα παιδιά μας δεν συμμορφώνονται με αυτά. Όμως τα μικρά παιδιά δεν γνωρίζουν περί στερεοτύπων και εύκολα κάνουν αιρετικές επιλογές γιατί δεν αισθάνονται τον περιορισμό του «κοινωνικού καθωσπρεπισμού» (τον οποίο οι ενήλικες αισθάνονται έντονα).
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, όπως το κάνουμε πάντα.
Το μπλε είναι το χρώμα των αγοριών και το ροζ είναι το χρώμα των κοριτσιών. Τέτοιου είδους στερεότυπα για το φύλο έχουν ενσταλαχτεί μέσα μας από τότε που γεννηθήκαμε. Από τότε που στο μαιευτήριο μας φόρεσαν ένα έγχρωμο βραχιολάκι με το φύλο μας και το επίθετό μας γραμμένα επάνω του.
Τα στερεότυπα συνεχίζονται καθώς μεγαλώνουμε: Τα αγόρια ενθαρρύνονται να παίζουν με φορτηγά ή με άλλα παιχνίδια δράσης ενώ τα κορίτσια ενθαρρύνονται να παίζουν με κούκλες ή κουζινικά. Αλήθεια, τι θα σήμαινε για τον καθένα από εσάς, αν το παιδί σας αποφάσιζε να διασχίσει τα όρια που υπαγορεύουν τα στερεότυπα του φύλου του;
Ας πάρουμε με τη σειρά τις δύο εκδοχές.
Εκδοχή πρώτη – Έχω κορίτσι: Θα εμποδίζατε την κόρη σας να παίξει με σφυριά και κατσαβίδια από φόβο μήπως αναδειχθεί η αγορίστικη πλευρά της; Στην εποχή που ζούμε, όλοι γνωρίζουμε πόσο χρήσιμο είναι για μια γυναίκα να έχει αναπτύξει κάποιες καθαρά πρακτικές δεξιότητες. Άρα, το πιθανότερο είναι ότι, μάλλον, δεν θα επεμβαίνατε.
Εκδοχή δεύτερη – Έχω αγόρι: Θα εμποδίζατε το γιό σας να παίξει με κούκλες και κουζινικά από φόβο μήπως αναδειχτεί η ευαίσθητη πλευρά του; Παρότι στην εποχή που ζούμε είναι χρήσιμο για έναν άνδρα να έχει αναπτύξει κάποιες δεξιότητες που θα του επιτρέπουν να αυτοσυντηρείται ή να βοηθά αποτελεσματικά στο μεγάλωμα των παιδιών, η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι ότι θα επεμβαίνατε απαγορευτικά. Διακριτικά, ίσως, αλλά πάντως θα εμποδίζατε το γιό σας να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι. Ακόμα, όμως, κι αν δεν τον εμποδίζατε, θα αισθανόσαστε άβολα με τις επιλογές του στο παιχνίδι.
Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τη δεύτερη εκδοχή.

Αγαπητοί γονείς,
Τα αγόρια σας, όταν έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ελεύθερα με ποιο παιχνίδι να παίξουν στο νηπιαγωγείο, διαλέγουν αρκετά συχνά να παίζουν με τις κούκλες. Εμείς, οι νηπιαγωγοί, θεωρούμε πως είναι απολύτως φυσιολογικό για ένα αγόρι 5 ή 6 χρόνων να θέλει να παίξει με τις κούκλες. Τους αρέσει να παίζουν με τα «μωρά» και, φυσικά, τους αρέσει να προσποιούνται τους «μπαμπάδες». Εμείς, στο νηπιαγωγείο, ενθαρρύνουμε τα αγόρια να εξερευνήσουν τους ρόλους που θα υποδυθούν σε μεταγενέστερη ηλικία. Τα υποστηρίζουμε στο να εκφράζουν την τρυφερή τους πλευρά, όταν υποδύονται τον ρόλο του «μπαμπά», και τα βοηθάμε να αναπτύξουν από νωρίς τις «πατρικές δεξιότητες». Δίνουμε, με άλλα λόγια, στους μικρούς μαθητές μας τη δυνατότητα να μιμηθούν τους μπαμπάδες τους και μας ικανοποιεί να τους βλέπουμε να εκφράζονται τρυφερά, γιατί γνωρίζουμε πως τα παιδιά «αντιγράφουν» συμπεριφορές. Αυτό σημαίνει πως τα αγόρια σας έχουν εισπράξει τρυφερότητα από εσάς, γεγονός που τους επιτρέπει να συμπεριφερθούν με ανάλογο τρόπο, όταν υποδύονται τον «μπαμπά». Για αυτό δεν φοβόμαστε τις κούκλες ως επιλογή. Αντίθετα, τις θεωρούμε ως το μέσο για να επιτρέψουμε στα αγόρια να εκφράζουν ελεύθερα τα πιο τρυφερά τους ένστικτα και τις ευαισθησίες τους.
