«Μπορεί η επιθετικότητα να αποτέλεσε ένα πλεονέκτημα στη μάχη της επιβίωσης για τους ανθρώπους των σπηλαίων αλλά τώρα αποτελεί μια θανάσιμη απειλή, έναν παράγοντα που μπορεί να μας καταστρέψει».
Στίβεν Χόκινγκ, αστροφυσικός
Η εκδήλωση περιστατικών εκφοβισμού αλλά και βίας , αποτελούν φαινόμενα που εμφανίζονται σε όλα τα σχολικά περιβάλλοντα ακόμη και στο Νηπιαγωγείο και οι επιπτώσεις τους είναι πολλαπλές και μακροχρόνιες και αφορούν τόσο τα παιδιά που θυματοποιούνται, όσο και τα παιδιά θύτες.
Η βία στην εποχή μας έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και πλήττει όλες τις κοινωνικές ομάδες, ιδιαίτερα όμως τα παιδιά και τους εφήβους. Έρευνες σε διεθνές επίπεδο έχουν δείξει ότι περίπου το 15% των μαθητών έχουν βιώσει συμπεριφορές εκφοβισμού και βίας, οι οποίες παρατηρούνται συχνότερα στις ηλικίες 8-15 ετών.
Έρευνες στην Ελλάδα έχουν δείξει ότι το φαινόμενο της βίας και του εκφοβισμού αφορά ένα στα δέκα παιδιά, με αποτέλεσμα σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχοκοινωνική τους εξέλιξη και στις διαδικασίες της μάθησης, που εκφράζονται με διάφορους τρόπους: άγχος, ψυχοσωματικά συμπτώματα, κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό, με ή χωρίς μαθησιακές δυσκολίες. Πολλά από τα παιδιά μπορεί να δημιουργήσουν αργότερα στη νεαρή τους ηλικία διαταραγμένες διαπροσωπικές σχέσεις, με ή χωρίς παραβατικότητα κ.ά.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι γονείς συνήθως δηλώνουν άγνοια για το πρόβλημα και το συζητούν ελάχιστα με τα παιδιά τους.
Οι μαθητές συχνά νιώθουν ότι η παρέμβαση κάποιου ενήλικα είναι σπάνια και αναποτελεσματική, ενώ πιστεύουν ότι μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για να εισπράξουν περισσότερη βία από τους συμμαθητές τους. Ένα ποσοστό δασκάλων, όταν αντιλαμβάνονται περιστατικά εκφοβισμού και βίας μεταξύ μαθητών, δυσκολεύονται να τα αντιμετωπίσουν,ενώ φαίνεται ότι δίνουν περισσότερη σημασία κυρίως στα περιστατικά που περιλαμβάνουν σωματική βία.
Από έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί σε Νηπιαγωγεία της Αττικής (Τρίγκα-Μερτίκα,2015) επικρατέστερος τρόπος για την αντιμετώπιση τους θεωρείται η παρακίνηση των μαθητών να συμμετέχουν σε δραστηριότητες διαχείρισης και επίλυσης των περιστατικών βίας στο χώρο του σχολείου.
Το σχολείο που είναι προσανατολισμένο στο συναισθηματικό κλίμα το οποίο περιβάλλει τη μάθηση μπορεί να ανταποκριθεί πιο αποτελεσματικά στις ανάγκες των παιδιών (για επάρκεια, αυτονομία, αίσθηση ότι ανήκουν κάπου) και είναι ιδιαίτερα ευεργετικό για παιδιά που βρίσκονται «σε κίνδυνο» να αναπτύξουν δυσκολίες.
Ο εκφοβισμός και η βία ανάμεσα στους μαθητές μπορούν να πάρουν σωματική, λεκτική, ψυχολογική και κοινωνική μορφή.
Συνήθως εκδηλώνονται με:
• χειρονομίες, σπρωξιές, ξυλοδαρμούς,
• φραστικές επιθέσεις, βρισιές, προσβολές, απειλές,
• εκβιασμούς,
• καταστροφή προσωπικών αντικειμένων,
• κλοπές,
• σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση,
• αποκλεισμό και απομόνωση από παρέες, ομαδικά παιχνίδια και κοινωνικές δραστηριότητες.
H 6η Μαρτίου αποτελεί μια καλή αφορμή για εκπαιδευτικούς και μαθητές να ανταλλάξουν σκέψεις, πληροφορίες, ερεθίσματα και ιδέες για την πρόληψη και αντιμετώπιση της σχολικής βίας που εκδηλώνεται μεταξύ των μαθητών (school bullying).
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992. Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες» “.
Την ημέρα αυτή δίνεται η ευκαιρία σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου να εστιάσουν, έστω και για μία ημέρα, την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
Με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία και με σκοπό την ευαισθητοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και, ευρύτερα, της κοινωνίας επί ζητημάτων ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην εκπαίδευση, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων απέστειλε στις σχολικές μονάδες σχετικό εκπαιδευτικό υλικό.
