ΧΑΙΡΕ ΒΑΡΟΣ ΑΣΗΚΩΤΟΝ!

Της μαθήτριας Τέγου Μαρίας

Στις μέρες μας αποτελεί πια κοινωνικό φαινόμενο η αδιαφορία και η απάθεια προς οτιδήποτε πέραν του ατομικού. Πιο συγκεκριμένα, ο σύγχρονος άνθρωπος δε νοιάζεται για τα κοινά ούτε για το κράτος του ούτε καν για τον συνάνθρωπό του.

Η αδιαφορία ως προς τα κοινά λαμβάνει τη μορφή μιας πίστεως ότι όποιος ασκεί την εξουσία, αυτό το κάνει  μόνο για το δικό του συμφέρον. Ωστόσο,  η ψυχολογία των εκλογέων μοιάζει καταρρακωμένη, αφού η εναλλακτική μιας άλλης προοπτικής μάλλον απουσιάζει.

Ακόμη μια πεποίθηση που είναι δημοφιλής είναι ότι την ευθύνη για τα δυσάρεστα της επικαιρότητας δεν  τη φέρει ποτέ ο λαός. Το βάρος της ευθύνης μετατοπίζεται με σοβαρότατες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων: ο λαός παύει να προστατεύει τα δικαιώματά του και μένει θεατής  μπροστά σε σοβαρές πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τον ίδιο και τα παιδιά του.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι στα χρόνια μας αδιαφορούμε ακόμη για τον συνάνθρωπό μας. Όταν κάποιος χρειάζεται τη βοήθειά μας τις περισσότερες φορές δεν του τη δίνουμε: η φιλανθρωπία που δεν αποφέρει κέρδος είναι μάλλον χάσιμο χρόνου! Αυτό, βέβαια, δείχνει πόσο απάνθρωπη είναι η σημερινή κοινωνία. Κι όταν κάποιος προσπαθήσει να βοηθήσει σε μια δύσκολη κατάσταση, όλοι τον κοιτούν με καχυποψία και με μια δόση μίσους, επειδή πιστεύουν  πως υποκρύπτεται η δολιότητα στις προθέσεις του.

Στη σύγχρονη εποχή το συμφέρον έχει μεγαλύτερη αξία ακόμη και από τον ίδιο τον άνθρωπο. Αλλά ποια η ευθύνη του λαού! Χαίρε βάρος ασήκωτον!

Της μαθήτριας Φλωροκάπη Στεργιανής

Με την εργασία ο άνθρωπος βιοπορίζεται, αποκτά δηλαδή τα αναγκαία για τη συντήρησή του υλικά αγαθά και συμβάλλει στην πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας του. Η άσκηση του επαγγέλματος καλλιεργεί τις σωματικές δεξιότητες και ευρύνει το πνεύμα. Με την εργασία γεννιούνται αισθήματα αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης και γονιμοποιεί την αξία της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προσφοράς.

Σωστά, επομένως, η εργασία χαρακτηρίζεται ως μητέρα του πολιτισμού. Αντίθετα η αεργία, η ηθελημένη αποχή από την εργασία, χαρακτηρίζεται από τους αρχαίους Έλληνες ως «μήτηρ πάσης κακίας».

Στην εποχή μας η αποχή από την εργασία είναι αναγκαστική, καθώς το πρόβλημα της ανεργίας, δηλαδή της αδυναμίας απορρόφησης του εργατικού δυναμικού, θέτει σε αναγκαστική αργία ολοένα μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού μιας χώρας.

Κυριότερο αίτιο αυτής της αδυναμίας είναι οι αλλαγές που συντελούνται στην παραγωγική βάση των σύγχρονων κοινωνιών. Η αγροτική παραγωγή παλιότερα ήταν βασική πηγή πλούτου και ο κυριότερος χώρος ενασχόλησης του εργατικού δυναμικού, υποσκελίζοντας, όμως, από τη βιομηχανία κυρίως στις πόλεις. Έτσι ο οικονομικός μαρασμός της υπαίθρου εξαναγκάζει τους κατοίκους να καταφύγουν στα μεγάλα αστικά κέντρα στα οποία οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας δεν επαρκούν.

Επίσης, η ανεργία οφείλεται στην υπανάπτυξη μιας χώρας, δηλαδή η απουσία της βιομηχανίας σε συνδυασμό με το χαμηλό βαθμό παραγωγής εξασθενεί την εθνική οικονομία και την καθιστά ευάλωτη στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού. Εργασίες που παλιότερα γίνονταν από πολλούς ανθρώπους στις μέρες μας διεξάγονται με αυτοματοποιημένες διαδικασίες από μηχανές και με την ελάχιστη συμβολή ενός μικρού αριθμού εργαζομένων.

Τέλος, η ανεργία οφείλεται στην απουσία σωστού επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων, που επιφέρει την αυξανόμενη ζήτηση εργασίας σε κορεσμένους επαγγελματικούς τομείς. Οι νέοι, συνήθως, επιδιώκουν υψηλές αμοιβές, κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση αλλά ούτε τα προσόντα ούτε τα πτυχία μπορούν να εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας, εκεί όπου δεν υπάρχουν.

Την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η πολιτεία, που οφείλει να χαράζει μια νέα αναπτυξιακή πολιτική, ώστε να ενισχύσει τη βιομηχανία και να στηρίξει την αγροτική παραγωγή. Σε πολλές αιτίες οφείλεται η ανησυχητική αύξηση της ανεργίας που δικαιολογημένα αναγνωρίζεται ως ένα από τα κοινωνικά προβλήματα.