Όπως αντιλαμβάνεστε, ως νηπιαγωγοί, είμαστε γενικά αντίθετες απέναντι στα στερεότυπα που δεν αποδέχονται την ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων στα αγόρια. Για παράδειγμα, ενώ το κλάμα είναι μια φυσιολογική συναισθηματική αντίδραση, την οποία βιώνουμε όλοι, υπάρχει –ακόμα και σήμερα- η γενικευμένη αντίληψη ότι στα αγόρια «απαγορεύεται» κάτι τέτοιο -οι άνδρες δεν κλαίνε. Αν αυτό το καταπιέσουμε από τις μικρές ηλικίες, τα αγόρια θα μεγαλώσουν και θα γίνουν άνδρες που θα δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν τα συναισθήματά τους. Μια τέτοια εξέλιξη δεν ωφελεί κανέναν –ούτε τα αγόρια ούτε την κοινωνία. Οι ενήλικες που δεν μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους είναι «συναισθηματικά ευνουχισμένοι».
Γενικά, βέβαια, η προώθηση των στερεοτύπων που συνδέονται με την αρρενωπή συμπεριφορά των αγοριών –με ό,τι αυτό συνεπάγεται- είναι έκδηλη παντού: στο σπίτι, στα έντυπα, στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, στην ευρύτερη κοινωνία. Σε ό,τι αφορά τα στερεότυπα που συνδέονται με τη θηλυκότητα των κοριτσιών, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς τα κορίτσια λαμβάνουν από παντού τα μηνύματα ότι θα πρέπει να αγνοήσουν αυτά τα παρωχημένα στερεότυπα και να διεκδικήσουν στη ζωή οτιδήποτε θα διεκδικούσε ένα αγόρι. Αυτή, ακριβώς, η μεταστροφή της κοινωνίας, ως προς τα θηλυκά στερεότυπα, έχει δημιουργήσει μια ανισότητα. Δηλαδή, ενώ παροτρύνει τα κορίτσια να ασχοληθούν με –μέχρι πρότινος- παραδοσιακά αντρικά επαγγέλματα ή διεκδικήσεις, εξακολουθεί να στιγματίζει τα αγόρια που επιλέγουν συνειδητά επαγγέλματα ή κατευθύνσεις που άλλοτε αποτελούσαν παραδοσιακά κοριτσίστικες επιλογές. Σήμερα, εξακολουθούμε να ζητούμε συμμόρφωση από τα αγόρια ως προς τα στερεότυπα του φύλου τους ενώ, αντίθετα, ζητούμε από τα κορίτσια να απελευθερωθούν από τα στερεότυπα του δικού τους φύλου.
Θυμάμαι, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, έναν νέο φοιτητή στο Πανεπιστήμιο. Ήταν ο μοναδικός φοιτητής στο Τμήμα των νηπιαγωγών. Στην πρώτη μας συνάντηση, τον ρώτησα αν βρέθηκε εκεί από δική του επιλογή ή τυχαία. Μου απάντησε ότι είχε ήδη πάρει το πτυχίο του Μηχανολόγου –γιατί των πίεσαν από την οικογένεια του να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του- και ότι η παρουσία του στο Τμήμα Νηπιαγωγών ήταν απολύτως συνειδητή επιλογή γιατί από μικρό παιδί αυτό θα ήθελε πάντα να κάνει στη ζωή του, ήθελε να γίνει νηπιαγωγός. Τότε, αποτελούσε μια «εξαίρεση». Σήμερα, είναι ένας εξαιρετικός παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας. Δίδαξε δώδεκα χρόνια σε τάξεις νηπιαγωγείου και, τα τελευταία οκτώ χρόνια, είναι καθηγητής σε τμήμα Πανεπιστημίου στον Καναδά. Τον παρακολουθώ με αγάπη κι ενδιαφέρον και χαίρομαι που ένας τόσο παραδοσιακά γυναικείος χώρος κέρδισε έναν σπουδαίο επαγγελματία και επιστήμονα.
