[local /files/2009/03/aenuoeoe_idheiae_10.mpg]

Μετά από απουσία πολλών ημερών, εννοείται χωρίς δική μας ευθύνη, επανερχόμαστε! Το ΠΣΔ παρουσίασε πρόβλημα, λέει.. Και είχαμε πράματα να σας πούμε και να σας δείξουμε. Δεν πειράζει θα τα πούμε με καθυστέρηση. Λοιπόν στο σχολείο μας την Παρασκευή 6 Μαρτίου έγινε κάτι πρωτόγνωρο. Στίχος του Ρίτσου έγινε γκράφιτι! Για δείτε!

      “Ελεύθερος αυτός που νοιάζεται τους άλλους”

                                                                                       Γιάννης Ρίτσος,Μονόχορδα

Ο Γιάννης Ρίτσος δεν μας χάρισε μόνο το ωραίο ταξίδι, θα μας ομορφαίνει και τις μέρες μας. Να, λοιπόν που και το σχολείο μπορεί να γίνει χώρος δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης! Δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται όμως ελεύθερο πνεύμα, ταλέντο και θέληση. Κι εμείς τα είχαμε όλα αυτά. Ο διεθυντής μας κ. Ηλίας Παναγιωτόπουλος μας παραχώρησε ένα τοίχο του σχολείου και μας εξασφάλισε τα χρώματα, οι μαθητές μας έβαλαν το μεράκι και το ταλέντο τους – Μπράβο παιδιά!!! – και η αγαπητή φίλη Λίλα Τζέτζου από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας, με το οποίο συνταξιδεύουμε φέτος στο ωραίο ταξίδι για την προετοιμασία του αφιερώματος στο Ρίτσο, η οποία απαθανάτισε τις δημιουργίες των παιδιών…. Άντε μακάρι να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες ομορφιές!

Αν δεν μας βρίσκετε σ’ αυτή τη διεύθυνση, μπορείτε από σήμερα και στο εξής να μας βρίσκετε και στη νέα μας διεύθυνση: www10lykeioreiraia.blogspot.com

Θυμηθήκαμε τη φράση σήμερα καθώς συμπληρώνονται εξήντα έξι χρόνια από το θάνατο ενός άλλου μεγάλου ποιητή μας, του Κωστή Παλαμά (27 Φεβρουαρίου του 1943). Είναι μια φράση που είπε ο Κωστής Παλαμάς για το Ρίτσο, όταν διάβασε “Το τραγούδι της αδελφής μου”. Όμως και ο Ρίτσος στο “Τετατώδες αριστούργημα” γράφει για το “Δωδεκάλογο του Γύφτου” του Παλαμά:

το Δωδεκάλογο του Γύφτου τον έβαζα με τον Παντοκράτορα στο

θόλο του θαλασσινού παρεκκλησιού τ’ Άη Νικόλα

φοβόμουν μη με παρασύρει στο Πανηγύρι της Κακάβας με τα

πολλά ντέφια τα βιολιά τα γιορντάνια τ’άλογα τα πολύ-

χρωμα φαρμπαλαδωτά φουστάνια

μη μ’ αποσπάσει απ’ τη θλιμμένη  βεβαιότητα των αγαλμάτων και

μείνω ολότελα μόνος

ενώ έμενα ώρες κι ώρες από μικρό παιδί στο βράχο της Μονοβασιάς

με ασάλευτα τα βλέφαρά μου

αγνάντια στη Μυρτώα Θάλασσα αντιγράφονυας τη στάση ενός

μαρμάρινου Ποσειδώνα….

Ο Γιάννης Ρίτσος  εξηγεί γιατί τελευταία, όπως λέει ο ίδιος, «το ?χε ρίξει στα αφηρημένα, τα ερωτικά, τα λυρικοφιλοσοφικά, τις παιδικές και εφηβικές ονειροπολήσεις»

