Άρθρο των μαθητών Ειρήνης Σουλοβάρη,  Αθηνά Καψάλη, Γεωργία Χριστοφοράτου, Διονύση Καργάκη, Κυριάκου Τάτα της Στ2 τάξης του 106ου Δ.Σ. Αθηνών

Κατοχή. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έζησαν τα μαύρα χρόνια της. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια έρευνα γι’  αυτούς. Τα παιδικά τους χρόνια ήταν βασανιστικά  και τρομακτικά, ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες και πολλοί πέθαιναν από την πείνα. Η έρευνα που κάναμε μας βοήθησε να καταλάβουμε τι γινόταν στην κατοχή.

Αθηνά Καψάλη, πήρα συνέντευξη από μια γνωστή κυρία, που ζούσε τότε και τώρα είναι 97 ετών. Το όνομα της είναι Ηλιανή Βατούγιου. Μου έδωσε σημαντικά στοιχεία και την ατζετούλα της όπου εμπιστευόταν όλα της τα μυστικά. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση για τα λόγια που άκουσα! Ήταν τόσο αληθινά αν και δεν τα ΄χα δει με τα ίδια μου τα μάτια… Τα λόγια που έβγαζε απ’ το στόμα της,  χτύπησαν στην καρδιά μου και κατάλαβα πως για να καταφέρει καποιος κάτι χρειάζεται μεγάλη υπομονή αλλά και επιμονή! Λίγα απ’τα λόγια που μου είπε ήταν:

”…Τα καταστήματα άδειασαν! Ρούχα,παπούτσια,τρόφιμα είχαν εξαφανιστεί. Είχα δει χιλιάδες ανθρώπους και παιδια που φώναζαν ”Πεινάω” και έπεφταν νεκροί στους δρόμους. Περνούσαν κάρα και μάζευαν τους νεκρούς από τους δρόμους. Ύστερα τους έβαζαν σε ομαδικούς τάφους. Παιδάκια έκλεβαν ψωμιά από φορτωμένα γερμανικά αυτοκίνητα και οι γερμανοί τους έσπαγαν τα χέρια με τα γκλομπς. Το είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια…”

Απο την ατζετούλα της:

28/9/44      “και για δευτέραν φορά βρέθηκα  σε μια δυστυχή θέση  όταν στο  Σύνταγμα πλάκωσαν οι Ναζήδες  με τα πολυβόλα που δεν σταματούσαν και οι χειροβομβίδες βροχή και μιάμιση ώρα ήμουν ξαπλωμένη καταγής στην οδό Βουλής και ο κόσμος πολτός πολύς,ώρα 6 και 30.

Σάββατο 4/10/44

“…Έφτασαν τα αγγλικά στρατεύματα,πλήθος κόσμος πλημμύρισαν τους δρόμους,έγινε μεγάλη δοξολογία. Καλώς ήρθε η σημερινή μέρα. Συνάμα εκυμάτιζεν η ρώσικη σημαία…”

Αλληλογραφία και μαρτυρίες από τον πολέμο τον γερμανών. Ειρήνη Σουλοβάρη

Αίγινα  7\3\41

Αγαπημένε μου Αλέκο

Ελάβαμε το δελτάριο σου και εχαρήκαμε ότι είσαι καλά ότι ξαφνικά  συναντήθηκες  με τον Γιάννη. Για αυτό μη λησμονήσεις όταν συναντηθείτε και πάλι να μας στείλετε  φωτογραφίαν,την οποία με λαχτάρα περιμένομε. Εδώ οι τραυματίαις μας πηγαίνουν καλύτερα    μερικά μάλιστα επήραν άδειαν. Η γιαγιά αυτή τη στιγμή ευρίσκεται στο σπίτι  και      σου στέλνει την ευχή της . Η Μαρία σου στέλνει χαιρετίσματα καθώς και η κ.Ευαγγελία     Σε φιλούμεν.

Αθήνα 27\2\41

Αγαπημένε μου

Δεν σου απάντησα αμέσως στα δυο δελτάρια σου , γιατί έχω υπηρεσία στο νοσοκομείο όπου περιποιούμαι τα δοξασμένα παλικάρια που αγωνίστηκαν  για την μεγάλη μας πατρίδα και             γυρίζω αργά το βράδυ τώρα που βρήκα ευκαιρία σου γράφω.

