Ο Γιάννης Ρίτσος  εξηγεί γιατί τελευταία, όπως λέει ο ίδιος, «το ?χε ρίξει στα αφηρημένα, τα ερωτικά, τα λυρικοφιλοσοφικά, τις παιδικές και εφηβικές ονειροπολήσεις»

Πού θα πάει αυτό το πράμα; Γράφεις, γράφεις και τελειωμό δεν έχεις. Καλά το λένε κάποιοι, λογοδιάρροια σ? έχει πιάσει. Και τι ?ναι τούτα που μας ξεφουρνίζεις; Παιδιάστικα καμώματα, ξαναμωράματα. Λες να ?ναι αλήθεια; Ίσως να ?ναι κι έτσι.          Αφού κι ο Πέτρος είπε: «δεν έχεις τίποτ? άλλο να πεις; Κατοχή, αντίσταση, πείνα, θάνατοι, εκτελέσεις, θυσίες, ολοκαυτώματα, Καλάβρυτα, Μονοδέντρι, Κοκκινιά, Καισαριανή, Δίστομο, Καλογρέζα, εμφύλιος πόλεμος, Άγγλοι, Αμερικάνοι, εξορίες, φυλακές (τις ξέρεις δα και ο ίδιος), Μακρόνησος, Λήμνος, Ικαρία, δικτατορίες, Γιάρος, Λέρος, τα ξέχασες ρε Ίων; (?.) Κι είπε ο Αλέκος, κάπως δισταχτικά, αλλά με συμπάθεια «θαρρώ δεν έχεις δίκιο Πέτρο? έχει πολύ μιλήσει ο Ίων και γι? αυτά στην «Αγρύπνια», στον «Πέτρινο χρόνο», στις «Γειτονιές του κόσμου», στα «Επικαιρικά», στα «Λιανοτράγουδα» και σε τόσα άλλα, κι ας μην ξεχνάμε τα «Τρακτέρ», τις «Πυραμίδες», α, ναι, και τα «Συντροφικά τραγούδια» αλλά προπάντων τον «Επιτάφιο»? βέβαια τώρα τελευταία το ?χει ρίξει κάπως στα αφηρημένα, τα ερωτικά, τα λυρικοφιλοσοφικά, τις παιδικές κι εφηβικές αναπολήσεις, μα, δεν μπορείς να πεις, έχουν κι αυτά τη χάρη τους, και μάλιστα μεγάλη χάρη, και κατ? ουσίαν είναι προοδευτικά και στο περιεχόμενο και στην έκφραση». Εγώ δεν τους κοιτούσα? τους άκουγα? (?.) δεν ήθελα να τους απαντήσω? ο Πέτρος κάπνιζε? άναψε κι ο Αλέκος τσιγάρο?  ω, τα συντρόφια? ένιωθα  ταυτόχρονα σαν ένοχος και σαν αδικημένος? τι να πεις; να δικαιολογηθείς; να τους αντικρούσεις; όχι δα του κερατά? ίσως να ?χουν δίκιο? μα δεν μπορώ πια? έχω μπουχτίσει από πολέμους, θανάτους, σκοτωμούς, αεροπορικές επιδρομές, χαλάσματα, καζάνια συσσιτίου με φασουλόζουμο ή μπλουγούρι, τα σκελετωμένα παιδιά στις σχάρες της Ομόνοιας, τις σημαίες και τις παρελάσεις της Απελευθέρωσης, τους πυροβολισμούς των Δεκεμβριανών, τους ήρωες που τους φτύναν, τους γιουχάιζαν και τους σφάζαν οι προδότες, πόσα και πόσα ατέλειωτα, πολύ βαριά, πολύ σιωπηλά και βροντερά, δε χωράνε στα λόγια, μπούχτισα σου λέω..(?..). Δε θέλω να τα θυμάμαι. Σας το ?πα: είναι πολύ μεγάλα, δε χωράνε στα λόγια, είναι πολύ αγκαθωτά, σου τρυπάνε τη γλώσσα. Άλλωστε αυτά, κουτσά στραβά, τα λέει η Ιστορία, τα ?χω πει κι εγώ κουτσότερα και στραβότερα, τα λένε και τ? Απομνημονεύματα νεκρών ή επιζώντων μαρτύρων και ηρώων? άστε με το λοιπόν να μιλήσω όπως μου  ?ρχεται για πράματα που δεν τα γράφει καμιά ιστορία, πράματα σιωπηλά, βαθιά, αμελημένα, αθώα, περιπαιχτικά, σημαδιακά, ερωτικά, παιδιάστικα, πονηρούτσικα, παμπόνηρα (?.) πράγματα ασήμαντα δικά σου, δικά μας, ναι, ασήμαντα που ωστόσο σε βεβαιώνουν τρυφερά πως υπήρχες, υπάρχεις, θα υπάρχεις κι είσαι όμορφος κι αγαπημένος κι όλα είναι όμορφα κι αγαπημένα κι είναι κατορθωτό το ακατόρθωτο?(Εικονοστάσιο Ανωνύμων αγίων/Ίσως να ?ναι κι έτσι)