Πείραμα

Τα φρούτα […] ξερά ή ζαχαρωμένα γίνονταν αντικείμενα ιδιαίτερου θαυμασμού, ιδίως αυτά που διατηρούνταν σε σιρόπι ζάχαρης ή φτιαγμένα μαρμελάδες ή πολτός (κάτι σαν το σημερινό ισπανικό membrillo (κυδωνόπαστο), ή το μεσανατολικό “apricot leather”. […] Τα φρούτα μπορούσαν επίσης να καταναλωθούν μαγειρεμένα ή ψητά, αλλά τα ωμά υποτίθεται πως έπρεπε να αποφεύγονται. Οι γιατροί, κατά γενική ομοφωνία, θεωρούσαν τα φρούτα επικίνδυνα – εκτός από τα μαγειρεμένα ή ζαχαρωμένα – επειδή πίστευαν ότι το σώμα δεν μπορούσε να χωνέψει πλήρως τα ωμά φρούτα. Υπήρχε λοιπόν ο φόβος ότι τα ωμά φρούτα θα σάπιζαν στο στομάχι και θα προκαλούσαν ασθένειες. Κεράσια και φράουλες ίσως σερβίρονταν νωπά μερικές φορές και, πιθανότατα, έτσι τρώγονταν αρκετά περισσότερα φρούτα από αυτά που βρίσκουμε στα βιβλία μαγειρικής και στα μενού. Τον δέκατο πέμπτο αιώνα το πεπόνι είχε γίνει της μόδας στην Ιταλία, αλλά οι γιατροί εξακολουθούσαν να το αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, επειδή πίστευαν πως το πεπόνι προκαλούσε εσωτερική σήψη. Φυσικά, η λαϊκή αποδοχή σάρωσε αυτές τις αντιρρήσεις.
______________________________
P. Freedman, Μπαχαρικά και μεσαιωνική φαντασία, εκδ. Κονιδάρη