Πολύς λόγος γίνεται – και σωστά – τις τελευταίες μέρες εξ αφορμής της συνέντευξης τύπου που παραχώρησαν στελέχη της Τρόικας στην Ελλάδα. Ακόμη και στον αφελέστερο πολίτη δεν έμεινε πλέον η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος κυβερνάει τούτο τον τόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αντιδράσεις τόσο του πρωθυπουργού όσο και άλλων κυβερνητικών στελεχών έγιναν με μοναδικό στόχο να διατηρηθεί σε επικοινωνιακό επίπεδο η ψευδαίσθηση ότι των ανακοινώσεων προηγούνται διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η Τρόικα ορίζει σε απόλυτο βαθμό την ατζέντα τού τί θα γίνει, πότε και με ποιους τρόπους και η κυβέρνηση αναλάμβανε μέχρι πρότινος τον άχαρο ρόλο των ανακοινώσεων. Από δω και στο εξής όμως, απαλλάσσεται και απ’ αυτό το φορτίο. Το φύλλο συκής που κάλυπτε την υποτιθέμενη αξιοπρέπεια της χώρας παρασύρθηκε από τον βίαιο άνεμο που προκάλεσαν οι δηλώσεις των Τροϊκανών.
Είναι οδυνηρό να έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, αλλά οι μόνες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση είναι ότι η πατρίδα μας τελεί υπό κατοχή, διαφορετικού τύπου από εκείνη που βίωσε εφτά δεκαετίες πριν, αλλά πάντως κατοχή. Αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα είναι γιατί θεωρούμε ότι η ιστορία δεν είναι δυνατόν να επαναλαμβάνεται τόσο γρήγορα, αλλά και διότι θέλουμε να πιστεύουμε πως παρόμοια γεγονότα την σύγχρονη εποχή συμβαίνουν μόνον αλλού. Για όπλα σήμερα χρησιμοποιούνται η οικονομική ασφυξία από τη μια και η σαρωτική πληθυσμιακή αλλοίωση με τη λαθρομετανάστευση, από την άλλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αύξηση της εγκληματικότητας και την διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Αλλά ακόμη πιο εξωφρενικές είναι οι αναφορές για εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Πείτε μου πότε θα γινόταν έστω και ισχνή αναφορά σε εκποίηση νησιών και δε θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες; Μπορεί να χρησιμοποιείται τώρα ο πιο εύπεπτος όρος της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, αλλά είναι δυνατόν να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μικρότερο τόπο απ’ αυτόν που παραλάβαμε, από αυτόν που με τόσο αίμα και θυσίες μας πρόσφεραν; Θα είμαστε αναπολόγητοι.
Ένα άλλο επικίνδυνο επιχείρημα, στο άκουσμα του οποίου τείνουμε να εξοικειωθούμε τον τελευταίο καιρό, είναι ότι μας χρειαζόταν μια Τρόικα προκειμένου να οργανωθούμε και να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του αντιπροέδρου της κυβέρνησης: “το μνημόνιο είναι ευλογία για την χώρα”. Το αντίστοιχο επιχείρημα που θα προκαλούσε ανατριχίλα σε όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας θα ήταν να πούμε ότι ήταν ευλογία – φευ, δυσκολεύομαι και να το γράψω ακόμη – η κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς το 1940. Διότι υπερδύναμη ήταν τότε – όπως και σήμερα – συνεπώς η Ελλάδα θα είχε ωφέλεια με το να είναι στο πλευρό της κι όχι αντίπαλός της. Ευτυχώς που οι πρόγονοί μας ακολούθησαν άλλη λογική. Ευτυχώς που συντόνισαν τη δράση τους με αυτό που τους υπαγόρευε η εθνική τους συνείδησή. Ευτυχώς, που μετουσίωσαν σε αγώνα την πορεία προς την Ελευθερία, αυτήν που ο Σολωμός χαιρετίζει στον Εθνικό μας Ύμνο.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.