Μια αληθινή ιστορία του προπάππου μου, από το Διονύση Καργάκη
Αυτή είναι μαι αληθινή ιστορία που έγινε στην Κρήτη στον Ψηλορείτη και πρωταγωνίστησε ο προπάππους μου. Γεώργιος Καργάκης ή Ψαρογιώργης. Πρόκειται για μια ηρωϊκή κι αιματηρή μάχη στο Τραχήλι και στο Ηράκλειο Κρήτης στις 15-8-1943. Η ομάδα με 23 παλικάρια περικυκλώθηκαν από 450 οπλισμένους γερμανούς στρατιώτες ξεκίνησε μια άγρια μάχη στην οποία δε φοβήθηκε και αντιστάθηκαν στα αμέτρητα πολυβόλα των γερμανών. Η μάχη κράτησε 7 ώρες περίπου με πολλά θύματα. Η ομάδα του προπάππου μου είχε 7 νεκρούς και 12 τραυματίες, ενώ οι γερμανοί είχαν 33 νεκρούς και 70 τραυματίες! Οι γερμανοί υποχώρησαν ντροπιασμένοι για ήττα τους και ξανάρθαν 11 μέρε; αργότερα με περισσότερο και για τιμωρία έκαψαν το χωριό του προπάππου μου Βοριζία Ηρακλείου σκοτώνοντας γέρους, νέους και παιδιά. Επίσης το απόγευμα της ίδιας μέρας το χωριό βομβαρδίστηκε από γερμανικά αεροπλάνα με 21 βόμβες. Από όλη αυτήν την καταστροφή μόνο η εκκλησία έμεινε όρθια.

Γεωργία Χριστοφοράτου

Μια γιαγιά θυμάται:

Οταν    ήταν    πέντε    χρονών     πήγαν    οι      Γερμανοί    και    οι     Ιταλοί    στο      νομό   Ηλείας     στο     Βαρθολομιό .   Εκεί    το    σχολείο    έκλεισε    και    έγινε      κομαντατούρ. Η    κομαντατούρ    ήταν    το    μέρος   που    διασκέδαζαν     οι   Γερμανοί    με     τους       Ιταλούς.  Σε    όλη    την    Ηλεία     είχε   πέσει    μεγάλη   πείνα  όμως    το   σπίτι   της    γιαγιάς     είχε κάποια  φαγητά    και    ζώα.   Μια   μέρα   δύο    Γερμανοί     και      ένας     Ιταλός   πήγανε    στο   σπίτι  να     πάρουν    τα    υπάρχοντά τους. H   μητέρα    της     γιαγιάς    φοβόταν     μην    τους     σκοτώσουν    και    τότε   η   γιαγιά   επειδή    ήταν    πολύ    θαρραλέα  άνοιξε   την   πόρτα   και  τους    είπε    να    φύγουν   και  να    μην    τους     πειράξουν.  Τότε   είπαν  στη   γιαγιά   τη   γνωστή    λέξη   πίκολο-πίκολο    που     σημαίνει    μικρό     παιδί   ,   τη   χάιδεψαν  και   έφυγαν. Στο   μεταξύ   ο   πατέρας   της      είχε    προλάβει  να  κρύψει   τα τρόφιμα  σε    ένα     καταφύγιο   που   διατηρούσε   μέσα   στο  σπίτι. Η  γιαγιά    ήταν   πολύ    τυχερή   ,  γιατί  οι   Γερμανοί    τότε   κακοποιούσαν   και   κακομεταχειρίζονταν   κοπέλες   άνω   των   δέκα    τρία. Για    όλους   αυτά   τα   χρόνια   ήταν   πολύ    δύσκολα   και    βασανιστικά   και    ακόμη   ζουν  μέσα   τους   οι    μνήμες    αυτές . Χάρη   σε   αυτούς   τους   ανθρώπους   που   αγωνίστηκαν  και   έχυσαν  αίμα  εμείς σήμερα είμαστε λεύτεροι. Και γι’ αυτό εμείς οφείλουμε να τους τιμούμε και να γνωρίζουμε την ιστορία τους.

 

 

Με τους μαθητές της Α΄ τάξης, στα πλαίσια του  μαθήματος της Αισθητικής Αγωγής  αλλά και των Α.Π.Σ. και Δ.Ε.Π.Π.Σ., κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2013-14, επιλέξαμε να υλοποιήσουμε  ένα project ετήσιας διάρκειας, βασισμένο  στην ελληνική  σειρά κινουμένων σχεδίων της εκπαιδευτικής τηλεόρασης ‘Ένα γράμμα μια ιστορία’. Η σειρά αυτή, παρόλο που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, επειδή συνδυάζει την αισθητική της γλώσσας και της εικόνας με το χιούμορ και το παράλογο, ενθουσίασε τα παιδιά.  Γνώμονας για το σχεδιασμό, την οργάνωση και την υλοποίηση του συγκεκριμένου σχεδίου εργασίας υπήρξε αφενός το γεγονός ότι  μεγάλο ποσοστό των φοιτούντων ήταν αλλοδαποί και υπήρχαν μαθητές με διαγνωσμένα  προβλήματα και, αφετέρου, ότι τόσο τα κινούμενα σχέδια όσο και η ζωγραφική προσελκύουν το ενδιαφέρον όλων των παιδιών. Δεδομένου ότι η εκπαιδευτικός που εκπόνησε και  υλοποίησε το project δεν ήταν η δασκάλα της τάξης, το σχέδιο εργασίας είχε, εκ των πραγμάτων,  χαρακτήρα επικουρικό και αυτόνομο σε σχέση με το σχολικό εγχειρίδιο και τη διαδικασία του γλωσσικού μαθήματος.

