Λίγα κλωνάρια αμυγδαλιάς ανθισμένης, ένα ποίημα που είχε συνθέσει η ίδια για το δέντρο και μια ιστορία παραμυθένια για το ίδιο θέμα μας έφερε στις 12 Φεβρουαρίου 2016 η κυρία Ντούσικου στο σχολείο. Όλα αυτά αποτέλεσαν την αιτία αλλά και την αφορμή για εμάς, τους μαθητές και τη δασκάλα της Δ2 τάξης, να συζητήσουμε για την αμυγδαλιά και τη χειμωνιάτικη ανθοφορία της. Και μέσα απ’ αυτήν ν’ αναζητήσουμε την αξία της ελπίδας και της τόλμης στη δική μας ζωή, να διερευνήσουμε εκ νέου τη σχέση μας με τη φύση και να περιγράψουμε στην ομάδα της τάξης εμπειρίες τόλμης που είχαμε βιώσει στο παρελθόν. Ο κάθε μαθητής είχε τη δυνατότητα να καταθέσει και να μοιραστεί τα προσωπικά βιώματα, τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που προέκυψαν και αποτέλεσαν θέματα προς συζήτηση. Από το παραμύθι για την αμυγδαλιά που ακούσαμε, κατανοήσαμε ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης και δεν είναι κυρίαρχος ούτε ιδιοκτήτης. Ερωτήματα ανέκυψαν από τους μαθητές όπως: Ι) Σε ποιον ανήκουν τα αμύγδαλα του δέντρου; ΙΙ) Πώς γίνεται να είναι το δέντρο ζωντανό και ν’ αγαπάει; ΙΙΙ) Πώς μας συγχωρεί η φύση μετά από αυτά που της κάνουμε; Με αφετηρία τα ερωτήματα των μαθητών έγινε λόγος για την έννοια του συμβολισμού και της προσωποποίησης στη λογοτεχνία αλλά και του παμψυχισμού, αφού στα παραμύθια ακόμη και τα άψυχα έχουν φωνή κι αισθήματα. Επίσης έγινε συζήτηση για την ετυμολογία του ρήματος συν-χωρώ = συν-υπάρχω. Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε με αναστοχασμό: τι νέο μάθαμε σήμερα…πού και πώς θα το εφαρμόσουμε; Όταν η κυρία Γεωργία έφυγε, εμείς ενθουσιασμένοι συνεχίσαμε την ενασχόλησή μας με την αμυγδαλιά διαθεματικά στη Μυθολογία, τη Μελέτη Περιβάλλοντος, τη Μουσική, την Αισθητική Αγωγή, τα Θρησκευτικά. Ακόμη και ένα πρόβλημα μαθηματικών κατασκευάσαμε… Ευχαριστούμε την κυρία Ντούσικου από καρδιάς και την περιμένουμε ξανά με τα χελιδόνια…
Αναστασία Ν. Μαργέτη