Αγαπητοί γονείς,
Αγόρια και κορίτσια γεννιούνται με μια έντονη διάθεση για ανεξαρτησία και αυτονομία. Μεγαλώνοντας, διεκδικούν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Αν πραγματικά σεβόμαστε τα παιδιά μας, ας τους δώσουμε το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους.

Όταν τα παιδιά εκφράζονται με επιθετικότητα

Τότα Αρβανίτη-Παπαδοπούλου
Σχολική Σύμβουλος 23ης Περιφέρειας Π.Α. ν. Αττικής
& 48ης Περιφέρειας Π.Α. ν. Κυκλάδων
Διδάκτωρ Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών
M.A. in Education Πανεπιστημίου Lancaster

Αγαπητοί γονείς,
Τα μικρά παιδιά, πολλές φορές, κτυπούν άλλα παιδιά, όταν θέλουν να εκφράσουν το θυμό τους. Ίσως να έχουν δει άλλους να κτυπούν ο ένας τον άλλο –τηλεόραση, video παιχνίδια κλπ. – και έχουν διαμορφώσει την αντίληψη ότι αυτό είναι που κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι συγχυσμένοι με κάτι. Όταν τα παιδιά είναι μικρά, δεν έχουν άλλο τρόπο για να εκφράσουν τα αρνητικά τους συναισθήματα.
Όταν βρεθούμε παρόντες σε ένα τέτοιο περιστατικό, όπου το παιδί μας κτυπά ένα άλλο παιδί, θα πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία για να εκπαιδεύσουμε το παιδί μας επάνω σε θέματα ευγένειας, σεβασμού προς τους άλλους και προσωπικών ορίων. Ποτέ δεν αγνοούμε αυτές τις συμπεριφορές γιατί κάτι τέτοιο μπορεί με το χρόνο να γίνει ανεξέλεγκτο.
Ας δούμε τώρα πως θα πρέπει να αντιδράσουμε σε ανάλογες περιπτώσεις.
• Παραμένουμε ήρεμοι και συγκεντρωνόμαστε σε εκείνα που θα θέλαμε να διδάξουμε το παιδί μας. Όταν το παιδί μας είναι εκείνο που επιτίθεται, κτυπώντας άλλο ή άλλα παιδιά, σε ένα παιδικό πάρτι ή στην παιδική χαρά, είναι σίγουρα κάτι που μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Ανησυχούμε, κυρίως, για το ότι μετά από αυτή τη συμπεριφορά, δεν θα ξαναϋπάρξουν προσκλήσεις για το παιδί μας. Αν, όντως, ισχύει αυτή η ανησυχία μας, τότε ανησυχούμε για λάθος πράγματα, γιατί η δημοφιλία του παιδιού μας δεν θα έπρεπε να αποτελεί το πρωταρχικό μας μέλημα. Στην πραγματικότητα, αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η αντιμετώπιση της συμπεριφοράς του παιδιού μας και το πώς θα μπορέσουμε να το βοηθήσουμε να τη διορθώσει. Κανένα παιδί δεν είναι τέλειο όπως δεν είναι τέλειος και κανένας γονιός. Το να εκνευριστούμε και να αρχίσουμε να φωνάζουμε, δεν θα βοηθήσει καθόλου. Παίρνουμε μια βαθειά ανάσα, διατηρούμε την ψυχραιμία μας και έχουμε πάντα στο νου μας ότι, αφού αποτελούμε πρότυπο για το παιδί μας, πρέπει να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση.
• Κοιτάμε το παιδί μας στα μάτια και διατυπώνουμε σε ήρεμο τόνο: «Δεν επιτρέπεται να κτυπάμε». Φροντίζουμε ώστε το σχόλιό μας να είναι σύντομο, απλό και άμεσο. Όταν μιλάμε πολύ, τα παιδιά αποσυντονίζονται. Θέτουμε όρια. Σήμερα, μπορεί να λέμε: «Δεν επιτρέπεται να απομακρύνεσαι από μένα, μέσα στο πολυκατάστημα», αλλά, αύριο, μπορεί να λέμε: «Δεν επιτρέπεται να κυκλοφορείς έξω από το σπίτι μετά τις 9:00 μ.μ.». Θα θέτουμε όρια στα παιδιά μας για πολλά χρόνια, για αυτό, τα λόγια που χρησιμοποιούμε πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα και εύστοχα.