Στόχος ήταν το project να συμβάλει στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου των μαθητών, στην παραγωγή προφορικού και γραπτού λόγου αλλά και να λειτουργήσει  ως διορθωτική εμπειρία σε υφιστάμενα κενά ή λάθη (διάκριση των ήχων-φθόγγων, ακουστική παρατήρηση ή της φοράς των γραμμάτων), στην περαιτέρω εμπέδωση και διεύρυνση των  γνώσεων  αλλά και, έμμεσα, ως αξιολόγηση και ανατροφοδότηση της ήδη αποκτηθείσας γνώσης. Επιπλέον στόχος ήταν η  επαφή των παιδιών με την πολυτροπικότητα με όχημα ένα  άλλο μέσο, όπως η τηλεόραση αλλά, κυρίως, η παρώθησή τους στην κατασκευή δικών τους πολυτροπικών κειμένων.

Έτσι οι μαθητές, αφού παρακολουθούσαν κάθε  επεισόδιο της σειράς δυο φορές, μη  συνεχόμενες, είχαν τη δυνατότητα να το επεξεργαστούν σε δύο διδακτικές ώρες, μη διαδοχικές, αρχικά μέσα από δραστηριότητες αυξανόμενης δυσκολίας, οι οποίες  στόχευαν στην ‘ανακάλυψη’ λέξεων, γραμμάτων ή εικόνων, που εμφανίζονταν  στην ταινία –πορεία από το όλον προς το επιμέρους. Οι εν λόγω δραστηριότητες υλοποιούνταν κυρίως ομαδοσυνεργατικά είτε με την τάξη ως μια ομάδα, ή σε μικρότερες ομάδες 3-4 ατόμων ή σε ομάδες των δύο ατόμων. Στη συνέχεια ακολουθούσαν ψυχοκινητικές δραστηριότητες, όπου τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να ζωγραφίσουν αντικείμενα από την ταινία και να γράψουν το όνομά τους κάτω από αυτά – ταύτιση σημαίνοντος σημαινόμενου – με παράλληλο επιχρωματισμό του γράμματος ή διαφορετική ‘διακόσμησή’ του. Σταδιακά επέλεγαν και ανακοίνωναν τις σκηνές που τους έκαναν εντύπωση – ανάδυση της έννοιας του τίτλου ως  προοργανωτή–  αιτιολογούσαν το γιατί –ανάπτυξη της κριτικής σκέψης– και κατέληγαν να τις περιγράφουν –παραγωγή προφορικού λόγου– στους συμμαθητές τους. Αρκετές φορές εμπλούτιζαν  τις ζωγραφιές τους με άλλα υλικά –χαρτί κανσόν ή γλασσέ- στα οποία σχεδίαζαν και έκοβαν με ψαλίδι το γράμμα – ανάπτυξη της λεπτής κινητικότητας. Είναι αξιοσημείωτο ότι κάποιοι μαθητές αυτενεργώντας πέρασαν σταδιακά από τη ζωγραφιά στον καθαρό αφαιρετικό λόγο κι έγραψαν ιστορίες σχετιζόμενες  με την υπόθεση της ταινίας ή με δικές τους φανταστικές ιδέες, τις οποίες παρουσίαζαν στην τάξη.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του project η επιβράβευση και η ενθάρρυνση των μαθητών έπαιξαν πρωταρχικό  ρόλο και λειτουργούσαν παρωθητικά τόσο για τους ίδιους όσο και για τους υπόλοιπους. Οι εργασίες των μαθητών, όταν τελείωναν, επιδεικνύονταν στην ομάδα της τάξης, δίνονταν επεξηγήσεις για το περιεχόμενο από τους δημιουργούς, οι οποίοι στη συνέχεια  επιβραβεύονταν με χειροκρότημα από όλους τους ‘σημαντικούς άλλους’, τους συμμαθητές τους.  Με αυτόν τον τρόπο υπήρχε αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών και ανταλλαγή εικαστικών –και όχι μόνο- απόψεων, με αποτέλεσμα παιδιά με ‘φτωχό’ πολιτισμικό υπόβαθρο να εμπλουτίζονται και να εξελίσσονται μέσα από αυτή τη διαδικασία.

Το αμείωτο ενδιαφέρον των μαθητών έδωσε στο σχέδιο εργασίας την ετήσια διάρκειά του και τα αποτελέσματά του μας εξέπληξαν θετικά  όλους, δασκάλους, γονείς  και μαθητές. Κάποια από τα έργα των μαθητών, ενδεικτικά, παρατίθενται εδώ.

Αναστασία Ν. Μαργέτη

Λύστε τα σταυρόλεξα που φτιάξαμε για τους νομούς της Ελλάδας.

1
2

3 
4
5