Και να θέλεις να Αγιάσεις δεν σε αφήνουν. Και να θέλουν να ξεχάσουν κάποιοι δε μπορούν. Βλέπετε υπάρχουν τα ημερολόγια, υπάρχουν οι επέτειοι, υπάρχει το… youtube.
Σήμερα, συμπληρώνονται 13 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Παναθηναϊκός, η κορυφαία ομάδα που γνώρισε η Euroleague, κατέκτησε το πέμπτο ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα. Με τον πιο δύσκολο, με τον πιο μάγκικο, με τον πιο Παναθηναϊκό τρόπο. Και όλα αυτά τα θυμόμαστε, τα αναπολούμε και… αναγκαστικώς τα συγκρίνουμε με τις ομάδες που «μάχονται» στις μέρες μας για την πρόκρισή τους στο Final-4 και το πόσο… λαμπερό θα είναι αυτό στο Βελιγράδι.
Σίγουρα, τα οικονομικά δεδομένα της εποχής δεν επιτρέπουν για να ζήσουμε στιγμές ανάλογες με εκείνες του 2009. Όμως οι διαφορές σε όλα τα επίπεδα είναι χαώδεις. Και δυστυχώς αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός, αυτό που μας προσέφερε στο… πιάτο η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πολύ, πολύ δύσκολα θα το ξαναβιώσουμε.
Από που να το πρωτοπιάσεις….
Αγωνιστικά, αν κάποιος το δει χωρίς οπαδικά γυαλιά και χωρίς παρωπίδες, τότε είναι πολύ εύκολο να παραδεχτεί ότι εκείνος ο Παναθηναϊκός αποτελεί την καλύτερη ομάδα που έχει εμφανιστεί στα γήπεδα της Euroleague. Μια ομάδα με διοίκηση που άπαντες ζηλεύαν, μια διοίκηση που ήταν αποφασισμένη να κάνει οποιαδήποτε κίνηση απαιτούνταν για να πετύχει, μια ομάδα που είχε στην άκρη του πάγκου της τον κορυφαίο προπονητή στην ιστορία της διοργάνωσης. Τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και στη διάθεσή του την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παναθηναϊκός εκείνης της εποχής «κατέβηκε» στον μεγάλο ημιτελικό με τον Ολυμπιακό με την παρακάτω πεντάδα:
Σπανούλης, Νίκολας, Περπέρογλου, Φώτσης, Πέκοβιτς. Και αν η πεντάδα του «τριφυλλιού» ήταν εντυπωσιακή, ο πάγκος του έμοιαζε galactikos. Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Τσαρταρής, Μπατίστ, Χατζηβρέττας, Κέτσμαν, Σάκοτα. Παίκτες που σε άλλη ομάδα όχι μόνο θα ήταν πενταδάτοι, αλλά θα ήταν ηγέτες για κάθε σύλλογο.
Και στην αντίπερα όχθη μια σπουδαία ομάδα για τους «ερυθρόλευκους» με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να καλείται να διαχειριστεί μεγάλες προσωπικότητες. Τον Τζος Τσίντρες των 7.000.000 δολλαρίων, τον Θοδωρή Παπαλουκά, τον Μίλος Τεόντοσιτς, τον Γιάννη Μπουρούση, τον Νίκολα Βούιτσιτς και άλλους. Μια σπουδαία ομάδα μεν, υποδεέστερη δε σε θεωρία και πράξη από τους «πράσινους».
Τα δωρεάν μαθήματα σύγχρονου μπάσκετ και ο Αρτέγκα… μάφια
Η ομάδα του Ομπράντοβιτς παρέδωσε μαθήματα σύγχρονου μπάσκετ στο παρκέ, γιατί δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Ετόρε Μεσίνα, αλλά είχε να αντιμετωπίσει και τη διαιτητική… μαφία της διοργάνωσης. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα διαιτητικά όργια, τη διαιτητική αλητεία του Κάρλος Αρτεάγκα ο οποίος έκανε ότι περνάει από το χέρι του για να χάσει ο Παναθηναϊκός την κούπα. Στον τελικό με τους «πράσινους» στο +23 μετά την πρώτη φάση του δεύτερου ημιχρόνου και όμως οι Ρώσοι επέστρεψαν. Γιατί έτσι ήθελε ο Κάρλος Αρτεάγκα. Αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν τόσο μεγάλος που ούτε οι διαιτητές δε μπορούσαν να του στερήσουν αυτό που δικαιωματικά του άξιζε. Το πέμπτο του αστέρι.
Ο Θανάσης, η αγκαλιά του Ζέλικο και το… αγκαζέ των «αιωνίων» οπαδών
Αμέσως μετά επακολούθησαν ανεπανάληπτα σκηνικά. Με κορυφαίο αυτό του Θανάση Γιαννακόπουλο ο οποίος σε έξαλλη κατάσταση πέτυχε στους διαδρόμους του γηπέδου τους διαιτητές της αναμέτρησης πετώντας στα πόδια τους εκατοντάδες ευρώ, δείχνοντας τον αποτροπιασμό τους για την κλοπή που επιχείρησαν να στήσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς προτού μιλήσει έξω από τα δόντια για όσα έζησε, ήταν εκεί για να συγκρατήσει τον Θανάση Γιαννακόπουλος παίρνοντας τον μια μεγάλη αγκαλιά.
Και όλα αυτά (και πολλά πολλά ακόμα) υπό το βλέμμα χιλιάδων Ελλήνων οπαδών. Και του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Σε ένα σκηνικό το οποίο ή θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε ή μπορεί και να μη το ξαναδούμε ποτέ. Ένα σκηνικό που ήθελε τους Έλληνες οπαδούς να περπατάνε παρέα στους δρόμους του Βερολίνου, φορώντας τα διακριτικά των ομάδων τους, πηγαίνοντας παρέα μέχρι το O2 Arena του Βερολίνου και δείχνοντας στην πράξη πως το Final-4 του 2009 ήταν μια πραγματική γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η κορυφαία γιορτή της ιστορίας.
Η αχτίδα, η σπίθα, το όραμα και μια πίστη που δοκιμάζεται αλλά αντέχει
13 χρόνια μετά και όλα αυτά στους περισσότερους μοιάζουν μια μακρινή ανάμνηση. Μια μακρινή όχι μόνο… ημερολογιακά αλλά και… αγωνιστικά. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού τα τελευταία δύο χρόνια (όπως και η ομάδα) βιώνουν μια πάρα, πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση. Μια κατάσταση στην οποία το τριφύλλι», τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία του, δεν έχει ξαναβρεθεί και άπαντες ψάχνουν μια αχτίδα φωτός. Μια σπίθα για να ανάψει και πάλι η φλόγα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ψάχνει κάτι για να πιστέψει και πάλι στην ομάδα που αγάπησε. Στην ομάδα που τον έμαθε να είναι περήφανος και να περπατάει με το κεφάλι ψηλά τα δύσκολα ποδοσφαιρικά χρόνια της παράγκας. Στιγμές όπως αυτές του Βερολίνου, της Μπολόνιας, του Παρισιού, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Βαρκελώνης αποτελούν τον «οδηγό». Για να βρει η ομάδα και πάλι τον δρόμο της και ο κόσμο την πίστη του. Που (δικαίως) δοκιμάζεται αλλά αντέχει και πρέπει να δικαιωθεί.