• Αντικαθιστούμε την μη αποδεκτή συμπεριφορά με μια άλλη αποδεκτή. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε μια συμπεριφορά, αν δεν την αντικαταστήσουμε με μια άλλη. Μπορούμε να πούμε στο παιδί να μην κτυπά, αλλά αυτό δεν του λέει τι να κάνει όταν αισθάνεται θυμό ή απόγνωση. Ακόμα και το πιο ομιλητικό παιδί, μπορεί να μην τα καταφέρει να βρει τις λέξεις που χρειάζεται για να διαχειριστεί μια κατάσταση, όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένο. Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι έχει τύχει σε όλους μας να είμαστε τόσο ξαφνιασμένοι ή το θυμωμένοι με μια κατάσταση, που να μένουμε άφωνοι. Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, το παιδί να του πούμε, είναι τι θα κάνει ακριβώς την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε αντίστοιχη περίσταση. Γι’ αυτό, προετοιμάζουμε το παιδί μας, λέγοντάς του τι θα μπορούσε να πει σε κάθε περίπτωση. Το διδάσκουμε να ζητά ευγενικά τα αντικείμενα που θέλει και να μην τα βουτάει από τα άλλα παιδιά. Το διδάσκουμε να ζητά από τους άλλους να σταματήσουν να κάνουν κάτι που το ενοχλεί, διαφορετικά να ζητά τη βοήθεια των ενηλίκων. Το διδάσκουμε ότι υπάρχουν τρόποι να πετυχαίνουμε κάτι που θέλουμε, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουμε στη βία.
• Προσφέρουμε τη βοήθειά μας. Όπως έχουμε ξαναπεί, η υπέρτατη προσπάθειά μας είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εξελιχθούν σε ανεξάρτητες προσωπικότητες, δηλαδή, να αυτονομηθούν. Στην προσπάθειά μας αυτή, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε να διαβεβαιώνουμε τα παιδιά μας ότι, για οτιδήποτε χρειαστούν, θα είμαστε δίπλα τους. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να γνωρίζουν πως για οποιοδήποτε θέμα που τους απασχολεί, μπορούν να ζητήσουν τη βοήθειά μας. Είναι βέβαιο ότι θα το κάνουν, αν είναι σίγουρα πως θα παραμείνουμε ήρεμοι και ψύχραιμοι, ό,τι και αν είναι αυτό που θα μοιραστούν μαζί μας.
• Δεν διδάσκουμε στα παιδιά, ότι είναι αποδεκτό να αγκαλιάζουν άλλα παιδιά. Υπάρχουν ακόμα γονείς που παροτρύνουν το παιδί τους να αγκαλιάσει το παιδί που κτύπησε πριν λίγο, προκειμένου να του δείξει μεταμέλεια και ότι με αυτό τον τρόπο του ζητά συγγνώμη. Αυτή η πρακτική είναι λάθος. Τα μικρά παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τα προσωπικά όρια, γι’ αυτό όταν ένας ενήλικας τα διδάσκει να εισβάλλουν στον προσωπικό ζωτικό χώρο κάποιου άλλου και να τον αγγίξουν κάνουν λάθος, ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Το να αγγίζουμε κάποιον άλλο, χωρίς τη συγκατάθεσή του δεν είναι ευγενικό.
• Διδάσκουμε τα παιδιά μας πως με τα χέρια τους εξυπηρετούν τις ανάγκες τους και δεν τα χρησιμοποιούν για να βλάψουν κανένα.
Αγαπητοί γονείς,
Να θυμάστε πάντα πως ο τρόπος που θα προσεγγίσετε τα παιδιά σας στα θέματα που προκύπτουν τώρα, θα προσδιορίσει τις μελλοντικές αλληλεπιδράσεις σας μαζί τους. Τα παιδιά, πρέπει να γνωρίζουν ότι είσαστε προσιτοί τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα. Όταν αντιδράτε φωνάζοντας, γίνεστε ευερέθιστοι και προσβάλλετε τα παιδιά σας σε αυτή τους την ηλικία, θα τα δυσκολέψετε να σας προσεγγίσουν στα «δύσκολα», όταν φθάσουν στην εφηβεία τους. Οι καίριες στιγμές μιας σχέσης είναι οι δύσκολες στιγμές. Μια τέτοια στιγμή είναι, όταν το παιδί σας κτυπήσει ένα άλλο παιδί σε ένα πάρτι γενεθλίων. Παραμείνετε ήρεμοι, δώστε στο παιδί σας τις οδηγίες που χρειάζεται και βοηθείστε το να μην επαναλάβει την λάθος συμπεριφορά.
Είμαι σίγουρη, πως δεν θα το μετανιώσετε ποτέ που αντιδράσατε έτσι.