Τη σχολική χρονιά 2016-17 με τους μαθητές της Γ2 τάξης του σχολείου μας στα πλαίσια της Ευέλικτης Ζώνης επιχειρήσαμε να διερευνήσουμε τις σχέσεις ανθρώπου και φύσης μέσα από ποιήματα Ελλήνων λογοτεχνών. Εκτός των άλλων κειμένων, εντρυφήσαμε και σε ποιήματα του Ηλία Κεφάλα, ενός σύγχρονου και καταξιωμένου συγγραφέα και ποιητή από το ποιητικό του βιβλίο : «Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε» . Επιλέχθηκαν τρία ποιήματα: «Προτροπές», «Το τρένο» και «Το λυπημένο δέντρο». Με εικαστικά και θεατροπαιδαγωγικά δρώμενα καθώς και δράσεις φιλαναγνωσίας, επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε τις δικές του λέξεις, εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα. Να ‘συνομιλήσουμε’ με τον δικό του ποιητικό λόγο. Αλλά και να συνθέσουμε δικά μας ποιήματα εμπνευσμένα από δικές του δημιουργίες. Λίγο πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς αποστείλαμε στον κύριο Κεφάλα ένα μέρος των εργασιών μας και τον παρακαλέσαμε να μας γράψει τις εντυπώσεις του. Στις 11-6-2017 να τι μας απάντησε :
Αγαπητή μου κυρία Μαργέτη,
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τις εργασίες των μαθητών σας.
Είναι θαυμάσιες,
όπως θαυμάσια είναι και όλη η παιδαγωγική εργασία σας.
Τελικά επιβεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει ηλικία που να διαχωρίζει την
ανάγνωση σε παιδική και ενήλικη. Ούτε κατάλληλος χρόνος.
Πάντοτε μπαίνουμε στην τέχνη και πάντοτε κάτι παίρνουμε απ’ αυτήν, άλλες φορές λίγο κι άλλες περισσότερο, ώστε να πρέπει να
ξαναμπούμε. Και πάνω απ’ όλα σημαντικός καταλύτης είναι η εξοικείωση.
Αυτό είναι που προσφέρετε περισσότερο στα παιδιά.
Τα εξοικειώνετε με την τέχνη, για να μην τους είναι μια άγνωστη
και αδιάφορη κυρία.
Ασπάζομαι.
Ηλίας Κεφάλας
