επιλογή φωτογραφίας : Νίκος Δημητρίου
Μπορεί να μην είμαι ρομαντική σε γενικές γραμμές (μην σας ξεγελάει το «ροζ», για να μη δώσω στόχο με τη μολότοφ το έβαλα). Μπορεί να πιστεύω πως ηλιοβασιλέματα και λουλούδια και κεριά και όλα αυτά τέλος πάντων είναι ψευτορομαντισμοί με σκοπό τον καταναλωτισμό. Μπορεί να νομίζω, επίσης, πως ο ρομαντισμός στην εποχή μας έχει πεθάνει. Αλλά δεν θα αμφισβητήσω πότε το μεγαλείο της αγκαλιάς και τον αληθινό ρομαντισμό που κρύβει μέσα του.
Αν το σκεφτείς, η αγκαλιά είναι το πρώτο είδος τρυφερότητας και στοργής που λαμβάνουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Η αγκαλιά της μαμάς. Μεγάλο γιατροσόφι. Μια αγκαλιά γεμάτη όλη την αγάπη και θαλπωρή του κόσμου. Μια αγκαλιά που είναι εκεί πάντα για σένα. Μια αγκαλιά που θα σε συγχωρεί ό,τι και να της κάνεις και δε θα σου πει όχι ποτέ. Αναμφισβήτητα, η πιο σημαντική αγκαλιά στο μυαλό κάθε παιδιού. Όσο και να την αποφεύγαμε μεγαλώνοντας, πάντα θα την αναζητούμε στα δύσκολα. Πόση δύναμη μας έχει δώσει αυτή η αγκαλιά και πόση αγάπη ταυτόχρονα; Μαμά, συγγνώμη που σου φώναξα λίγο στο τηλέφωνο σήμερα!
Να μην παραλείψουμε την αγκαλιά του μπαμπά. Και ποιος τον ακούει μετά το γκρινιάρη. Φιλάκια μπαμπά! Μην ακούς! Πλάκα κάνω. Η έννοια της προστασίας, λοιπόν, είναι αυτή η αγκαλιά. Οι φτερούγες που σε διασφαλίζουν από οτιδήποτε κακό μπορεί να έρθει, ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Όσα χρόνια και να περάσουν θα είναι η μοναδική αγκαλιά που θα νιώθεις απόλυτη ασφάλεια. Τελεία και παύλα. Μπορεί αυτές τις αγκαλιές να μην τις διάλεξες, να σε διάλεξαν αυτές ουσιαστικά, αλλά σου διδάξανε τι εστί αγκαλιά αγαπητέ μου. Και για όσα πράγματα κατακρίνουμε τους δικούς μας, για άλλα τόσα και περισσότερα θα έπρεπε να τους επιβραβεύουμε και να τους χειροκροτούμε.
Ας γίνω λίγο ρομαντική τώρα, να περιγράψω μία αγκαλιά διαφορετική από όλες τις άλλες. Ιδανική σαν όλα αυτά που ακούμε στα τραγούδια τόσα χρόνια ή βλέπουμε στις ταινίες ή διαβάζουμε στα βιβλία. Κάτι εξωπραγματικό κι όμως αληθινό. Γιατί, μην ξεχνάμε πως η έμπνευση ταινιών και τραγουδιών βασίζεται σε αληθινές ιστορίες κατά βάση. Αυτή η αγκαλιά που θα χωράει εσένα και όλα σου τα ελαττώματα μαζί. Η αγκαλιά που θα τυλίξει με τα χέρια την ψυχή σου. Η αγκαλιά που θα σε κάνει να ξεχάσεις το όνομά σου. Που θα κουμπώσεις σαν να ήταν σχεδιασμένη μόνο για σένα. Αυτή που θα είναι στο νούμερο σου και μόνο. Αυτή που σας κάνει να γίνετε ένα, να ακούς τους χτύπους σας να συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό. Αυτή η εθιστική αγκαλιά. Που μετά την αποζητάς, την έχεις ανάγκη και, δυστυχώς, τη συγκρίνεις με άλλες άδειες. Γιατί δεν κουμπώνεις τόσο καλά με όλους.
Βέβαια αυτό δε σημαίνει και ότι ταιριάζεις μόνο με μία συγκεκριμένη. Γιατί, προφανώς, όσο και να σε συγκινεί αυτή η αγκαλιά, δε θα σε καθορίσει αλλά θα σε προετοιμάσει. Γιατί αν ήταν η μοναδική δεν θα μιλούσαμε σε παρελθοντικό χρόνο. Να σου κάνω μια αγκαλιά να σου φύγουν όλα; Τυχαία νομίζετε υπάρχει παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς και κίνημα «free hugs»; Στην αγκαλιά είναι η απόλυτη μαγεία. Όχι στην αγκαλιά σαν πράξη, αλλά στον άνθρωπο που πιστεύει στην ψυχική νοσηλεία της αγκαλιάς. Όπως δε θέλουμε κενούς ανθρώπους, δε θέλουμε και άδειες αγκαλιές. Αποζητάμε αυτό το βαθύτερο συναίσθημα που μας γεμίζει αισιοδοξία και υπομονή και που εκφράζεται με μια τόσο απλή χειρονομία.
ΠΗΓΗ: mindthetrap.gr
