Θυμηθήκαμε τη φράση σήμερα καθώς συμπληρώνονται εξήντα έξι χρόνια από το θάνατο ενός άλλου μεγάλου ποιητή μας, του Κωστή Παλαμά (27 Φεβρουαρίου του 1943). Είναι μια φράση που είπε ο Κωστής Παλαμάς για το Ρίτσο, όταν διάβασε “Το τραγούδι της αδελφής μου”. Όμως και ο Ρίτσος στο “Τετατώδες αριστούργημα” γράφει για το “Δωδεκάλογο του Γύφτου” του Παλαμά:

το Δωδεκάλογο του Γύφτου τον έβαζα με τον Παντοκράτορα στο

θόλο του θαλασσινού παρεκκλησιού τ’ Άη Νικόλα

φοβόμουν μη με παρασύρει στο Πανηγύρι της Κακάβας με τα

πολλά ντέφια τα βιολιά τα γιορντάνια τ’άλογα τα πολύ-

χρωμα φαρμπαλαδωτά φουστάνια

μη μ’ αποσπάσει απ’ τη θλιμμένη  βεβαιότητα των αγαλμάτων και

μείνω ολότελα μόνος

ενώ έμενα ώρες κι ώρες από μικρό παιδί στο βράχο της Μονοβασιάς

με ασάλευτα τα βλέφαρά μου

αγνάντια στη Μυρτώα Θάλασσα αντιγράφονυας τη στάση ενός

μαρμάρινου Ποσειδώνα….