Συντετριμμένοι σήμερα αποχαιρετήσαμε τον άγγελό μας, τη μικρή μας Χαρίκλεια, που έφυγε τη Δευτέρα 8 Μαΐου στο σχόλασμα από το σχολείο για τον παράδεισο.
Την Τρίτη στο σχολείο ζήσαμε μια αρχαία τραγωδία. Τα παιδιά φορούσαν μαύρα και στέκονταν μαρμαρωμένα στο προαύλιο. Πρώτη φορά που στο προαύλιο, χτυπούσε δε χτυπούσε το κουδούνι, υπήρχε απλωμένη μια απέραντη σιωπή. Μια παγωμένη βουβαμάρα που την διέκοπταν οι λυγμοί μας. Το μόνο παρήγορο ήταν οι διάχυτες αγκαλιές σε μικρούς και μεγάλους, μαθητές – καθηγητές, που μας ένωνε ο κοινός πόνος του χαμού. Που μας ένωνε όμως και κάτι ακόμα: η μεγάλη αγκαλιά του ΣΧΟΛΕΙΟΥ, …του δεύτερου σπιτιού μας, …της άλλης μας οικογένειας.
Οι καθηγητές χάσαμε το παιδί μας και οι μαθητές την αδερφή τους.
Η Χαρίκλεια είχε το χάρισμα να λέει «ευχαριστώ» συνέχεια και σε όλους. Το έδινε απλόχερα, κάθε φορά που αισθανόταν ότι την βοηθούσες ή της έδινες κάτι.
Δεν θεωρείται δεδομένο αυτό στις μέρες μας…
– Κυρία ευχαριστώ.
– Εμείς σε ευχαριστούμε Χαρίκλεια…
Στους γονείς που θα βλέπουν το άδειο κρεββάτι…
στους συμμαθητές που θα βλέπουν το άδειο θρανίο…
στους καθηγητές που θα διαβάζουν το παρουσιολόγιο…
λέμε δυνατά ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