Στις 20 Νοεμβρίου πριν από 61 χρόνια η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Αν και στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τα Ηνωμένα Έθνη ανέφεραν ότι τα παιδιά δικαιούνται ειδική βοήθεια και υποστήριξη, προχώρησαν στην υιοθέτηση ειδικής σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Η ειδική αυτή σύμβαση αναγνωρίζει ότι «το παιδί, λόγω της φυσικής και διανοητικής του ανωριμότητας, χρειάζεται ειδική προστασία και µέριµνα, συµπεριλαµβανόµενης και της νομικής προστασίας, τόσο πριν όσο και µετά τη γέννησή του». Η Ελλάδα επικύρωσε τη σύμβαση στις 2 ∆εκεµβρίου του 1992.
Τα παιδιά έχουν δικαιώματα!
Δικαίωμα να έχω: όνομα, επώνυμο και εθνικότητα
Δικαίωμα να με αγαπούν και να με φροντίζουν
Δικαίωμα να είμαι κοντά στους γονείς μου
Είμαστε όλοι ίσοι! Έχω Δικαίωμα να με αντιμετωπίζουν το ίδιο με τα άλλα παιδιά. Κανείς δεν πρέπει να με κάνει να ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι!
Δικαίωμα να λέω ελεύθερα τη γνώμη μου
Δικαίωμα να έχω φαγητό και ρούχα και να ζω σ’ ένα ασφαλές σπίτι
Δικαίωμα να φροντίζουν οι μεγάλοι για την υγεία μου
Δικαίωμα να πηγαίνω στο σχολείο και να μαθαίνω
Δικαίωμα να προστατεύεται η ιδιωτική μου ζωή
Δικαίωμα να παίζω και να ξεκουράζομαι
Δικαίωμα να ενημερώνομαι
Δικαίωμα να ζω χωρίς βία
Δικαίωμα να μην με εκμεταλλεύονται. Επίσης, τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και να μάθουν να σέβονται και να υποστηρίζουν τα δικαιώματα των άλλων:
Μην παίρνετε αποφάσεις για μένα χωρίς εμένα. Ακούστε τη γνώμη μου για ό,τι με αφορά!
Έχω κι εγώ προσωπικότητα. Σεβαστείτε την!
Θέλω να μεγαλώνω χωρίς ξύλο και προσβολές. Βγάλτε τη βία απ’ τη ζωή μου!
Όλοι είμαστε ίσοι! Όποια καταγωγή, θρησκεία, φύλο, ιδιαιτερότητα ή εμφάνιση κι αν έχουμε!
Μπορώ κι εγώ να κάνω λάθη! Μην προσβάλλετε την αξιοπρέπεια μου!
Αντί για εντολές και διαταγές, δώστε μου την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε!
Οι σημειώσεις και τα γράμματα μου είναι μέρος της ιδιωτικής μου ζωής. Μην τα παραβιάζετε!
Πριν τιμωρηθώ για κάτι, δώστε μου την ευκαιρία να σας εξηγήσω!
Χρειάζομαι ψυχαγωγία και ξεκούραση, είναι κι αυτά δικαιώματα μου!
Μην ανακοινώνετε προσωπικά μου θέματα χωρίς τη θέληση μου!
Έχω δικαίωμα να ενημερώνομαι και να μαθαίνω την αλήθεια!
Αν γίνω θύμα βίας, έχω δικαίωμα να μιλήσω και να προστατευτώ, χωρίς να το μάθει όλος ο κόσμος.
Η ημέρα του πατέρα, ή όπως έχει επικρατήσει να την λέμε «γιορτή του πατέρα», είναι η παγκόσμια γιορτή που τιμούμε τους μπαμπάδες όλου του κόσμου.
Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως , αν και σε ορισμένες χώρες όπως η Αυστραλία, γιορτάζουν την ημέρα του πατέρα τον Σεπτέμβριο.
Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η γιορτή του πατέρα είναι κινητή και γιορτάζεται πάντα την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.
Ο πρώτος εορτασμός της γιορτής του πατέρα
Η γιορτή ξεκίνησε από την Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα εμπνευσμένη από την πρώτη γιορτή της μητέρας. Ωστόσο δεν γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση και έμεινε στο περιθώριο για αρκετά χρόνια.
Αν και έγιναν κάποιες σπασμωδικές απόπειρες για επισημοποίηση της γιορτής, μόλις το 1966 καθιερώθηκε επίσημα από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Lyndon Johnson και οριστικοποιήθηκε το 1972 από τον πρόεδρο Νίξον.
Στην Ελλάδα η γιορτή καθιερώθηκε από τον τον σύλλογο διαζευγμένων αντρών, λόγω της απαξίωσης που αντιμετώπιζαν οι πατεράδες από τα δικαστήρια σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών όταν εκδικάζονταν τα διαζύγια.
Σήμερα η γιορτή έχει εθιμοτυπικό χαρακτήρα ως συμπληρωματική της γιορτής της μητέρας.
Τι γιορτάζουμε την ημέρα του πατέρα;
Η γιορτή του πατέρα είναι μια ημέρα αφιερωμένη σε όλους τους πατεράδες του κόσμου κατά αντιστοιχία με τη γιορτή της μητέρας.
Η γιορτή του πατέρα δεν αφορά μόνο τους πατεράδες, αλλά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο.
Στην ουσία είναι μια γιορτή που έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας δεδομένου ότι πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Η γιορτή ξεκίνησε από την Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα εμπνευσμένη από την πρώτη γιορτή της μητέρας. Ωστόσο δεν γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση και έμεινε στο περιθώριο για αρκετά χρόνια.