Πού θα πάει αυτό το πράμα; Γράφεις, γράφεις και τελειωμό δεν έχεις. Καλά το λένε κάποιοι, λογοδιάρροια σ? έχει πιάσει. Και τι ?ναι τούτα που μας ξεφουρνίζεις; Παιδιάστικα καμώματα, ξαναμωράματα. Λες να ?ναι αλήθεια; Ίσως να ?ναι κι έτσι.          Αφού κι ο Πέτρος είπε: «δεν έχεις τίποτ? άλλο να πεις; Κατοχή, αντίσταση, πείνα, θάνατοι, εκτελέσεις, θυσίες, ολοκαυτώματα, Καλάβρυτα, Μονοδέντρι, Κοκκινιά, Καισαριανή, Δίστομο, Καλογρέζα, εμφύλιος πόλεμος, Άγγλοι, Αμερικάνοι, εξορίες, φυλακές (τις ξέρεις δα και ο ίδιος), Μακρόνησος, Λήμνος, Ικαρία, δικτατορίες, Γιάρος, Λέρος, τα ξέχασες ρε Ίων; (?.) Κι είπε ο Αλέκος, κάπως δισταχτικά, αλλά με συμπάθεια «θαρρώ δεν έχεις δίκιο Πέτρο? έχει πολύ μιλήσει ο Ίων και γι? αυτά στην «Αγρύπνια», στον «Πέτρινο χρόνο», στις «Γειτονιές του κόσμου», στα «Επικαιρικά», στα «Λιανοτράγουδα» και σε τόσα άλλα, κι ας μην ξεχνάμε τα «Τρακτέρ», τις «Πυραμίδες», α, ναι, και τα «Συντροφικά τραγούδια» αλλά προπάντων τον «Επιτάφιο»? βέβαια τώρα τελευταία το ?χει ρίξει κάπως στα αφηρημένα, τα ερωτικά, τα λυρικοφιλοσοφικά, τις παιδικές κι εφηβικές αναπολήσεις, μα, δεν μπορείς να πεις, έχουν κι αυτά τη χάρη τους, και μάλιστα μεγάλη χάρη, και κατ? ουσίαν είναι προοδευτικά και στο περιεχόμενο και στην έκφραση». Εγώ δεν τους κοιτούσα? τους άκουγα? (?.) δεν ήθελα να τους απαντήσω? ο Πέτρος κάπνιζε? άναψε κι ο Αλέκος τσιγάρο?  ω, τα συντρόφια? ένιωθα  ταυτόχρονα σαν ένοχος και σαν αδικημένος? τι να πεις; να δικαιολογηθείς; να τους αντικρούσεις; όχι δα του κερατά? ίσως να ?χουν δίκιο? μα δεν μπορώ πια? έχω μπουχτίσει από πολέμους, θανάτους, σκοτωμούς, αεροπορικές επιδρομές, χαλάσματα, καζάνια συσσιτίου με φασουλόζουμο ή μπλουγούρι, τα σκελετωμένα παιδιά στις σχάρες της Ομόνοιας, τις σημαίες και τις παρελάσεις της Απελευθέρωσης, τους πυροβολισμούς των Δεκεμβριανών, τους ήρωες που τους φτύναν, τους γιουχάιζαν και τους σφάζαν οι προδότες, πόσα και πόσα ατέλειωτα, πολύ βαριά, πολύ σιωπηλά και βροντερά, δε χωράνε στα λόγια, μπούχτισα σου λέω..(?..). Δε θέλω να τα θυμάμαι. Σας το ?πα: είναι πολύ μεγάλα, δε χωράνε στα λόγια, είναι πολύ αγκαθωτά, σου τρυπάνε τη γλώσσα. Άλλωστε αυτά, κουτσά στραβά, τα λέει η Ιστορία, τα ?χω πει κι εγώ κουτσότερα και στραβότερα, τα λένε και τ? Απομνημονεύματα νεκρών ή επιζώντων μαρτύρων και ηρώων? άστε με το λοιπόν να μιλήσω όπως μου  ?ρχεται για πράματα που δεν τα γράφει καμιά ιστορία, πράματα σιωπηλά, βαθιά, αμελημένα, αθώα, περιπαιχτικά, σημαδιακά, ερωτικά, παιδιάστικα, πονηρούτσικα, παμπόνηρα (?.) πράγματα ασήμαντα δικά σου, δικά μας, ναι, ασήμαντα που ωστόσο σε βεβαιώνουν τρυφερά πως υπήρχες, υπάρχεις, θα υπάρχεις κι είσαι όμορφος κι αγαπημένος κι όλα είναι όμορφα κι αγαπημένα κι είναι κατορθωτό το ακατόρθωτο?(Εικονοστάσιο Ανωνύμων αγίων/Ίσως να ?ναι κι έτσι)

Με εντατικούς ρυθμούς συνεχίζουμε τις πρόβες μας για την εκδήλωση προς τιμή του Γιάννη Ρίτσου. Όσο τον μελετάμε τόσο μας κερδίζει. Μας έχει συνεπάρει. Τα παιδιά αλλά κι εμείς μαζί τους χαιρόμαστε τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου και παρόλο που κουραζόμαστε, κανείς δεν διαμαρτύρεται. Η εμπειρία της συνεργασίας των δυο σχολείων είναι μοναδική. Θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας αυτές τις στιγμές και γι’ αυτό δημοσιεύουμε κάποιες φωτογραφίες από την πρόβα μας στο Μπενάκειο με όλα ή σχεδόν όλα τα παιδιά επί σκηνής.

                                                    Η παρέα των παιδιών

                                                                 Οι μουσικοί μας

                         ?